Ή, πώς η Ευρώπη και ο κόσμος αλλάζουν, αλλά ερήμην και εις βάρος μας

Την ώρα που θα δια­βά­ζο­νται αυτές οι γραμ­μές το πι­θα­νό­τε­ρο είναι ότι η πλειο­ψη­φία της ολο­μέ­λειας του Ευ­ρω­παϊ­κού Κοι­νο­βου­λί­ου (στην ψη­φο­φο­ρία της Τε­τάρ­της, 10/6) θα έχει ήδη δώσει το πρά­σι­νο φως για ολο­κλή­ρω­ση της TTIP, της Δια­τλα­ντι­κής Συμ­φω­νί­ας Επεν­δύ­σε­ων και Εμπο­ρί­ου ΗΠΑ και Ε.Ε.. Η Κο­μι­σιόν, μαζί με την συ­ντη­ρη­τι­κή πλειο­ψη­φία Ευ­ρω­παϊ­κού Λαϊ­κού Κόμ­μα­τος, Σο­σια­λι­στών, Φι­λε­λευ­θέ­ρων και λοι­πών στο Ευ­ρω­κοι­νο­βού­λιο κα­τά­φε­ραν να εντα­φιά­σουν όλες οι αντι­δρά­σεις που εγεί­ρο­νται εδώ και δυο χρό­νια από κοι­νω­νι­κούς φο­ρείς, κι­νή­μα­τα, ακόμη και κυ­βερ­νή­σεις ενα­ντί­ον της αδια­φα­νούς και αντι­δη­μο­κρα­τι­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης η οποία αναι­ρεί ό,τι θε­τι­κό έχει απο­μεί­νει στο θε­σμι­κό και νο­μι­κό οι­κο­δό­μη­μα της Ε.Ε. και των κρα­τών μελών της. Αγνο­ή­θη­καν ακόμη και τα σχε­δόν 2 εκα­τομ­μύ­ρια υπο­γρα­φών που συ­γκε­ντρώ­θη­καν κατά της TTIP, στο πλαί­σιο της «Ευ­ρω­παϊ­κής Πρω­το­βου­λί­ας Πο­λι­τών», ενός νε­ο­σύ­στα­του δι­καιώ­μα­τος το οποίο, όμως, η Κο­μι­σιόν αξιο­ποιεί κατά βού­λη­σιν. Πα­ρα­κάμ­φθη­καν ακόμη και εν­στά­σεις ευ­ρω­παϊ­κών κυ­βερ­νή­σε­ων ενα­ντί­ον του δια­βό­η­του μη­χα­νι­σμού ISDS (Επί­λυ­ση Δια­φο­ρών Κρά­τους- Επεν­δυ­τή) που πε­ρι­λαμ­βά­νει η Δια­τλα­ντι­κή Συμ­φω­νία και δίνει τη δυ­να­τό­τη­τα στους «επεν­δυ­τές», δη­λα­δή τις πο­λυ­ε­θνι­κές, να ενά­γουν ένα κρά­τος όποτε κρί­νουν ότι οι απο­φά­σεις του τους ζη­μιώ­νουν. *
Παρ’ ότι το πρό­βλη­μα αφορά πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο χώρες της ευ­ρω­παϊ­κής πε­ρι­φέ­ρειας – αλλά και αδύ­να­μες πο­λι­τεί­ες της αμε­ρι­κα­νι­κής εν­δο­χώ­ρας- που θα απο­τε­λέ­σουν εύ­κο­λη λεία των ευ­ρω­παϊ­κών και αμε­ρι­κα­νι­κών πο­λυ­ε­θνι­κών, οι βα­σι­κές αντι­δρά­σεις φο­ρέ­ων και κι­νη­μά­των προ­ήλ­θαν από χώρες του πυ­ρή­να, πρω­τί­στως τη Γερ­μα­νία αλλά και τη Βρε­τα­νία. Στην Ελ­λά­δα, τα συ­στη­μι­κά ΜΜΕ δεν έχουν γρά­ψει ή πει λέξη, ενώ οι από­πει­ρες απο­κά­λυ­ψης και ευαι­σθη­το­ποί­η­σης από την Αρι­στε­ρά (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, Ιν­στι­τού­το Ν. Που­λαν­τζάς, Ίδρυ­μα Ρ. Λού­ξε­μπουργκ) και συλ­λο­γι­κό­τη­τες της οι­κο­λο­γί­ας πα­ρέ­μει­ναν πε­ρι­θω­ρια­κές ακόμη και μετά την ανά­δει­ξη της νέας κυ­βέρ­νη­σης. Στη σχε­τι­κή συ­ζή­τη­ση- ενη­μέ­ρω­ση στη Βουλή η κυ­βερ­νη­τι­κή θέση  κι­νή­θη­κε με­τα­ξύ ισχυ­ρών επι­φυ­λά­ξε­ων (Γ. Στα­θά­κης) και ρι­ζι­κής αντί­θε­σης (Γ. Τσι­ρώ­νης), ενώ ανοι­κτά απορ­ρι­πτι­κή ήταν η θέση των βου­λευ­τών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του ΚΚΕ. Τα άλλα κόμ­μα­τα ζη­τούν κα­το­χύ­ρω­ση «ει­δι­κών ελ­λη­νι­κών συμ­φε­ρό­ντων» και σταθ­μί­ζουν τα «υπέρ και κατά» της TTIP.
Συ­νο­λι­κά, ωστό­σο, η πε­ριο­ρι­σμέ­νη ενα­σχό­λη­ση με το θέμα είναι θε­ω­ρη­τι­κή και δια­πι­στω­τι­κή. Το προ­φα­νές- και ανη­συ­χη­τι­κό- είναι ότι η δια­πραγ­μά­τευ­ση Ελ­λά­δας – δα­νει­στών απορ­ρο­φά σε τέ­τοιο βαθμό το εν­δια­φέ­ρον κυ­βέρ­νη­σης, πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος, κι­νη­μά­των και κοι­νω­νί­ας, ώστε κάθε τι άλλο να αντι­με­τω­πί­ζε­ται ως ήσ­σο­νος ση­