Οι συνήθεις πιεστικές δικηγορικές υποχρεώσεις του τέλους του έτους, και το κλίμα των Χριστουγέννων που ακολούθησε, συντέλεσαν ώστε η ανάρτηση αυτή να έρθει στο τέλος του χρόνου. Νομίζω όμως ότι την οφείλω σε όσες και όσους ενδιαφέρονται για το θέμα αυτό. Η εκδήλωση ήταν επιτυχημένη, με παρουσία αρκετού κόσμου από διάφορους χώρους και με διαφορετικούς προβληματισμούς. Παραθέτω εδώ την τοποθέτησή μου, που στηρίζεται και σε κείμενα του συντρόφου δικηγόρου Αθηνών και μέλους της Εναλλακτικής Παρέμβασης Δικηγόρων Αθήνας, Δημήτρη Σαραφιανού, τον οποίο και ευχαριστώ. Επειδή πάντοτε είναι ιδιαίτερα σημαντική η συζήτηση που ακολουθεί, έκανα κάποιες περικοπές στην τοποθέτησή μου. Εδώ όμως την παραθέτω αυτούσια, στην αρχική της μορφή.



Το ζήτημα της κατοικίας είναι ένα θέμα
αμιγώς πολιτικό !!!! Και η κατασκευή των
νόμων όμως, που τους παράγει η εκτελεστική εξουσία που εκλέγεται ή επιβάλλεται
πραξικοπηματικά, είναι εξ ίσου θέμα πολιτικό, αφού η νομοθεσία αποτελεί έκφραση
των πολιτικών συσχετισμών της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής. Ασπίδα προστασίας
απέναντι στην ψήφιση ανεξέλεγκτων καταχρηστικών νομοθετημάτων θα έπρεπε να
αποτελεί η δικαστική εξουσία, η οποία θα μπορούσε, και κάποτε το έκανε και
εξακολουθεί να το κάνει, να προστατεύει το λαό με τους κανόνες υπερνομοθετικής
ισχύος, που τοποθετούνται δηλαδή πάνω από τους συνήθεις νόμους. Και αυτά είναι
το Σύνταγμα, η νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, οι Διεθνείς Συμβάσεις και
Συνθήκες. Το Σύνταγμα βέβαια μπορεί να τροποποιηθεί ή να καταλυθεί. Και όχι
μόνο με πραξικόπημα. Αλλά και με απλό νόμο. Όπως το νόμο για τα ιδιωτικά
πανεπιστήμια, που ψηφίστηκε γιατί, όπως είπε η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ο
Πιερρακάκης, η κοινωνία δεν μπορεί να περιμένει τη συνταγματική αναθεώρηση και
απαιτεί την ιδιωτική παιδεία εδώ και τώρα.
Ας
δούμε λοιπόν τι λέει το Σύνταγμά μας για την κατοικία : Διαβάστε το, πριν το
κατεβάσουν, που λένε !!! Σύμφωνα με το άρθρο 21§4 Σ, «4. H απόκτηση
κατοικίας από αυτούς που την στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί
αντικείμενο ειδικής φροντίδας του κράτους».
Η Ολ.ΣτΕ στην 106/91 απόφασή της, ερμηνεύοντας από κοινού τα άρθρα 21 και 24
Σ., έκρινε ότι το Σύνταγμα κατοχυρώνει δικαίωμα σε ανθρώπινες συνθήκες
διαβίωσης, και κρίνει ότι όποιος βρίσκεται σε κατάσταση αστεγίας ή υπό συνεχή
κίνδυνο αστεγίας στερείται του
δικαιώματός του για συμμετοχή στην οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας
(άρθρο 5§1 Σ), εν τέλει δε διακυβεύεται η ίδια η ανθρώπινη αξιοπρέπειά του
(άρθρο 2§1 Σ).
Το δικαίωμα στην κατοικία
κατοχυρώνεται στο άρθρο 11 του Διεθνούς
Συμφώνου των Ηνωμένων Εθνών για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Μορφωτικά
Δικαιώματα έναν άλλο κανόνα υπερνομοθετικής ισχύος, σύμφωνα με το οποίο τα συμβαλλόμενα Κράτη δεσμεύονται
να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα για τη διασφάλιση του δικαιώματος κατάλληλης
κατοικίας, όπου κάποιος θα μπορεί να διαμένει ειρηνικά, με ασφάλεια και
αξιοπρέπεια, που κρίνεται ως θεμελιώδες δικαίωμα και κεντρικής σημασίας για
την απόλαυση των οικονομικών, κοινωνικών και μορφωτικών δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων
και αυτών της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Τα όργανα του ΟΗΕ ερμηνεύουν τη διάταξη
αυτή ως απόλυτη κατοχύρωση του δικαιώματος
κατάλληλης κατοικίας, που αποκλείει την έξωση, αν το κράτος δεν διασφαλίζει
εναλλακτική αξιοπρεπή κατοικία σε αυτόν που την υφίσταται. Δηλαδή αποκλείει
τη δυνατότητα να σε πετάξουν στο δρόμο. Αποκλείει τους άστεγους, που όμως
πλημμυρίζουν όλη την πολιτισμένη δυτική κοινωνία.
Η προστασία επεκτείνεται
σε όλη την οικογένεια, και στα παιδιά, τα οποία προστατεύει επί πλέον και η
Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που επίσης είναι κανόνας υπερνομοθετικής
ισχύος, απαιτεί να εξασφαλίζει το κράτος ασφαλή κατοικία για τα παιδιά, ώστε να
μπορούν να μετέχουν στις δραστηριότητές τους και να αναπτυχθούν.
Άρα, το κράτος
υποχρεώνεται πολλαπλά να σε βοηθήσει να αποκτήσεις κατοικία, να την ξεπληρώσεις
εννοείται, και να τη διατηρήσεις, για να μπορείς να είσαι πολίτης τόσον εσύ όσο
και τα παιδιά σου !!!!