Καταγγελία για εισβολή της ΕΛ.ΑΣ. στα γραφεία της Λαϊκής Ενότητας – Κυνηγητό σε φοιτητές

Αναδημοσίευση από το ThePressProject. Ακούστε στο τέλος του βίντεο τον επικεφαλής (; άντε να πεις τώρα, που ορμούν χωρίς διακριτικά) να λέει ότι οι αστυνομικοί μπήκαν στην πολυκατοικία γιατί είδαν 50 (!!!) νεαρούς με γκλομπς να μπαίνουν μέσα. Και αν τους είδατε, ρε μεγάλε, γιατί φύγατε όταν σας έβαλαν τις φωνές οι ένοικοι; Γιατί αν όντως είδατε ότι κρατούσαν γκλομπς, τότε τελούσαν το αδίκημα της παράνομης οπλοφορίας και δεν έπρεπε να λακίσετε .... λέμε τώρα .....

Σε μία σοβαρή καταγγελία προχώρησε η Λαϊκή Ενότητα που αναφέρει πως χθες μετά την αντιφασιστική πορεία, καθώς φοιτητές-μέλη της ΑΡΑΣ και της ΛΑΕ κουβαλούσαν πανό προς τα γραφεία τους στην Πατησίων, ομάδα ΔΡΑΣΗ τους ακολούθησε και τους κυνήγησε ως την είσοδο των γραφείων, στα οποία καταγγέλλεται πως εισήλθε χωρίς ένταλμα. «Από ποιον έλαβαν εντολή οι διμοιρίες για να επιτεθούν στους φοιτητές; Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου θα διερευνήσει το περιστατικό; Θα τιμωρηθούν οι αστυνομικοί;» αναρωτιέται το κόμμα.

Λαϊκή Ενότητα

Σε μία σοβαρή καταγγελία προχώρησε το κόμμα της Λαϊκής Ενότητας χθες Σάββατο, 8 χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου από τη Χρυσή Αυγή.

Συγκεκριμένα, καταγγέλλεται πως  μετά το τέλος της αντιφασιστικης πορείας, καθώς φοιτητές-μέλη της ΑΡΑΣ και της ΛΑΕ κουβαλούσαν το πανό προς τα γραφεία τους στην Πατησίων έχοντας βγει από το μετρό, ομάδα ΔΡΑΣΗ τους ακολούθησε και τους κυνήγησε ως την είσοδο των γραφείων τους, στα οποία καταγγέλλεται επίσης πως εισήλθε χωρίς ένταλμα. Σύμφωνα με το κόμμα, πραγματοποιήθηκε έλεγχος φοιτητών που τραβήχτηκαν από τα ρούχα μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας ενώ αυτοί φώναζαν «είναι απλά ένα πανό» με αστυνομικούς να απειλούν φωνάζοντας τους να κατέβουν κάτω στη είσοδο.

Όπως καταγγέλλεται: «Όπως φαίνεται στο βίντεο όπου καταγράφηκε το γεγονός, ο επικεφαλής της μίας διμοιρίας ανεβαίνει τα σκαλιά της πολυκατοικίας, φωνάζει στους υπόλοιπους φοιτητές να κατέβουν κάτω (προφανώς για να προσαχθούν και αυτοί!) και να «αφήσουν το βίντεο». Οι πέντε φοιτητές και φοιτήτριες κρατήθηκαν στο σημείο για ώρα, περικυκλωμένοι από μηχανές και αστυνομικούς της ΔΡΑΣΗ και της ΟΠΚΕ που είχαν αποκλείσει την πρόσβαση στην είσοδο των γραφείων και αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από τις διαμαρτυρίες στελεχών της Λαϊκής Ενότητας και δικηγόρων που έφτασαν στα γραφεία.Δεν είναι η πρώτη φορά που τα γραφεία της Λαϊκής Ενότητας γίνονται στόχος αστυνομικής επίθεσης. Και φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που η αστυνομία επιτίθεται απρόκλητα σε νεολαίους που, το μόνο «έγκλημα» που διέπραξαν ήταν ότι περπατούσαν στο δρόμο.

Η κυβέρνηση της ΝΔ χρησιμοποιεί τον αυταρχισμό, την καταστολή και την αστυνομική βία για να τρομοκρατήσει όσους αγωνίζονται απέναντι στην εγκληματική πολιτική της και να περιορίσει τη λαϊκή οργή που συνεχώς διευρύνεται. Βάζει στο στόχαστρο τη νεολαία, καταπατά κάθε δημοκρατικό δικαίωμα.

Το χθεσινό περιστατικό γεννά ερωτήματα. Από ποιον έλαβαν εντολή οι διμοιρίες για να επιτεθούν στους φοιτητές; Ήταν στο πλαίσιο της εντολής τους η εισβολή στα γραφεία της Λαϊκής Ενότητας; Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου θα διερευνήσει το περιστατικό; Θα τιμωρηθούν οι αστυνομικοί που εισέβαλαν παράνομα, χωρίς ένταλμα, σε γραφεία πολιτικού κόμματος της αριστεράς; Και τελικά αυτό εννοεί ο νέος Υπουργός Προστασίας του Πολίτη με τις δηλώσεις του περί «ασφάλειας όλων των πολιτών»;

Απαιτούμε να τιμωρηθούν οι αστυνομικοί που επιτέθηκαν αναίτια στους φοιτητές και εισέβαλαν στα γραφεία της Λαϊκής Ενότητας, τα στοιχεία των οποίων βρίσκονται στην κατοχή μας».

Στη μεγαλύτερη και δυνατότερη αντιφασίστρια της Ευρώπης!

 Αναδημοσίευση από την Κατιούσα

17-09-2021

Η Μάγδα Φύσσα, είναι η μεγαλύτερη και δυνατότερη αντιφασιστρια της Ευρώπης.- Αδιαπραγμάτευτα.

Μαρία Παρέντη

Οχτώ χρόνια τώρα που ο Σεπτέμβρης είναι του Παύλου. Λίγο λιγότερα από την αρχή του δικαστικού αγώνα, που θα έκλεινε τους δολοφόνους του στη φυλακή, που θα αποκάλυπτε και επισήμως την ιστορική αλήθεια.

Στο πλευρό μας, πάντα η Μάγδα. Στις πλάτες της μάς πήρε και μας σήκωνε κάθε μέρα, κάθε λεπτό. Εκείνη παρούσα σε δικαστήρια, σε πλατείες και σε δρόμους. Δίπλα σε κάθε γονιό, που ήξερε καλά τον πόνο του, πλάι σε κάθε άνθρωπο που απειλήθηκε από το νεοναζισμό, δίπλα σε καθεμία και καθέναν από εμάς. Έδινε το τέμπο και δεν είχε κανείς περιθώριο εφησυχασμού ή απογοήτευσης.

Η Μάγδα Φύσσα, είναι η μεγαλύτερη και δυνατότερη αντιφασιστρια της Ευρώπης.- Αδιαπραγμάτευτα. Είμαστε ευγνώμονες, που είχαμε την τύχη να μας αγκαλιάσει. Τυχεροί που την έχουμε.

Ένας χρόνος κλείνει σε λίγο από την αξέχαστη εκείνη μέρα που ο Παύλος κι η Μάγδα τα κατάφεραν! Τίποτα δεν τελείωσε όμως στις 7 Οκτώβρη του 2020. Ο φασισμός, ο αγαπητός στο σύστημα, που τον θρέφει πάντα υπογείως, καραδοκεί. Κρύβεται πίσω από γραβάτες, καθωσπρεπισμούς, κοστουμαρισμένους ρουφιάνους, καλογυαλισμένες γόβες, είναι μέσα στη Βουλή και σε δημοτικά συμβούλια.

Είμαστε όμως κι εμείς εδώ, χρέος μας η διαρκής πάλη, ο συνεπής αγώνας, έτσι ώστε κανένας φασίστας να μην τολμήσει να ακουμπήσει ποτέ ξανά καμία συντρόφισσα, κανένα συντροφό μας, κανέναν άνθρωπο!

Κλείνω με ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη της Μάγδας που δεν θα ξεχάσω. Την είχε δώσει στο Θύμιο Καλαμούκη και στον Αποστόλη Μπαρμπαγιάννη, για την εκπομπή Ελληνοφρένεια:

“Δεν μπορώ να μοιραστώ αυτό που έζησα με το παιδί μου, όταν άνοιγε η πόρτα κι άκουγα το «μάνα, πού είσαι» ή όταν, δυο μέτρα παλικάρι, χωνόταν στον λαιμό μου. Τουλάχιστον χόρτασε πριν φύγει αγάπη και φροντίδα, δεν είχε παράπονα. Για μας όμως σταμάτησαν όλα. Δεν μπορώ ακόμα να μαγειρέψω τα αγαπημένα του φαγητά. Στα εγγόνια μου δεν μιλάω, το έχω αφήσει αυτό στην κόρη μου, που ξέρει πιο καλά πώς και πότε πρέπει να τους μιλήσει. Ξέρουν ότι ο Παύλος δεν θα γυρίσει από το μεγάλο ταξίδι. Η μεγάλη μου εγγονή, που τον είχε γνωρίσει, μερικές φορές θυμώνει μαζί του όταν κλαίω και του φωνάζει να γυρίσει.

Δεν αντέχω να πηγαίνω συχνά στο κοιμητήριο, έχω άρνηση, πηγαίνω όμως συνέχεια στο μνημείο. Είναι τόσα πολλά που έζησα με το παιδί μου που δεν μπορώ να ξεχωρίσω τίποτα. Από την ώρα που κράτησα τον Παύλο μωρό στην αγκαλιά μου μέχρι την τελευταία στιγμή τα έχω όλα μέσα μου. Ακόμα κι όταν μεγάλος πια έμενε με τις κοπελιές του, τους φίλους του, κάθε μέρα έκανε μια βόλτα από το σπίτι.

Όλα τα παιδιά που ήταν μαζί του εκείνο το βράδυ, μαζί και η Χρύσα, σημαδεύτηκαν για πάντα. ‘Ομως δεν είναι το ίδιο με το να περιμένεις κάθε βράδυ να ακούσεις το κλειδί στην πόρτα. Δεν το λέω εγωιστικά, αλλά είναι νέα παιδιά και υποχρεωτικά θα συνεχίσουν τη ζωή τους. ‘Ομως τόσα παιδιά -κι όχι μόνο όσα έζησαν τον εφιάλτη- με γνώρισαν από τότε και ήρθαν κοντά μου. Δεν θέλω να είμαι αχάριστη. ‘Εχασα τον Παύλο κι απέκτησα τόσα παιδιά, κι όταν περπατάω στον δρόμο κι ακούω να με φωνάζουν «μάνα» και να με πιάνουν από τον ώμο, αυτό είναι για μένα συγκλονιστικό”

2021 : Οι προαγωγές και μεταθέσεις δικαστικών λειτουργών στα Δικαστήρια του Ηρακλείου

Με βάση τις αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστικού Συμβουλίου του Αρείου Πάγου έγιναν οι παρακάτω προαγωγές και μεταθέσεις δικαστικών λειτουργών στο Εφετείο Ανατολικής Κρήτης και το Πρωτοδικείο Ηρακλείου:

Μετατίθενται στο Ηράκλειο:

Μαρκάκης Νικόλαος (Εισαγγελέας Εφετών από Εισαγγελία Αθηνών), Κοντόγγονα Μαρία (Αντεισαγγελέας Εφετών – προήχθη), Ρόκος Κων/νος (Εφέτης από Εφετείο Κρήτης), Γαλήνας Αθανάσιος (Εισαγγελέας Πρωτοδικών από Εισαγγελία Λασιθίου), Βερυκούκης Σπυρίδων (Εισαγγελέας Πρωτοδικών – προήχθη), Τσεντεμείδης Ευστάθιος (Αντεισαγγελέας Πρωτοδικών – από Εισαγγελία Λασιθίου), Κανιαδάκη Μαρία (Αντεισαγγελέας Πρωτοδικών από Εισαγγελία Λασιθίου), Μορφοβασίλη Μαργαρίτα Γεωργία (Αντεισαγγελέας Πρωτοδικών – προήχθη), Αποστολάκης Κωνσταντίνος (Εισαγγελικός Πάρεδρος – τοποθετείται), Χαλκιαδάκη Γεωργία (Πρόεδρος Πρωτοδικών από Πρωτοδικείο Λασιθίου), Δανιά Ευθυμία (Πρόεδρος Πρωτοδικών από Πρωτοδικείο Αθηνών), Ευαγγελάτος Ιωάννης (Πρόεδρος Πρωτοδικών από Πρωτοδικείο Ρόδου), Παπαδάκη Μαρία (Πρωτοδίκης από Πρωτοδικείο Λασιθίου), Χατζηδάκη Μαρία (Πρωτοδίκης από Πρωτοδικείο Λασιθίου), Νικητοπούλου Βασιλική (Πρωτοδίκης από Πρωτοδικείο Σπάρτης), Μανωλιδάκη Μαρία (Πάρεδρος Πρωτοδικείου – τοποθετείται), Μαυρικάκη Μαρία (Πάρεδρος Πρωτοδικείου – τοποθετείται)

Προήχθησαν σε:

Εφέτες  ο Συσκάκης Ελευθέριος, η Σγουρού Μαρία, η Γαλιουδάκη Αθηνά και τοποθετήθηκαν και οι τρεις στο Εφετείο Κρήτης

Προέδρους Πρωτοδικών οι κ.κ. Γκιόγκη Ευδοκία και  Δαμιανάκη Μαρία, και τοποθετήθηκαν και οι δύο στο Πρωτοδικείο Αθηνών, καθώς και η Βελεγράκη Σοφία που τοποθετήθηκε στο Πρωτοδικείο Λασιθίου

Φεύγουν από το Ηράκλειο:

Μητρούλιας Δημήτριος (Εισαγγελέας Εφετών σε Εισαγγελία Θεσσαλονίκης), Βερροιώτου Ευθυμία (Αντεισαγγελέας Εφετών σε Εισαγγελία Αθηνών), Μήτρου Αικατερίνη (Εισαγγελέας Πρωτοδικών σε Εισαγγελία Αθηνών), Πολυχρονάκη Ροζίνα (προήχθη σε Εισαγγελέα και μετατίθεται στην Εισαγγελία Λασιθίου), Θεοφανίδης Ευστάθιος (Αντεισαγγελέας Πρωτοδικών σε Εισαγγελία Δράμας), Παρίντα Αθηνά (Αντεισαγγελέας Πρωτοδικών σε Εισαγγελία Άρτας), Πολυζωγόπουλος Διονύσιος (Αντεισαγγελέας Πρωτοδικών σε Εισαγγελία Αθηνών), Χειμάρα Σοφία (Πρωτοδίκης σε Πρωτοδικείο Αθηνών).

 

Για τον Μίκη Θεοδωράκη (του Αντώνη Νταβανέλου)

Αναδημοσίευση από το  rproject

Αντώνης Νταβανέλος | 03.09.2021

Ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη έδωσε την αφορμή για ένα κύμα ακραίας υποκρισίας.

Ο κό­σμος των «από πάνω» έσπευ­σε να δεί­ξει ότι υπο­κλί­νε­ται απέ­να­ντι σε ένα με­γά­λο καλ­λι­τέ­χνη που, όμως, έγινε με­γά­λος γιατί το έργο του ταυ­τί­στη­κε με τον κόσμο των «από κάτω». Και μά­λι­στα σε μια πα­ρα­τε­τα­μέ­νη χρο­νι­κή πε­ρί­ο­δο, όπου αυτές οι δύο «συ­νι­στώ­σες» της Ρω­μιο­σύ­νης βρέ­θη­καν σε ακραία και ανει­ρή­νευ­τη σύ­γκρου­ση.

Στη ζωή, στις από­ψεις, στη δράση του Μίκη, υπάρ­χουν αντι­φά­σεις που επι­τρέ­πουν αυτή την από­πει­ρα οι­κειο­ποί­η­σης. Χωρίς, όμως, με­γά­λες ελ­πί­δες επι­τυ­χί­ας.

Όχι μόνο γιατί ο ίδιος ο Μίκης, προ­σεγ­γί­ζο­ντας το τέλος, φρό­ντι­σε να δη­λώ­σει ότι επι­στρέ­φει στα «Με­γά­λα με­γέ­θη», ότι θέλει να πε­θά­νει σαν κομ­μου­νι­στής. Κυ­ρί­ως γιατί τα τρα­γού­δια του ζυ­μώ­θη­καν σε υπέρ­τα­το βαθμό με τους αγώ­νες των αρι­στε­ρών αν­θρώ­πων, με τους με­γά­λους ξε­ση­κω­μούς της ερ­γα­τι­κής τάξης και των φτω­χών.

Γι’ αυτό τα τρα­γού­δια του Μίκη επι­βί­ω­σαν μέχρι σή­με­ρα, γι’ αυτό θα συ­νε­χί­σουν να συ­γκλο­νί­ζουν, ιδιαί­τε­ρα σε στιγ­μές ανά­τα­σης του κι­νή­μα­τος.

1. Δρό­μοι πα­λιοί που αγά­πη­σα και μί­ση­σα ατέ­λειω­τα…

Ο Μίκης βρήκε τη θέση του στους με­γά­λους αγώ­νες του και­ρού του. Από τη με­τα­ξι­κή ΕΟΝ, πέ­ρα­σε στην Αρι­στε­ρά, στην Αντί­στα­ση, στο Δε­κέμ­βρη. Πλή­ρω­σε το αντί­τι­μο που του αντι­στοι­χού­σε σε φυ­λα­κές, εξο­ρί­ες, βα­σα­νι­στή­ρια.

Πήρε ακόμα πιο ενερ­γό μέρος στην επό­με­νη με­γά­λη μάχη. Στην ανα­σύ­ντα­ξη του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς από τη με­γά­λη ήττα στον Εμ­φύ­λιο. Στα με­γά­λα χρό­νια του ’60, ο Μίκης συμ­με­τέ­χει από την πρώτη γραμ­μή ευ­θύ­νης, κά­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να κά­ποια βή­μα­τα αυ­το­νό­μη­σης από την κυ­ρί­αρ­χη κομ­μα­τι­κό­τη­τα της επο­χής. Αγκα­λιά­ζο­ντας το μπου­ζού­κι και τους δρό­μους του ρε­μπέ­τι­κου, δεν έβγαι­νε μόνο από έναν γυά­λι­νο πύργο μιας «τέ­χνης για την τέχνη», αλλά συ­γκρουό­ταν και με έναν κομ­μα­τι­κό κα­θω­σπρε­πι­σμό που όλα αυτά τα θε­ω­ρού­σε πε­ρι­φρο­νη­τι­κά ως εκ­δη­λώ­σεις «εκ­φυ­λι­σμού» της ερ­γα­τι­κής κουλ­τού­ρας.

Πολ­λοί σή­με­ρα ση­μειώ­νουν ότι ο Μίκης κα­τόρ­θω­σε να βάλει τη «Με­γά­λη Τέχνη» στους κύ­κλους των απλών αν­θρώ­πων. Πι­στεύω το αντί­στρο­φο: η τέχνη του Μίκη απο­γειώ­θη­κε, έγινε Με­γά­λη Τέχνη, γιατί επι­δί­ω­κε και πέ­τυ­χε να συγ­χω­νευ­τεί με την κί­νη­ση και τη δράση των απλών αν­θρώ­πων. Γιατί, τε­λι­κά, μικρή ση­μα­σία είχε το τι πε­ρί­που ήθελε να πει ο Σε­φέ­ρης και ο Ελύ­της που τους στί­χους τους με­λο­ποί­η­σε ο Μίκης, και πολύ με­γά­λη ση­μα­σία έχει το τι εν­νο­ού­σαν τα δό­ντια των οι­κο­δό­μων και των νέων στους δρό­μους της φω­τιάς της Αθή­νας του Ιούλη του ’65, που κραύ­γα­σαν αυ­τούς τους στί­χους.

Για νοσταλγούς του δικτάτορα και άλλα άνθη που "πενθούν" το Μίκη (του Κωστή Παπαιωάννου)

Αναδημοσίευση από το tvxs και το candiadoc

 

14:28 | 04 Σεπ. 2021

Κωστής Παπαϊωάννου

Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Tvxs.gr.

Κάτι ο κυρίαρχος λόγος που πενθεί εθνικά και αποϊδεολογικοποιημένα, κάτι τα ανάλατα ρεπορτάζ κάποιων Μέσων, κάτι τα παράπονα του Βορίδη για την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, κάτι η θλίψη του Βελόπουλου «Μίκη φωτεινέ έφυγες. Σκοτείνιασε η Ελλάδα», κάτι το εθνικό μας πένθος (επί υπουργίας Πλεύρη Βορίδη, να μην ξεχνιόμαστε. Θα σηκώσουν άραγε και το φέρετρο;) θολώνει ο νους.

Καλή η εθνική μας συμφιλίωση, βαρύνων ο εθνικός ρόλος του Μίκη, καταλυτικές οι παρεμβάσεις του για την υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών. Και ναι, ο Μϊκης είχε προ πολλού περάσει σε άλλη σφαίρα. Και ναι, η ιστορία θα πει κι αυτή τα δικά της όταν στεγνώσουν τα δάκρυα και το χώμα αναλάβει κι αυτό να κάνει τη δουλειά του. Και για τα στερνά και για τα πρώτα.

Αλλά, βρε παιδιά, με την αριστερά όπου γης, καλή και στραβή, ήταν ο μακαρίτης. Κομμουνιστές και σοσιαλιστές ήταν οι συνομιλητές του κυρίως. Με τον Αλιέντε ήταν, όχι με τον Πινοσέτ. Επαναστατικά κινήματα προχωρούσαν με τις μουσικές του, όχι τάγματα εφόδου. Οι αριστεροί Λαμπράκηδες το (παρα)κράτος της Δεξιάς πολεμούσαν, δεν ήταν γαύροι κατά βάζελων.

Έκανε στραβές; Πολλές. Όμως, ya basta. «Το Άσμα Ασμάτων  ( Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου)  για τις Κοπέλες του 'Αουσβιτς του Νταχάου κοπέλες μιλάει. Δεν είναι ερωτικό τραγουδάκι σε φεστιβάλ τραγουδιού της χούντας. Για ένα αριθμό στο άσπρο της το χέρι, για ένα κίτρινο άστρο στην καρδιά λέει κυρ Πλεύρη μου. Και το Γελαστό παιδί (ο Ιρλανδός αγωνιστής Μ. Κολινς) στην Ελλάδα πάντα έφερνε στον νου τον δολοφονημένο Λαμπράκη κύριε Γεωργιάδη. Όχι τον Κατσίφα. Και αυθόρμητα ο κόσμος τραγούδαγε "σκοτώσαν οι φασίστες".

Κι ο Επιτάφιος κι η Μέρα Μαγιού μου μίσεψες ήταν για τους νεκρούς καπνεργάτες απεργούς, θύματα της δικτατορίας Μεταξά, κύριε Βορίδη μου. Δεν ήταν για τα καλόπαιδα του κουμπάρου σας του Λεπέν. Και ποιοι χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Αντρέα; Ποιο ήταν το σφαγείο; Και της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και όταν σφίγγουν το χέρι ήταν τραγούδια που συνέγειραν τα πλήθη που γιόρταζαν τη δημοκρατία το 74 κυρ Βελόπουλε. Δεν ήταν για κηραλοιφές ούτε για αρνητές εμβολίων εθνοκάπηλους. Και τη Ρωμιοσύνη και το Σώπα όπου να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες, γυναίκες πολιτικών κρατουμένων την πήγαν στον Θεοδωράκη. Όχι ιδιοκτήτες κολεγίων, κλινικάρχες ή κατασκευαστικές εταιρίες. Και μια μέρα του 66, ανήμερα Φώτα, ο Μίκης έφαγε ξύλο στον Πειραιά σε συγκρούσεις με την αστυνομία. Και τότε μελοποίησε τη Ρωμιοσύνη. ΚΙ η Δραπετσώνα του Λειβαδίτη δε μιλάει για το σπιτάκι μας έτσι γενικά κι αόριστα κυρ Μηταράκη μου. Μιλάει για τους πρόσφυγες στη Δραπετσώνα που τους ξεσπίτωναν. Τους τουρκόσπορους και τις παστρικιές.

Γιατί όλα αυτά; Όχι για να στενέψουμε τον πράγματι εθνικό Μίκη σε διαχωρισμούς και μίση. Αλλά για να μην τρελαθούμε τελείως. Γιατί αυτά τα τραγούδια υπερβαίνουν και τον δημιουργό και τη συγκυρία που τα γέννησε και είναι κληρονομιά εθνική και παγκόσμια, είναι τέχνη μεγάλη. Είναι εθνικά ακριβώς γιατί φώναξαν με τέχνη υψηλή την ανάσα και την κραυγή του λαού. Όχι το αντίθετο που τώρα κάποιοι προωθείτε. Τι θέλετε; Ακριβώς αυτό θέλετε, να αδειάσει από περιεχόμενο η κραυγή τους για να χωράνε στη δική σας στενή και ιδιοτελή ερμηνεία του εθνικού.

Τραγούδια και τέχνη εθνική δε σημαίνει προϊόν λοβοτομής.

* Από την προσωπική σελίδα του στο facebook

«Θα με βρίσκετε στις λεμονιές και τις πορτοκαλιές της Κρήτης» (της Δήμητρας Μυρίλλα)

Αναδημοσίευση από τον ημεροδρόμο 

Μια σύντομη ανάμνηση από τον Μίκη

Κι έτσι, με ένα φύσημα του θανάτου, ο Μίκης δεν είναι πια εδώ, τουλάχιστον ως φυσική παρουσία…

Διότι, τα άλλα του Μίκη, ό,τι είπε, έκανε, πάλεψε, αγωνίστηκε, έγραψε, μελώδησε, εμψύχωσε δεν μπορεί να μην είναι εδώ και πανταχού παρόντα. Αλλωστε, έγιναν, γράφτηκαν, τραγουδήθηκαν για να είναι εδώ.

Εδώ,

σαν βράχος στο κύμα που δεν λυγάει, δεν λιγοψυχάει, δεν παραδίδεται

σαν αέρας ορμητικός που μας σπρώχνει προς την έφοδο στον ουρανό,

σαν πνοή γλυκειά για τις ομορφιές της Ζωής, του Αγώνα, του Ερωτα.

Σαν….

(Ας μοιραστώ μια μικρή συνάντηση με τον Μίκη)

Πολύ νέα ακόμα και στην ηλικία και στο ρεπορτάζ  έτυχε – αγαθή τύχη και μαζί τεράστια τιμή να σου εμπιστεύονται αυτή την αποστολή –  να παραβρεθώ στο σπίτι του Μίκη στο πλαίσιο καλέσματος που εκείνος είχε κάνει προς δημοσιογράφους του πολιτιστικού ρεπορτάζ. Η φυσική ντροπή ως και απροσδιόριστος φόβος όταν πρόκειται να βρεθείς, μικρός, άπειρος και αδαής, μπροστά σε ένα τέτοιο ανθρώπινο μέγεθος, υποσκίαζε κάθε ένδειξη χαράς και ανυπομονησίας.

Ετσι, λοιπόν, ξεκίνησα, ένα ανοιξιάτικο σούρουπο να πηγαίνω προς τα μέρη της Ακρόπολης με την αμηχανία, το άγχος, την αγωνία να μου κόβουν τα γόνατα… Ημουν δεν ήμουν 22 χρόνων.

Με την ίδια αμείωτη αμηχανία στάθηκα στην ομήγυρη του Μίκη, εκείνος, βράχος, στην κεφαλή του τραπεζιού και γύρω άγνωστοι για μένα, εξαιρετικοί συνάδελφοι, που μόλις γνώριζα…

Καθώς, αυτή η συντροφιά άλλαζε πηγαδάκια, θέσεις, θέματα συζήτησης, με τον Μίκη πανταχού παρόντα, βρέθηκα να κάθομαι δίπλα του.  Με ρώτησε που γράφω… Στον «Ριζοσπάστη» απάντησα.. Και τότε, σχεδόν πατρικά, συγκινημένος, άρχισε να αφηγείται εκείνες τις ιστορίες που τόσες φορές έχει εξιστορήσει, που στο πέρασμα των χρόνων τόσες φορές έχουμε ακούσει, αλλά πάντα είναι σαν τα τις ακούμε για πρώτη φορά.

Ισως, γιατί η έστω δια εξιστορήσεων επαφή του ανθρώπου με το μεγαλείο του αγώνα, της δύναμης, της αντοχής, της πίστης σε ένα καλύτερο αύριο, είναι πάντα μια υπόμνηση της κοιμισμένης μας δύναμης, μια υπόσχεση Ανάστασης. Ηταν ο μεγάλος ίσκιος και εμείς στο ίσκιο του ασφαλείς, το δέντρο και εμείς τα κλαδιά του. Η διαρκής υπενθύμιση ότι μπορούμε, ότι ο Ανθρωπος μπορεί να κερδίσει τη ζωή που του αξίζει…

Εκείνος, όμως, ο οικουμενικός, ο ανεξάντλητος και ακατάπαυστος, ο αστείρευτος είχε απόλυτη επίγνωση του μοιραίου και του πεπερασμένου της ύπαρξης. Εκείνης της ύπαρξης που κάποτε χάνεται βιολογικά, αλλά και εκείνης που ποτέ δεν φεύγει… Εκείνης που μεταγγίζεται, που μεταμορφώνεται, που εξελίσσεται, που κληρονομείται στις γενιές. Εκείνης που πυρπολεί τα νιάτα μας και νοηματοδοτεί τα όνειρά μας.

Με αυτή τη βαθιά επίγνωση του τέλους, αλλά και της διαλεκτική της ύλης, μιλούσε για τις μεγάλες του αγάπες και ανάμεσά τους την Κρήτη, τις μυρωδιές της, τους ανθρώπους της, τις μουσικές της, τα δέντρα της… Και μιλούσε με τόση λατρεία για τον τόπο και το χώμα του και τους ανθρώπους που το σπέρνουν και εκείνο δίνει καρπούς.

Κι όταν πεθάνω, είπε, «δεν θα χαθώ… Θα με βρίσκετε στις λεμονιές και τις πορτοκαλιές της Κρήτης».

Έμεινα σιωπηλή, να σκέφτομαι πόσο φυσικά και απλά πέρασε από τη ζωή στο θάνατο και από το θάνατο πάλι στη ζωή.

Κάπως έτσι ετούτη η μικρή ανάμνηση από τον Μίκη, κρατήθηκε σε ένα μικρό πρόχειρο μπλοκάκι… Εκτοτε πέρασαν σχεδόν 3 δεκαετίες. Το μπλοκάκι φυλάχθηκε προσεκτικά  για να ανοιχτεί εκείνη τη στιγμή για την οποία κάθε μέρα που περνούσε λέγαμε… δεν ήρθε ακόμα. Ο Μίκης αντέχει… μήπως νίκησε και τον θάνατο;

Ε ναι λοιπόν… τον νίκησε.

Ηταν μεγαλύτερος από τη ζωή, μεγαλύτερος και από τον θάνατο.

Ας ξαναπιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε στις πρώτες γραμμές αυτού του σημειώματος.

Θα παραμένει εδώ

σαν φωτιά στα συνθήματά μας

σαν υπόσχεση μη υποταγής

στις μυρωδιές της λεμονιάς και της πορτοκαλιάς

στο χώμα που περιμένει να καρπίσει

Και θα καρπίσει

Αντίο Μίκη…

 

Μίκης Θεοδωράκης: «Θέλω να αφήσω τον κόσμο αυτόν σαν κομμουνιστής» Επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη στον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα

Λίγο πριν την κηδεία του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη, υπενθυμίζουμε την τελευταία του επιθυμία, που επισημαίνει και υπογραμμίζει όλη του την πορεία, και δείχνει για ποιους και για ποιο λόγο μεγαλούργησε σε παγκόσμιο επίπεδο. Αναδημοσίευση από τον ημεροδρόμο και τον 902

Ο Μίκης Θεοδωράκης, προαισθανόμενος το τέλος της ζωής του, είχε επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, δίνοντάς του το στίγμα των τελευταίων του επιθυμιών.

Στην προσωπική του επιστολή στις 5 Οκτωβρίου 2020, προς τον Δημήτρη Κουτσούμπα, έγραφε: “Τώρα στο τέλος της ζωής μου, την ώρα των απολογισμών, σβήνουν απ’ το μυαλό μου οι λεπτομέρειες και μένουν τα “Μεγάλα Μεγέθη”. Έτσι βλέπω ότι τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια μου τα πέρασα κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ. Για το λόγο αυτό θέλω να αφήσω αυτόν τον κόσμο σαν κομουνιστής.”

Με την επιστολή του ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης ζητούσε από τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ να επιληφθεί εκείνος προσωπικά ώστε, όπως έγραφε: “να γίνει σεβαστή όχι μονάχα η ιδεολογία μου αλλά και οι αγώνες μου για την ενότητα των Ελλήνων. Καθώς επίσης βέβαια και όλα αυτά που ήδη έχω ρυθμίσει, σε συνεννόηση με την γραμματέα μου Ρένα Παρμενίδου και τον φίλο και Πρόεδρο του Παγκρητίου Συλλόγου Φίλων Μίκη Θεοδωράκη, Γιώργο Αγοραστάκη”.

Η επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη 

Πηγή: 902.gr

Ξέρεις τι ήταν ο Μίκης;

Αναδημοσίευση από την Κατιούσα

 

02-09-2021

Ξέρεις τι είναι να κυνηγάνε τον κόσμο επειδή ακούει τη μουσική σου, παίρνει και ακούει κρυφά τους δίσκους σου, σιγομουρμουρίζει τα τραγούδια σου, τα κάνει σύμβολο ανεξίτηλο και τα τοποθετεί σε βάθρο αξεπέραστο, που ποτέ κανείς άλλος δεν έφτασε;

Σφυροδρέπανος

Ξέρεις τι είναι να σε αποκαλούν όλοι με το μικρό σου όνομα και να σε αναγνωρίζουν σαν έναν και μοναδικό;

Ξέρεις τι είναι να γίνεσαι παγκόσμιο μέγεθος, μουσικά και πολιτικά; Να ξέρουν τα τραγούδια σου σε όλο τον κόσμο, να δίνεις παντού συναυλίες, να ντύνεις μουσικά κινηματογραφικά αριστουργήματα, να ζηλεύουν οι Beatles στις δόξες τους το ταλέντο και τη δημιουργία σου, να σε ξεχωρίζει ο Φιντέλ για τη λάμψη σου, να είσαι σημείο αναφοράς για κάθε κίνημα και αγωνιστή στον κόσμο;

Ξέρεις τι είναι να έχεις άρτια έργα, αθάνατα, υψηλής ποιότητας, αλλά να μη σου φτάνει αυτό, εφόσον δεν έχει  κατακτήσει τις μάζες και τον λαό που αγάπησες; Να “κατεβαίνεις” στο επίπεδό του για να το(ν) εξυψώσεις, να τον πάρεις μαζί σου, να του μάθεις να πετάει και να στοχεύει ψηλά. Να εκφράζεις τα όνειρα, τον αγώνα του, τους πόθους του, να τον εισάγεις στο κίνημα, σε έναν άλλο κόσμο που παλεύει για έναν άλλο κόσμο, να του μαθαίνεις να σκέφτεται ποιητικά, πολιτικά, συλλογικά και να δρα έτσι. Να ονειρεύεται αντί να ονειροπολεί, να διεκδικεί, να σηκώνει κεφάλι.

Ξέρεις τι είναι να κουβαλά ο δικός μας κόσμος το βάρος μιας στρατηγικής ήττας, να κρύβεται, να βγαίνει στην παρανομία, να διώκεται, να φυλακίζεται για τις ιδέες και τα φρονήματά του, που είναι ψηλότερα από όσο επιτρέπεται, να νιώθει την ανάσα του χωροφύλακα στο σβέρκο του και μες σε αυτά, να βρίσκει στη δική σου μουσική αποκούμπι, ψυχική ανάταση, μια επιβεβαίωση ανωτερότητας -ηθικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής; Αν υπήρξε ποτέ η περιβόητη ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, είχε το πρόσωπο του Μίκη και το έργο του σαν κολόνα της, η κύρια “απόδειξη” της νίκης των ιδεών της, τα χρόνια που βίωνε την ήττα και τις άγριες συνέπειές της.

Ξέρεις τι είναι να κυνηγάνε τον κόσμο επειδή ακούει τη μουσική σου, παίρνει και ακούει κρυφά τους δίσκους σου, σιγομουρμουρίζει τα τραγούδια σου, τα κάνει σύμβολο ανεξίτηλο και τα τοποθετεί σε βάθρο αξεπέραστο, που ποτέ κανείς άλλος δεν έφτασε;

Ξέρεις τι είναι να παίρνεις τις ιδέες, να τις κάνεις νότες και ύστερα υλική δύναμη που κατακτά συνειδήσεις, πολιτικό μέγεθος, οργή με αιτία που κατεβαίνει στον δρόμο; Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς, μια γενιά ολόκληρη Λαμπράκηδες που του οφείλει το ευ ζην , το ευ σκέπτεσθαι, τις αξίες και την πολιτικοποίησή της.

Ξέρεις τι είναι να πηγαίνεις κόντρα στα καθιερωμένα, ακόμα και στους δικούς σου, να τολμάς να βάζεις το μπουζούκι στις δικές σου ενορχηστρώσεις, να πετυχαίνεις μια μουσική επανάσταση, που συναντά σφοδρές αντιδράσεις όπως κάθε γνήσια επανάσταση, αλλά την δικαιώνει το αποτέλεσμα.

Ξέρεις τι είναι να βάζεις την ποίηση στα σπίτια του κόσμου, να χωράς τα υψηλά της νοήματα σε χαμηλοτάβανα νοικοκυριά, να κάνεις αθάνατα όσα έργα μελοποιείς και να κερδίζεις με το πύρινο σπαθί σου μια θέση στην αθανασία.

Ξέρεις τι είναι να ανεβαίνεις στη σκηνή και να παραληρούν οι κερκίδες, τον καιρό ακόμα που οι συναυλίες γέμιζαν στάδια και συνέπαιρναν στο ρυθμό τους μια χώρα ολόκληρη, και να θυμούνται όλοι τις δικές σου συναυλίες της Μεταπολίτευσης, ως τις πιο σημαντικές της ζωής τους, τις πιο φλογερές, όπου ξεχείλιζε το συναίσθημα προς τον ουρανό; Να είσαι επί σκηνής, να αρχίζεις να διευθύνεις, να χορεύεις και να πετά μαζί σου το κοινό σε άλλη διάσταση και σε άλλον κόσμο, να ονειρεύεται πως αλλάζει αυτόν και τις βρωμιές του, να μαγεύεται, να σε ακολουθεί με κατάνυξη, να μη θέλει να τελειώσει η μυσταγωγία, να ξεσπά στο τέλος εκστασιασμένο: σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες…

Ξέρεις τι είναι να σε νιώθει πνευματικό της πατέρα μια στρατιά ανθρώπων και όταν δουν κάποιον να σου κάνει πολιτική κριτική, να απλώνονται σαν ασπίδα γύρω σου και να τον κατακεραυνώνουν για την ασέβεια;

Και όχι, δεν ξεχνιέται τίποτα, ούτε παραγράφεται. Ούτε οι”γενίτσαροι”, ούτε το Καραμανλής ή τανκς, ούτε ο Μητσοτάκης ή το Μακεδονικό. Αλλά όπως λέει ο Πασχαλίδης, όταν είσαι βουνό, έχεις και ράχες.

Ξέρεις όμως τι είναι να είσαι ογκόλιθος, βουνό πραγματικό, με πηγές αστείρευτες, που σπεύδει αυτό προς τον Μωάμεθ τις μάζες για να τις ξεσηκώσει και να τις πάρει μαζί στο ταξίδι του;

Σπουδαίο και ανεπανάληπτο.

Αυτό ήταν ο Μίκης και το έργο του. Και δεν μπορεί κανείς -ούτε ο ίδιος- να το μειώσει…