ΕΝ.Φ.Ι.Α.

Η εκκωφαντική σιωπή του Δ.Σ.Η. σχετικά με τον ΕΝ.Φ.Ι.Α. συνεχίζεται !!! Ενώ υπάρχει πανελλήνια αντίδραση για το θέμα, με το Δ.Σ.Α. στην πρώτη γραμμή, ο δικός μας Σύλλογος απουσιάζει παντελώς από τα τεκταινόμεν. Και βεβαίως δεν προβάλλει ως πειστική δικαιολογία η δήθεν κάλυψη του Δ.Σ.Η. από τις δηλώσεις του Προέδρου της Ολομέλειας. Ο Δ.Σ.Η. έχει τη δική του φωνή και άποψη, την οποία υποχρεούται να εκφράζει, ακόμη και όταν ταυτίζεται με την Ολομέλεια, αλλά και ιδιαίτερα αξιόλογα μέλη, τα οποία έχουν τη δυνατότητα πλήρους χειριστμού οποιουδήποτε ειδικού θέματος. Υπενθυμίζουμε ότι ο Πρόεδρος της Ολομέλειας και του Δ.Σ.Α. έχει εκδώσει καυστική ανακοίνωση για το θέμα ήδη από τον Αύγουστο, ενώ ο Δ.Σ.Α.έχει κυκλοφορήσει και σχετική προσφυγή, που απευθύνεται στους αδύναμους οικονομικά συμπολίτες μας.

Οι σχετικές ανακοινώσεις μας πληροφορούν για τα ακόλουθα:

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΩΝ  ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ κ. ΒΑΣΙΛΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ, ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΕΝ.Φ.Ι.Α.

ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΠΡΟΕΔΡΩΝ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ                                          Αθήνα 21.8.2014

Αρ. Πρωτ.  340   Αρ. Διεκπ. 110

Αξιότιμο Πρωθυπουργό Κύριο Αντώνη Σαμαρά  

Αξιότιμε Κύριε Πρωθυπουργέ,
Οι σοβαρές και τεκμηριωμένες νομικά και κοινωνικά ενστάσεις για την υπερφορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, που έχει επιβληθεί τα τελευταία χρόνια, μολονότι θα έπρεπε να εισακουσθούν παραχρήμα και να σηματοδοτήσουν έναν νέο, δίκαιο φόρο επί της ακίνητης ιδιοκτησίας, αγνοήθηκαν πλήρως, παρά τις επανειλημμένες «υποσχέσεις» για εξομάλυνση των αδικιών και αποκατάσταση των ισορροπιών, με αποτέλεσμα να βιώνουμε  καθημερινά τις παράλογες συνέπειες της επιβολής του ΕΝ.Φ.Ι.Α. Οι σχετικές ρυθμίσεις θέτουν σε δοκιμασία την κοινωνικοοικονομική υπόσταση των φορολογουμένων, εγείρουν σοβαρά ζητήματα αντισυνταγματικότητας και, επιπλέον, πλήττουν βάναυσα την ανάπτυξη του συναφούς πεδίου της Ελληνικής οικονομίας.

Ο "ΤΥΧΑΙΟΣ" ΘΑΝΑΤΟΣ ... ΕΝΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΑΚΟΥ

"Πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Κεφαλληνίας: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΑΚΟΥ

ΠΡΟΣ

1)Αξιότιμο κ. Πρόεδρο της Ολομέλειας Προέδρων Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδας

2) Αξιότιμους Προέδρους Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδας

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΑΚΟΥ;

Με τις επερχόμενες αλλαγές στον Κ.Πολ.Δ. και τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό Δικαστηρίων και Δικηγορικών Συλλόγων, κάθε Δικηγόρος θα μπορεί να συντάσσει, να καταθέτει και να συμμετέχει και να ολοκληρώνει μία δίκη από το γραφείο του, αφού καταργούνται τα ακροατήρια στα Πολιτικά Δικαστήρια. Η αίσθηση του εκσυγχρονισμού είναι ελκυστική.

 Ο Έλληνας Δικηγόρος θα είναι ο πρώτος διακτινιζόμενος επαγγελματίας, αφού θα μπορεί την ίδια ημέρα να δικάζει σε πολλά μέρη στην Ελλάδα. Έτσι ίσως κάποιοι θα πιστεύουν ότι η πρωτεύουσα θα κατακλύσει και θα αφανίσει την Επαρχία. Και θα πίστευε αυτός που διαβάζει αυτά ότι οι Δικηγόροι της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης ή και άλλων μεγάλων πόλεων θα έχουν μεγάλη πελατεία και θα ανακάμψουν από την κρίση που επικρατεί.

Η συνεχής εμφάνιση στην Δικηγορική ζωή της χώρας Δικηγορικών εταιρειών έχει δημιουργήσει το εξής τοπίο.

Κάποιες Εταιρείες Δικηγόρων με επιστημονικό και επαγγελματικό σκοπό.

Κάποιες Εταιρείες που αποτελούν συνένωση Δικηγόρων για να αντιμετωπίσουν την ανεργία, και την οικονομική κρίση.

Όμως κάποιες Δικηγορικές εταιρείες εξελίσσονται στην Ελλάδα ως παγκοσμίως πρωτότυπο φαινόμενο. Οι εταιρείες αυτές προσλαμβάνουν νέους Δικηγόρους με μηναίο μισθό που κυμαίνεται συνήθως από 500€  έως 700,00€, ασκούμενους από 300,00€ έως 400,00€ και με προσφορά εργασίας από οκτώ ώρες έως δώδεκα. Μάλιστα οι νέοι Δικηγόροι για να προσληφθούν απαιτείται – προτιμάται να έχουν μεταπτυχιακό τίτλο και τίτλους δύο γλωσσών και αν πετύχουν την πρόσληψη θεωρούνται τυχεροί. Βέβαια οι ασφαλιστικές υποχρεώσεις βαρύνουν τον κάθε Δικηγόρο και όχι την εργοδότρια εταιρεία. Υπάρχουν σήμερα στις μεγάλες πόλεις και κυρίως στην Αθήνα Δικηγορικές εταιρείες που έχουν προσλάβει ανά εταιρεία δεκάδες Δικηγόρους. Μάλιστα  κάποιες εξ αυτών έχουν συνθήκες εργασίας όπως οι τηλεφωνικές εταιρείες, δηλαδή συνεχόμενες θέσεις εργασίας που χωρίζονται με διαχωριστικό και καθένας Δικηγόρος έχει έναcomputer μπροστά του. Κάθε δέκα ή δέκα πέντε Δικηγόροι υπάρχει ένας προϊστάμενος Δικηγόρος.

Πολλές εξ αυτών των εταιρειών ασχολούνται λόγω της κρίσης κυρίως με τα χρέη προς τις Τράπεζες. Έτσι πέτυχαν και λίγα μόνον γραφεία έχουν συμβληθεί πλέον με τις τέσσερεις πλέον Ελληνικές Τράπεζες που έχουν απομείνει στην Ελλάδα και όλες οι υποθέσεις ανατέθηκαν σε αυτά τα γραφεία, αδιαφορώντας ασφαλώς οι Τράπεζες για τους χιλιάδες συνεργαζόμενους Δικηγόρους σε όλη την Ελλάδα. Τα γραφεία αυτά μέχρι να ολοκληρωθεί η ηλεκτρονική δικονομική κατάσταση μεταχειρίζονται τους μέχρι σήμερα συνεργαζόμενους Δικηγόρους όλης της Ελλάδος, από τους οποίους απαιτούν εξυπηρετήσεις έναντι εξευτελιστικής αμοιβής. Επειδή μάλιστα δεν προλαβαίνουν να προετοιμαστούν για τις δίκες αναθέτουν στους κατά τόπους Δικηγόρους την εκδίκαση με προετοιμασία δίκης και προτάσεων και η αμοιβή τους είναι ποσοστό 2/3 από το αναγραφόμενο ποσό του Γραμματίου, ή στην καλύτερη περίπτωση το ποσό του γραμματίου. Σας θυμίζω ότι το ποσό του γραμματίου έχει καθοριστεί για να γίνονται οι παρακρατήσεις υπέρ τρίτων και όχι ως αμοιβή. Όμως και αυτό ποσό των γραμματίων που οι Τράπεζες το θεωρούσαν ως βάση για την αμοιβή δεν ισχύει πλέον για τους ισχυρούς εργοδότες. Όποιος Δικηγόρος δεν συμφωνεί με τις τιμές αυτές, εγκαταλείπεται διότι υπάρχει άλλος που περιμένει και εκλιπαρεί για δουλειά. Βέβαια τα έξοδα γραμματίου και λοιπά έξοδα προκαταβάλλονται από τον Δικηγόρο και ελπίζει να πληρωθεί στο μέλλον την αμοιβή, τις παρακρατήσεις και τα έξοδά του. Νομίζω ότι αυτά είναι γνωστά σε όλους. Βέβαια με την ολοκλήρωση της ηλεκτρονικής διασύνδεσης οι μεγάλες εταιρείες θα διεξάγουν τις δίκες από τα γραφεία τους χωρίς την βοήθεια των κατά τόπους Δικηγόρων οι οποίοι θα χρησιμεύον μόνον για έκδοση πιστοποιητικών από τα Πρωτοδικεία. Νομίζω θέματα γνωστά σε όλους.

Όμως οι επερχόμενες τροποποιήσεις του Κ.Πολ.Δ. θα βοηθήσουν στην επιδείνωση αυτής της κατάστασης, αφού καταργείται η συζήτηση στο ακροατήριο, και έτσι ο Δικηγόρος της μεγάλης πόλης δεν θα χρειάζεται να μεταβεί στο περιφερειακό Δικαστήριο, και θα διεξάγει την δίκη από το γραφείο του.

Και βέβαια οι νέες διατάξεις που αφορούν την αναγκαστική εκτέλεση είναι η ‘κερκόπορτα’ της αλλοτρίωσης της ιδιωτικής περιουσίας. Οι διατάξεις της αναγκαστικής εκτέλεσης δεν τιμούν τον νομικό κόσμο της Ελλάδας διότι δεν σέβονται την ιδιοκτησία, ένα από τα σημαντικότερα αγαθά της Ελληνικής κοινωνίας, και ετοιμάζεται να ψηφιστεί χωρίς καμία σοβαρή διαμαρτυρία.

Κύριοι Πρόεδρε του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.

Κύριε Πρόεδρε  του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.

Κύριοι Πρόεδροι των Δικηγορικών Συλλόγων της Ελλάδας.

Η κατάσταση που διαμορφώνεται στον χώρο των Δικηγόρων, η λεγόμενη μεταρρύθμιση, δεν είναι προς όφελος των Δικηγόρων, ούτε προς όφελος των Δικηγόρων των μεγάλων πόλεων (όπως φαίνεται από την πρώτη ματιά), ούτε ασφαλώς προς όφελος της Δικαιοσύνης. Είναι προς όφελος ολίγων μόνον Δικηγόρων και επιχειρηματιών που είναι ιδιοκτήτες κάποιων Δικηγορικών εταιρειών. Δεν τιμά νομίζω κανένα Δικηγορικό Σύλλογο τα μέλη του να εργάζονται ως Δικηγόροι με μισθό 500 – 700€, ή όσοι δεν είναι υπάλληλοι εταιρειών να οδηγούνται η πλειοψηφία τους στην εξαφάνιση. Δεν μας τιμά οι Δικηγόροι σήμερα να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα διατήρησης του γραφείου τους, να μην μπορούν να πληρώσουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές, να πρέπει να πληρώνουν Φ.Π.Α. ως να είναι έμποροι, που συνήθως δεν εισπράττεται από τον πελάτη, να μην ζουν αξιοπρεπώς.

Δεν γνωρίζω καμία χώρα στην Ευρώπη και στην Αμερική με τέτοιες συνθήκες και απαξίωση του Δικηγόρου. Ακόμη και στις γειτονικές μας χώρες Αλβανία και Βουλγαρία που υποτίθεται το βιοτικό επίπεδο είναι κατώτερο αυτού της Ελλάδας, δεν υπάρχουν αυτοί οι μισθοί, και από όσο μπορώ να γνωρίζω στην Βουλγαρία τηρείται η χρονοχρέωση για την αμοιβή του Δικηγόρου. Στην Ελλάδα τηρείται μόνον από ελάχιστα γραφεία που έχουν την δυνατότητα να την επιβάλλουν. Και από την άλλη πλευρά οι Δικηγόροι θεωρούμαστε από τα Μ.Μ.Ε. ως προνομιούχοι. 

Τις σκέψεις αυτές τις εκφράζω διότι θεωρώ ότι η επιχειρούμενη τροποποίηση του Κ.Πολ.Δ. γίνεται με σκοπό την εξυπηρέτηση ολίγων και μεγάλων συμφερόντων και όχι με σκοπό την επιτάχυνση της Δικαιοσύνης που θα προσελκύσει επενδύσεις!  και τον εκσυγχρονισμό του Δικαίου και του Δικονομικού συστήματος.

 Μία τροποποίηση που είναι αντισυνταγματική, όσον αφορά την κατάργηση ουσιαστικά της ακροαματικής διαδικασίας, και της στέρησης του πολίτη πραγματικής δίκης με εχέγγυα τακτικής διαδικασίας και ενδίκων μέσων στο στάδιο της αναγκαστικής εκτέλεσης.

Η Τρόϊκα που απαίτησε αυτές τις αλλαγές δεν έχει λόγο να σεβαστεί το Ελληνικό Σύνταγμα. Εμείς οι Πρόεδροι ως εκπρόσωποι όλων των Δικηγόρων της Ελλάδας, ως ταγμένοι εκ της επιστήμης μας να τηρούμε την Δημοκρατία, θα επικυρώσουμε τον επερχόμενο ευτελισμό μας;

Αργοστόλι 15 Σεπτεμβρίου 2014

Παναγής Καππάτος

Πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Κεφαλληνίας"

Αναδημοσίευση από : http://dikigorosdramas.blogspot.gr/2014/09/blog-post_15.html

αναιρέσεις : διήμερο φεστιβάλ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Θεατρική ομάδα

Αύριο, Πέμπτη, 18.9.2014, και ώρα 12.00 γίνεται συνάντηση της θεατρικής ομάδας του Δ.Σ.Η. στην αίθουσα Σακλαμπάνη. Έχουν προσκληθεί να συμμετάσχουν τα μέλη και όσες και όσοι άλλοι το επιθυμούν. Είναι η ευκαιρία για μια νέα αρχή,  μια την αποφασιστική παρέμβαση του Δ.Σ.Η. στην τρέχουσα δραματική πραγματικότητα, και την ανάδειξη των πραγματικά αξιόλογων δυνάμεων και των δεξιοτήτων των δικηγόρων - μελών του Συλλόγου μας. Η ανάπτυξη δεσμών αλληλεγγύης, αλληλοεκτίμησης και συντροφικότητας, καθώς και η παρέμβαση της τέχνης στην καθημερινότητα διαπλάθει χαρακτήρες και σχέσεις, διαμορφώνει καταστάσεις, και μπορεί και πρέπει να είναι διαρκής.

Η Πρωτοβουλία Ηρακλείου Ενάντια στη Φασιστική Απειλή διοργανώνει, με αφορμή την συμπλήρωση ενός έτους από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, συλλαλητήριο στις 18 Σεπτέμβρη, στις 6.30 μμ, στην πλ. Ελευθερίας.

Στην Πρωτοβουλία Ηρακλείου Ενάντια στη Φασιστική Απειλή συμμετέχουν:

Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου, ΕΛΜΕ ν. Ηρακλείου, ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠ/ΚΩΝ Α/ΘΜΙΑΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ ν. Ηρακλείου «Δ. Θεοτοκόπουλος», Σωματείο Εργαζομένων ΠΑΓΝΗ, Σωματείο Περιοδευόντων Πωλητών ν. Ηρακλείου, Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων-παράρτημα Κρήτης, ΣΕΚΑ, Συνελεύσεις πολιτών, Φοιτητικοί Σύλλογοι, ΚΕΕΡΦΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ Ηρακλείου, ΣΥΡΙΖΑ.

Και μην ξεχνάμε ότι η απειλή συνεχίζεται. Μην ξεχνάμε το νομοσχέδιο που μαγειρεύεται για την αθώωση των έγκλειστων χρυσαυγιτών επειδή δήθεν δεν είχαν οικονομικό ώφελος. Και κυρίως μην ξεχνάμε ότι την περασμένη Κυριακή στη Νέα Αλικαρνασσό, εκεί που βρήκαν -και όχι τυχαία- εστία οι χρυσαυγίτες του Ηρακλείου, επιχειρήθηκε η δολοφονία ενός απλού φιλάθλου του Εθνικού. Ο αγώνας είναι διαρκείας και ατομικός και συλλογικός και απαιτεί διαρκή εγρήγορση. Και να υπενθυμίσω στους φίλους μου φιλάθλους του Ηροδότου ότι για να γίνει αυτό που ζητούν, να μην τους ταυτίζει δηλαδή ο κόσμος με μια μικρή μειοψηφία, θα πρέπει να απομονώσουν τη μειοψηφία αυτή και να τη στείλουν σπίτι της. Το γήπεδο του Ηροδότου ποτέ δεν ήταν εκκλησία, αλλά και ποτέ δεν φιλοξένησε δολοφόνους. Ας τους στείλουν τώρα στο σπίτι τους !!!!

Χάουαρντ Ζιν - Το πρόβλημά μας είναι η πολιτική υπακοή

«Ξεκινάω από την θέση ότι στον κόσμο έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Ότι τα πράγματα είναι ανάποδα, ότι οι λάθος άνθρωποι είναι στη φυλακή και οι λάθος άνθρωποι είναι έξω από τη φυλακή. Ότι οι λάθος άνθρωποι έχουν εξουσία και λάθος άνθρωποι δεν έχουν εξουσία. Ότι ο πλούτος κατανέμεται σε αυτή την χώρα, και στο πλανήτη, με τέτοιο τρόπο ώστε να μην απαιτείται πια μια μικρή μεταρρύθμιση, αλλά μια δραστική ανακατανομή του πλούτου.

...Και αν δεν σκέφτεσαι και απλά ακούς την τηλεόραση και διαβάζεις επιστημονικοφανή κείμενα τότε αρχίζεις να πιστεύεις ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα, ή ότι μόνο κάποια μικρά πράγματα πάνε στραβά, αλλά αν αποστασιοποιηθείς λιγάκι και μετά γυρίσεις και ξανακοιτάξεις τον κόσμο, θα τρομάξεις...

Το πρόβλημά μας είναι η πολιτική υπακοή… Ο κόσμος είναι υπάκουος. Σαν κοπάδι πρόβατα. Θυμάστε εκείνες τις παλιές άσχημες μέρες που η φεουδαρχία εκμεταλλευόταν τους λαούς; Όλα ήταν χάλια τον Μεσαίωνα. Αλλά τώρα έχουμε τον δυτικό πολιτισμό. Έχουμε την ισχύ του νόμου, η ισχύς του νόμου “κανονικοποίησε” και αύξησε την αδικία που προϋπήρχε του κανόνα δικαίου. Αυτό έγινε με την ισχύ του νόμου. Όταν σε όλα τα έθνη του κόσμου οι νόμοι είναι η αγάπη των ηγετών και η μάστιγα των λαών, τότε πρέπει να αρχίσουμε να το αναγνωρίζουμε αυτό και να υπερβούμε τα εθνικά όρια στην σκέψη μας.

H παγκόσμια αφοσίωση στον νόμο και την τάξη είναι που δένει τους ηγέτες του κόσμου με συναδελφικούς δεσμούς. Για αυτό εκπλησσόμαστε κάθε φορά όταν συναντιούνται. Χαμογελούν, κάνουν χειραψίες, καπνίζουν πούρα… στην πραγματικότητα αρέσουν ο ένας στον άλλο άσχετα με το τι λένε.

... Και υπό αυτές τις συνθήκες, γίνεται επιτακτικό το δικαίωμα για αλλαγή ή κατάργηση της σημερινής μορφής διακυβέρνησης. Και η έμφαση είναι στην λέξη “κατάργηση’... Να σταματήσουμε να υπακούμε νόμους που απαιτούν σκοτωμούς, ή που καταμερίζουν τον πλούτο όπως γίνεται σήμερα, ή βάζουν ανθρώπους στη φυλακή για μικρής σημασίας τεχνικά αδικήματα, και αφήνουν απ' έξω άλλους που έχουν διαπράξει τεράστια εγκλήματα...

Οι άνθρωποι σε όλες τις χώρες έχουν ανάγκη του πνεύματος της ανυπακοής προς το κράτος -το οποίο δεν είναι καμιά μεταφυσική έννοια, αλλά ένα πράγμα με δύναμη και πλούτο. Και χρειαζόμαστε κάποιου είδους διακήρυξη “αλληλοεξάρτησης” ανάμεσα στους ανθρώπους σε όλα τα κράτη του κόσμου που αγωνίζονται για το ίδιο πράγμα».

ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΟ ΠΑΡΑΒΟΛΟ ΓΙΑ ΕΦΕΣΗ - 108/2014/ Μονομελές Εφετείο Ιωαννίνων

«…Πρέπει να σημειωθεί, ότι, ναι μεν δεν έχει κατατεθεί, κατά την άσκηση της έφεσης, το παράβολο που προβλέπεται από το άρθρο 495 παρ. 4 ΚΠολΔ, όπως προστέθηκε με το άρθρο 12 παρ. 2 του νόμο;} 4055/2012 και εν συνεχεία με το άρθρο 93 παρ. 1 του νόμου 4139/2013, η παράλειψη όμως αυτή δεν καθιστά απαράδεκτη την έφεση, όπως απειλείται ατό τις παραπάνω διατάξεις, καθόσον οι εν λόγω διατάξεις τυγχάνουν ανεφάρμοστες, επειδή θίγουν τον πυρήνα του ατομικού δικαιώματος προσφυγής στη δικαιοσύνη και, συνεπώς, είναι ανίσχυρες ως αντίθετες προς τις αυξημένης ισχύος διατάξεις που θεσπίζουν το εν λόγω δικαίωμα, ήτοι τις διατάξεις του άρθρου 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ, η οποία κυρώθηκε (για δεύτερη φορά) με το νδ 53/1974 και έχει, μαζί με τα Πρωτόκολλά της, υπερνομοθετική, κατά το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος, ισχύ και εκείνες του άρθρου 20 παρ. 1 του Συντάγματος. Είναι αλήθεια, ότι οι παραπάνω διατάξεις δεν στερούν από τον κοινό νομοθέτη την ευχέρεια να θεσπίζει δικονομικές προϋποθέσεις για την άσκηση ενδίκων μέσων και γενικότερα διατυπώσεις για την πρόοδο της δίκης. Για να είναι όμως ανεκτές οι δικονομικές αυτές προϋποθέσεις και διατυπώσεις πρέπει να είναι συναφείς με τη λειτουργία των δικαστηρίων και την ανάγκη αποτελεσματικής απονομής της δικαιοσύνης και περαιτέρω να μη υπερβαίνουν τα όρια εκείνα πέραν των οποίων επάγονται την άμεση ή έμμεση κατάλυση του ατομικού δικαιώματος που προστατεύεται από τις παραπάνω διατάξεις (ΑΕΔ 33/95 ΕλΔικ 36-571). Η διάταξη του άρθρου 12 παρ. 2 του νόμου 4055/2012 ουδεμία των προϋποθέσεων αυτών πληροί, όπως, ενόψει του οικονομικού βάρους που επιβάλλει, θα έπρεπε, για να είναι ανεκτή. Ειδικότερα.

Το ποσό των διακοσίων (200) (σήμερα) ευρώ της αξίας του παραβόλου, που αξιώνει, για να μην απορριφθεί ως απαράδεκτη η έφεση, συνιστά, με τις σημερινές οικονομικές συνθήκες της Χώρας, οικονομικό βάρος, στο οποίο αδυνατεί αντικειμενικά να ανταποκριθεί σημαντικό μέρος των Ελλήνων πολιτών, με συνέπεια να αποκλείονται αυτοί από τη δυνατότητα προσφυγής στη δικαιοσύνη. Ο αριθμός αυτός βαίνει συνεχώς αυξανόμενος, λόγω της συνεχώς επιδεινούμενης οικονομικής κατάστασης της Χώρας. Σε κάθε περίπτωση, ενόψει της ιερότητας  του θεσμού της απονομής της δικαιοσύνης, της κεφαλαιώδους σημασίας της για την ειρηνική κοινωνική συμβίωση και της πρωταρχικής υποχρέωσης πολιτείας για την απονομή της, το μέτρο θα αποφευχθεί, έστω και ενός μόνο πολίτη την παραπάνω δυνατότητα να στερούσε και, όχι, όπως εν προκειμένω, που τη στερεί από σημαντικό και συνεχώς αυξανόμενο τμήμα του πληθυσμού.

Εκτός τούτων, πρόκειται για καθαρά εισπρακτικό μέτρο, με το οποίο επιδιώκεται, μέσω του Θεσμού της απονομής της δικαιοσύνης, αύξηση των δημοσίων εσόδων και, συνεπώς, για μέτρο, το οποίο ούτε στην εύρυθμη λειτουργία των δικαστηρίων αποσκοπεί, ούτε την ανάγκη αποτελεσματικής απονομής της δικαιοσύνης υπηρετεί, καθόσον:

α) η ανάγκη «αποτροπής άσκησης αβασίμων ενδίκων μέσων», με την οποία επιχειρείται η δικαιολόγηση του με την αιτιολογική έκθεση (ΚΝοΒ 60-561), επαρκώς, αλλά και δικαιότερα, σύμφωνα με όσα εκτίθενται ειδικότερα παρακάτω, θεραπεύεται μέ τις από ετών υφιστάμενες διατάξεις του άρθρου 205 ΚΠολΔ, έτσι ώστε να παρίστανται η νέα ρύθμιση περιττή ως προς την απονομή της δικαιοσύνης τουλάχιστον και η ανωτέρω δικαιολόγηση της μη πειστική,

β) Με την υπόψη νομοθετική ρύθμιση προβλέπεται επιστροφή του παραβόλου μόνο «σε περίπτωση ολικής ή μερικής νίκης» του διαδίκου που το κατέθεσε και όχι, όπως στην αιτιολογική έκθεση αναφέρεται και, όπως, για λόγους συνέπειας και προς αυτή, αλλά και προς τον ανωτέρω προβαλλόμενο σκοπό, θα έπρεπε, αν πρόκειται για μη αβάσιμο ένδικο μέσο. Βέβαια και αν ακόμη προβλεπόταν η επιστροφή του παραβόλου στην περίπτωση του μη αβασίμου ενδίκου μέσου και πάλι θα επρόκειτο για μέτρο που δεν συνάπτει με την αποτελεσματική λειτουργία της δικαιοσύνης και των δικαστηρίων, αφενός μεν διότι δεν αποκλείεται το σφάλμα της δικαστικής κρίσης που θα το χαρακτήριζε ως αβάσιμο και αφετέρου διότι το αβάσιμο ένδικο μέσο δεν ταυτίζεται και δεν συμπίπτει με το προδήλως απερίσκεπτο ή αστήρικτο.

Αν, συνεπώς, πρόθεση του νομοθέτη του παραπάνω νόμου δεν ήταν αυτή που προαναφέρθηκε, αλλά η υποβοήθηση της αποτελεσματικής λειτουργίας και απονομής της δικαιοσύνης, οπωσδήποτε θα έκανε λόγο, όχι, όπως πράττει, για αβάσιμο, αλλά για προδήλως απερίσκεπτο ή αστήρικτο ένδικο μέσο, παράλληλα δε, θα προέβλεπε την επιστροφή του παραβόλου, όχι σε περίπτωση ολικής ή μερικής νίκης, αλλά σε κάθε περίπτωση που σύμφωνα με  τη δικαστική κρίση, η έφεση, έστω και αν απορρίφθηκε και, συνεπώς, ηττήθηκε ο εκκαλών, δεν υπήρξε προδήλως απερίσκεπτη ή αστήρικτη,

γ) Πέραν των ανωτέρω, αν ο πραγματικός σκοπός της υπόψη νομοθετικής ρύθμισης δεν ήταν εκείνος που προαναφέρθηκε, η επιστροφή του παραβόλου θα προβλεπόταν, όχι μόνο σε περίπτωση μερικής ή ολικής νίκης εκείνου που το κατέθεσε, αλλά σε κάθε περίπτωση που το δικαστήριο θα έκρινε ότι η άσκηση του ενδίκου μέσου δεν ήταν αβάσιμη, αφού άλλο απόρριψη της έφεσης, η οποία απόρριψη επάγεται με την υπόψη νομοθετική ρύθμιση, ανεξάρτητα από την αιτία απόρριψης, εισαγωγή του παραβόλου στο δημόσιο ταμείο και άλλο δικαστική κρίση για το ότι η έφεση που ασκήθηκε ήταν αβάσιμη, περίπτωση, η καταπολέμηση της οποίας, εφόσον συνέτρεχαν και οι ανωτέρω λοιπές νόμιμες προϋποθέσεις, θα συνέβαλε στην αποτελεσματικότερη απονομή της δικαιοσύνης,

δ) Δε προβλέπεται δυνατότητα επιστροφής του παραβόλου ακόμη και στην περίπτωση που το Δικαστήριο, απορρίψει μεν την έφεση, κρίνει, όμως, δικαιολογημένη την άσκηση αυτής στη συγκεκριμένη περίπτωση και όπως, για τη συμφωνία της υπόψη νομοθετικής ρύθμισης με τις παραπάνω αυξημένης ισχύος διατάξεις, θα έπρεπε,

ε) Ο φορολογικός σκοπός της ανωτέρω νομοθετικής ρύθμισης, αλλά και η προς τις παραπάνω διατάξεις αντίθεσή της συνάγεται και από το ότι δεν απαλλάσσονται της σχετικής υποχρέωσης ακόμη και οι διάδικοι που αδυνατούν να καταβάλουν την οικεία δαπάνη, λόγω ένδειας, με συνέπεια να στερούνται αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας,

στ) Συναρτώντας η  ανωτέρω ρύθμισή τη δυνατότητα άσκησης έφεσης από την οικονομική κατάσταση του εκκαλούντος, παραβιάζει ευθέως τις' παραπάνω αυξημένης ισχύος διατάξεις και το ατομικό δικαίωμα που προαναφέρθηκε και το οποίο κατοχυρώνεται μ' αυτές,

ζ) Αν πραγματική πρόθεση του νομοθέτη της ανωτέρω ρύθμισης ήταν η εύρυθμη λειτουργία των δικαστηρίων και της δικαιοσύνης και όχι ό ταμειακός σκοπός που προαναφέρθηκε, τότε δεν θα απαλλασσόταν της σχετικής υποχρέωσης το Δημόσιο, αφενός μεν διότι με τον τρόπο αυτό εισάγεται αδικαιολόγητο προνόμιο υπέρ του Δημοσίου έναντι των ιδιωτών διαδίκων και έτσι παραβιάζεται η αρχή της δικονομικής ισότητας που κατοχυρώνεται με τις παραπάνω διατάξεις του άρθρου 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ (οχτ. απόφαση του ΕΔΔΑ της 27.11.2012 στην υπόθεση Bayar & Gubruz Κατά Τουρκίας, ΝοΒ 61-1370) και 4 παρ. 1 του Συντάγματος και αφετέρου διότι σημαντικό μέρος της επιβάρυνσης των δικαστηρίων οφείλεται σε ένδικα μέσα που ασκεί το Δημόσιο, αφού, με ελάχιστες, για προφανείς λόγους, εξαιρέσεις, το σύνολο των υποθέσεων, στις οποίες είναι διάδικο, διέρχεται, ακριβώς λόγω του ότι ουδεμία δικαστική δαπάνη συνεπάγεται γι’ αυτό, απ’ όλους τους βαθμούς δικαιοδοσίας, ακόμη και εκείνες που η δικονομική τους τύχη είναι γνωστή και αναμενόμενη ή πρόκειται για υποθέσεις ήσσονος σημασίας. (Σημ. Μ. Μαργαρίτη υπό την ΑΠ 1739/12 ΝοΒ 61-998).

 η) Δεδομένου ότι το παράβολο θεσπίζεται ως προϋπόθεση του παραδεκτού της έφεσης, η μη προκαταβολή του, επαγόμενη απόρριψη της έφεσης, δεν επιτρέπει στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο να κρίνει, βάσει των συνθηκών της συγκεκριμένης περίπτωσης, μεταξύ των οποίων ιδιαίτερα η οικονομική δυνατότητα του εκκαλούντος, για το αν η επιβολή του συνιστά δυσανάλογο περιορισμό του κατοχυρωμένου από τις παραπάνω διατάξεις δικαιώματος πρόσβασης στο δικαστήριο, κάτι που θα μπορούσε να συμβεί, με την πρόβλεψη καταλογισμού του από το δευτεροβάθμιο δικαστήριο με την απόφασή του για την ουσία της υπόθεσης, αφού μόνο τότε θα μπορούσε να κρίνει ειδικά για όλες τις παραμέτρους σχετικά με το δικαιολογημένο ή μη της επιβολής του.

θ) Αφού, τέλος, το παράβολο αποτελεί προκαταβολική κύρωση σε βάρος του εκκαλούντος, για την περίπτωση που αυτός δεν ήθελε εξέλθει ολικοί ή μερικά νικητής του δικαστικού αγώνα, με τη θέσπισή του ως προϋπόθεσης παραδεκτού της έφεσης, πριν δηλαδή την κρίση για τη νίκη ή ήττα του εκκαλούντος, δεν εξυπηρετείται ο προβαλλόμενος σκοπός της αποτροπής αβάσιμων εφέσεων, αφού η έφεση, βάσιμη η αβάσιμη, έχει ήδη ασκηθεί, πέραν του ότι με την υπόψη ρύθμιση η κρίση για το βάσιμο ή μη αυτής μεταφέρεται σε διάφορο από το κατά το Σύνταγμα αρμόδιο όργανο και μάλιστα πριν τη διεξαγωγή του δικαστικού αγώνα, ενώ, παράλληλα, το βάσιμο ή μη της έφεσης, ως θέμα που συναρτάται αποκλειστικά και μόνο με, το κατά πόσο ο εκκαλών έχει δίκιο στη συγκεκριμένη περίπτωση ή όχι, είναι, αλλά και θα πρέπει να παραμείνει ανεξάρτητο από παράβολα ή και την προκαταβολή τους. Θα αποτραπεί έτσι και το παράδοξο να διαβλέπει το Εφετείο, ότι η έφεση είναι και στην ουσία βάσιμη και ότι, για, προφανείς ακόμη, λόγους δικαιοσύνης, επιβάλλεται η παραδοχή της, πλην να την απορρίπτει, λόγω μη (προ)καταβολής του οικείου παραβόλου από τον εκκαλούντα.

Τα ανωτέρω δεν παραλλάσσουν από τη διαπίστωση ότι οι αυξημένης ισχύος διατάξεις που προαναφέρθηκαν, δεν κατοχυρώνουν τα ένδικα μέσα και το δεύτερο βαθμό δικαιοδοσίας που ενδιαφέρει εν προκειμένω, Και τούτο, διότι, το δικαίωμα ενδίκου μέσου, ήτοι το δικαίωμα επανεξέτασης της υπόθεσης από ανώτερο δικαστήριο, προβλέπεται από το άρθρο 2 του Εβδόμου ΕΣΔΑ, που κυρώθηκε με το νόμο 1705/1987 και μεν ποινικές καταδίκες, πλην, όμως, επειδή απηχεί γενικότερη άποψη του διεθνούς νομοθέτη για δικαίωμα ολοκληρωμένης προσφυγής του ατόμου στη δικαιοσύνη, εφαρμόζεται αναλογικά και εν προκειμένω (Κ. Χιώλου, Αντισυνταγματικοί περιορισμοί ασκήσεως αναιρέσεων κατά αποφάσεων διοικητικών δικαστηρίων, ΝοΒ 44-328 επ.) και το οποία άρθρο ευθέως παραβιάζεται με το παραπάνω παράβολο ως - προϋπόθεση παραδεκτού της έφεσης και, μάλιστα, αδιακρίτως, για κάθε υπόθεση, αφού εξαρτά το παραδεκτό του ενδίκου αυτού μέσου από την παραπάνω οικονομική προϋπόθεση, η οποία είναι άσχετη με τους περιορισμούς της παραγράφου 2 του ανωτέρω άρθρου του Εβδόμου Πρωτοκόλλου, των οποίων θα μπορούσε να γίνει αναλογική μεταφορά με την υπόψη νομοθετική ρύθμιση, ενώ η επιστροφή του παραβόλου με τις παραπάνω προϋποθέσεις, δεν θεραπεύει την παραβίαση (και την αδικία), αφού δεν αίρει τον αποκλεισμό όσων δεν μπορούν να το προκαταβάλουν. Εκτός τούτων, όταν, παρά την, κατά τα ανωτέρω, έλλειψη σχετικής υποχρέωσης, προβλέπεται νομοθετικά η δυνατότητα άσκησης έφεσης, οι προϋποθέσεις που θεσπίζονται για την παραδεκτή άσκησή της, δεν πρέπει να είναι δυσανάλογα αυστηρές σε σχέση με τον επιδιωκόμενο σκοπό και, πολύ περισσότερο, να καθιστούν αδύνατη την πρόσβαση στο ένδικο αυτό μέσο, όπως, σύμφωνα με όσα προεξετέθησαν, συμβαίνει με το παράβολο για το οποίο γίνεται λόγος.

Τέλος, οι παραπάνω διατάξεις είναι ανεφάρμοστες, επειδή παραβιάζουν και τη συνταγματική αρχή της ισότητας (άρθρο 4 παρ. 1 Συντ.), καθόσον, προβλέποντας, αδιακρίτως, το παράβολο ως προϋπόθεση παραδεκτού της έφεσης, προβαίνουν σε διάκριση των πολιτών σ’ αυτούς που έχουν την οικονομική δυνατότητα προκαταβολής του, η οποία τους επιτρέπει την πρόσβαση στη δικαιοσύνη και σ’ αυτούς, που, μη έχοντας τη σχετική δυνατότητα, στερούνται το έννομο αυτό αγαθό, διάκριση, όμως και στέρηση μη ανεκτές σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία. Τα ίδια ισχύουν και ως προς το ενιαίο, ανεξάρτητα δηλαδή από το αντικείμενο της διαφοράς, ύψος του παραβόλου.

Το παραπάνω ύψος του παραβόλου δεν αναιρεί όλα όσα ανωτέρω εκτέθηκαν, πρωτίστως, διότι ή το ύψος του είναι χαμηλό και  συνεπώς, δυνατή η προκαταβολή του από όλους, οπότε δεν επιτυγχάνεται ο προβαλλόμενος σκοπός της αποτροπής αβασίμων εφέσεων ή το ύψος του είναι πρόσφορο για την αποτροπή αβασίμων εφέσεων, οπότε, όμως, αδύνατη η προκαταβολή του από τους μη έχοντες τη σχετική δυνατότητα….»

Πηγές: 

http://dskavalas.gr/anakoinoseis/108%202014.pdf

http://helleniclawyer.blogspot.gr/2014/09/1082014.html

Εισαγγελέας κ. Πεπονης: "Έγκλημα με πολιτικά- ιδεολογικά κίνητρα δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη δράστη τρομοκράτη και δράση τρομοκρατική».

Εισαγγελική πρόταση του κ. Πεπόνη:

«Με τον φανό του Διογένη να ψάξει κανείς – και εγώ έψαξα – δεν θα βρει στοιχεία εντάξεως στη ΣΠΦ για κάποιους κατηγορουμένους. Για κάποιους άλλους έχουν προστεθεί στοιχεία που αφορούν άλλη δίκη και όχι τη δική μας. Καλούμαστε λοιπόν να κρίνουμε αν οι κατηγορούμενοι έδρασαν ως μέλη “τρομοκρατικής” οργάνωσης με κριτήριο το εάν έδρασαν στις άλλες υποθέσεις, που δικάζονται σε άλλες αίθουσες, από άλλο δικαστήριο. Το εάν έχουν εμπλοκή να κριθεί εκεί, στην άλλη δίκη. Και αναρωτιέμαι: τι αποκλείει την πιθανότητα το υπόλοιπο αποδεικτικό υλικό των άλλων υποθέσεων να καταρρίπτει την ενοχή; Και απαντώ: Τίποτα. Πρόκειται για δικονομικό σφάλμα.

Και αναρωτιέμαι πώς ταυτόχρονα γίνεται αυτός ο ακριβέστατος προσδιορισμός των ημερομηνιών ένταξης στην οργάνωση. Για κάποιον μάλιστα δηλώνεται η 01/01/09, δηλαδή η Πρωτοχρονιά (!), ενώ για κάποιον άλλο η ένταξή του έπεται της ενέργειας που του καταλογίζεται. Όσο κι αν διαστείλουμε τα πράγματα δεν γίνεται να υπάρξει καταδικαστική κρίση ένταξης σε τρομοκρατική οργάνωση. Δεν θα γίνουμε μπαλωματήδες, δεν θα γίνουμε γεφυροποιοί σφαλμάτων. Έγκλημα με πολιτικά- ιδεολογικά κίνητρα δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη δράστη τρομοκράτη και δράση τρομοκρατική».

Τέλος ζήτησε να αναγνωριστούν στους ενόχους ελαφρυντικά. Το νεαρό της ηλικίας για κάποιους ενώ για το σύνολο ζήτησε την υπαγωγή στο άρθρο 84 του Π.Κ. λόγω της συμπεριφοράς που επέδειξαν πριν καν συλληφθούν. «Οι μάρτυρες είπαν ότι άφησαν όλους τους πελάτες της τράπεζας να φύγουν κατά τη διάρκεια της ληστείας και παρά τον βαρύ οπλισμό τους. Ο όμηρος επίσης μετέφερε τους διαλόγους των κατηγορουμένων μέσα στο βαν, σύμφωνα με τους οποίους αποφάσισαν να μην χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους για να μην θέσουν τη ζωή του ομήρου σε κίνδυνο, ενώ παρά το γεγονός ότι είχαν επιχειρησιακό πλεονέκτημα (βαρύ οπλισμό, όμηρο κτλ), δεν το χρησιμοποίησαν. Όσο για την κατηγορία της αντίστασης κατά τη σύλληψη, θα ήταν παράλογο να δεχτούμε ότι οι κατηγορούμενοι απεμπόλησαν τη δυνατότητα να επιτεθούν ενόπλως την ώρα που είχαν το πλεονέκτημα και αποφάσισαν να το κάνουν κατά τη σύλληψή τους».

Αναδημοσίευση από : http://unfollow.com.gr/web-only/14344-velvendo/

ΠΠρΘεσσ 15203/2014 – Αντισυνταγματική η διάταξη περί απαράδεκτου συζητήσεως εμπράγματης αγωγής λόγω μη προσκομίσεως πιστοποητικού ΕΝΦΙΑ

"... 5. Είναι απαράδεκτη η συζήτηση ενώπιον δικαστηρίου  εμπράγματης αγωγής επί ακινήτου, πλην της μονομερούς εγγραφής υποθήκης ή προσημείωσης  υποθήκης ή της άρσης κατάσχεσης, αν δεν προσκομισθεί από τον υπόχρεο σε ΕΝ.Φ.Ι.Α., το  πιστοποιητικό των παραγράφων 1 και 3 του άρθρου αυτού.»

Η τελευταία αυτή διάταξη, περί  απαραδέκτου της συζητήσεως εμπράγματης αγωγής, που είναι προφανές ότι είναι φορολογικής  φύσης, θίγει, παραβιάζει και έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τη διάταξη του άρθρου 6 παρ. 1 της  Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών  ελευθεριών (Ε.Σ.Δ.Α.) και τις διατάξεις των άρθρων 17, 20 και 25 του Συντάγματος (δικαίωμα της  ιδιοκτησίας, δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας και αρχή της αναλογικότητας).

Ειδικότερα, στο άρθρο 20 παράγραφος 1 του Συντάγματος, το οποίο συμφωνεί και με το άρθρο 6  παράγραφος 1 της ΕΣΔΑ, κατοχυρώνεται το θεμελιώδες δικαίωμα του πολίτη για παροχή έννομης  προστασίας από τα δικαστήρια, αποτελεί δε θεμελιώδη αρχή του κράτους δικαίου. Οι δικονομικές  λεπτομέρειες που είναι επιτρεπτό να καθορίζει κάθε κράτος μέλος της Ενωσης δεν επιτρέπεται να  καθιστούν πρακτικώς αδύνατη ή δυσχερή την άσκηση των δικαιωμάτων των πολιτών. Εξάλλου,  στο άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ που κυρώθηκε μαζί με τη Σύμβαση  με το άρθρο πρώτο του ν.δ. 53/1974 (ΦΕΚ Α` 256) ορίζεται ότι «Παν φυσικόν ή νομικόν  πρόσωπον δικαιούται σεβασμού της περιουσίας του.

Ουδείς δύναται να στερηθή της ιδιοκτησίας  αυτού ειμή δια λόγους δημοσίας ωφελείας και υπό τους προβλεπόμενους υπό του νόμου και των  γενικών αρχών του διεθνούς δικαίου όρους. Αι προαναφερόμεναι διατάξεις δεν θίγουσι το δικαίωμα  παντός Κράτους όπως θέση εν ισχύϊ νόμους ους ήθελε κρίνει αναγκαίον προς ρύθμισιν της χρήσεως  αγαθών συμφώνως προς το δημόσιον συμφέρον ή προς εξασφάλισιν της καταβολής φόρων ή  άλλων εισφορών ή προστίμων». Με τις διατάξεις αυτές με τις οποίες κατοχυρώνεται ο σεβασμός  της περιουσίας του προσώπου, αναγνωρίζεται παράλληλα η εξουσία των Κρατών προς επιβολή  φόρων και θέσπιση μέτρων προς εξασφάλιση της καταβολής τους. Τα Κράτη διαθέτουν ευρύτατη  εξουσία ως προς τον προσδιορισμό των φόρων και τους τρόπους εισπράξεως τους κατ` εκτίμηση  των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων τους.
Ομως, εφόσον η επιβολή  φορολογίας αποτελεί επέμβαση στην περιουσία του προσώπου, πρέπει η σχετική ρύθμιση να  αποτελεί μια δίκαιη ισορροπία μεταξύ των απαιτήσεων του δημοσίου συμφέροντος και των  επιταγών προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπό την έννοια της ύπαρξης αναλογίας  μεταξύ χρησιμοποιουμένων μέσων και επιδιωκομένων σκοπών, ενόψει μάλιστα και της, κατά το  χρόνο θέσπισης της ως άνω φορολογικής διάταξης, ιδιαιτέρως δυσμενούς οικονομικής συγκυρίας  (συνεχούς μείωσης μισθών και συντάξεων και επιβολής αλλεπαλλήλων φορολογικών βαρών επί  εισοδημάτων και περιουσιών).

Ο δικονομικός φραγμός, που τίθεται από τις παραπάνω διατάξεις,  ήδη σε πρώιμο στάδιο της διαδικασίας υπό το φως των σημερινών δυσχερών οικονομικών  συνθηκών, που βιώνουν οι πολίτες που φέρουν το βάρος αυτών, ουσιαστικά στερεί αυτούς της  απλής δυνατότητας προσφυγής στο δικαστήριο.

Το απλό ταμειακό συμφέρον, που προκύπτει, δεν  συνιστά λόγο γενικότερου δημοσίου συμφέροντος, για τον οποίο θεσπίζεται η παραπάνω διάταξη  ως αναγκαία προϋπόθεση του παραδεκτού κάθε εμπράγματης αγωγής.

Ενώ, δεν φαίνεται να  υπάρχει καμία αναλογία, που επιβάλλεται να τηρείται, μεταξύ του νομοθετικά προστατευόμενου  δικαιώματος του ατόμου και του σκοπού που το νομοθέτημα εξυπηρετεί.
Επομένως, η παραπάνω  ρύθμιση συντελεί απλά σε άνιση μεταχείριση των πολιτών του, από το ίδιο το κράτος, που τίθεται  σε  πλεονεκτική θέση έναντι αυτών, εξασφαλίζοντας πρωταρχικά και κύρια το δικό του  δημοσιονομικό οικονομικό συμφέρον, συρρικνώνοντας το ατομικό δικαίωμα των πολιτών του σε  εύκολη πρόσβαση στα δικαστήρια, την οποία θα έπρεπε να εγγυάται και όχι να χρησιμοποιεί τη  Δικαιοσύνη και την ευχέρεια προσφυγής σε αυτήν ως μέσο πίεσης για την τακτοποίηση των  φορολογικών υποχρεώσεων των πολιτών.

Επιπλέον, η επιβολή φόρου ακίνητης περιουσίας,  παράλληλα προς υφιστάμενους άλλους φόρους, δεν πρέπει να θίγει τον πυρήνα του δικαιώματος  της ιδιοκτησίας και δεν πρέπει να εξαρτά το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του πολίτη να  προσφύγει στη Δικαιοσύνη από τις συγκεκριμένες φορολογικές του υποχρεώσεις.

Διαφορετικά θα  ελλοχεύει ο κίνδυνος ο υπερχρεωμένος ιδιοκτήτης να μην είναι σε θέση να προσκομίσει το ως άνω  πιστοποιητικό και η εμπράγματη αγωγή του με την οποία ζητεί να προστατεύσει το δικαίωμα της  κυριότητάς του, που του παρέχει άμεση, απόλυτη και καθολική εξουσία πάνω στο ακίνητο (άρθρα  973 και 1000 του ΑΚ), θα πρέπει να μην εκδικασθεί για λόγους μη ουσιαστικούς, αφού το  δικαστήριο δεν θα υπεισέρχεται στην ουσία της ένδικης διαφοράς και έτσι ο πολίτης θα στερείται  ουσιαστικά της εξουσίας να απαγορεύει απόλυτα κάθε επέμβαση τρίτου στο ακίνητό του χωρίς την  άδεια του και θα βρίσκεται εκτεθειμένος και απροστάτευτος απέναντι στην αυθαιρεσία του  οποιουδήποτε καταπατητή.

Εν κατακλείδι, δεν θα μπορούσε μια καθαρά φορολογικού χαρακτήρα  διάταξη, που δεν αφορά στην προστασία των συναλλασσομένων σε σχέση με τα ακίνητα ή δεν  επιδιώκει την παροχή δικαστικής προστασίας, να αποτελεί ειδική διαδικαστική προϋπόθεση μιας  εμπράγματης αγωγής και προαπαιτούμενο προκειμένου να εκδοθεί απόφαση επί της ουσίας.

Αλλωστε, στόχος της δίκης πρέπει να είναι πάντοτε η έκδοση απόφασης επί της ουσίας και οι  διαδικαστικές προϋποθέσεις πρέπει να έχουν σκοπό να εξασφαλίσουν την ομαλή και απρόσκοπτη  ροή της διαδικασίας και να αποτελούν εγγυήσεις ορθής δικαστικής απόφασης (βλ Ολ. ΣΤΕ  601/2012 NOB 2012.376, Ολ. ΣΤΕ 3087/2011, Ολ Ελ. Συν 2006/2008, ΑΠ 293/2014, ΑΠ  1164/2009, ΑΠ 205/2006, MoνΠρωτΧαν 2/2014 (MoνΠρωτΧαν 210/2014 αδημ., ΕΔΔΑ απόφαση της 2.12.1985, Svenska κατά  Σουηδίας, αριθμ. 1 1036/84, απόφαση της 14.12.1988, Wasa κατά Σουηδίας, αριθμ. 13013/87,  απόφαση της 16.1.1995, Ricardo Travers κατά Ιταλίας, αριθμ. 15117/89, Νικόλαος Νίκας Πολιτική  Δικονομία Ι σ. 415).

Εξάλλου, ειδικά στην περίπτωση της διεκδικητικής αγωγής ακινήτου του  άρθρου 1094 του ΑΚ, με την οποία  ο ενάγων αξιώνει την αναγνώριση της κυριότητας και την  απόδοση του πράγματος από τον εναγόμενο που νέμεται ή κατέχει το ακίνητο, αφενός δεν νοείται  να είναι φορολογικά υπόχρεοι για το ίδιο ακίνητο τόσο ο ενάγων που το διεκδικεί, όσο και ο  εναγόμενος που το νέμεται και που συνήθως προβάλει δικαίωμα ιδίας κυριότητας, οπότε υπάρχει  πολλαπλή φορολόγηση του ιδίου ακινήτου, και μάλιστα με μη δυνατότητα επιστροφής του  καταβληθέντος φόρου στον ηττηθέντα διάδικο, αφετέρου ο ενάγων καλείται να καταβάλει φόρο  για ένα ιδιοκτησιακό αγαθό που βρίσκεται σε επιδικία και επιπλέον δεν απολαμβάνει...."

ολόκληρη η απόφαση 

2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1944 - ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΟΥ ΧΟΡΤΙΑΤΗ

Γερμανοί και ταγματασφαλίτες του Σούμπερτ έκαψαν το χωριό και σκότωσαν ενήλικες και παιδιά. Όσους απέμειναν, τους συγκέντρωσαν σε δύο κτίρια του χωριού, σε ένα φούρνο (του Γκουραμάνη) και σε ένα σπίτι και τους έκαψαν: 149 νεκροί. (51 ανήλικα παιδιά, 36 με ηλικία κάτω από δέκα χρονών, μερικά βρέφη).
Προς τιμήν των νεκρών, αντί να περιγράψουμε το χρονικό, θα μιλήσουμε για τους δήμιους’ για να μην ξεχνάμε. Θα παραθέσουμε τα λόγια από τη σχετική ομιλία του καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ Γ.Μαργαρίτη.

«…Υστερότερες έρευνες για την ψυχολογική κατάσταση των δημίων, που πήραν μέρος στα συνοπτικά αυτά συνεργεία εκτελέσεων, διαπίστωσαν με έκπληξη ότι οι φονιάδες δεν αντιμετώπισαν κανενός είδους τύψεις ή εφιάλτες στην υστερότερη ζωή τους. Επρόκειτο για «κανονικούς ανθρώπους» - πολλοί από αυτούς οικογενειάρχες με παιδιά - και συνέχισαν τη ζωή τους ως «κανονικοί άνθρωποι». Ο Ναζισμός, αυτό είναι μοναδικό σκοτεινό επίτευγμα στην ιστορία του σύγχρονου κόσμου, είχε συμφιλιώσει τους πιστούς του με το έγκλημα. Όποιων διαστάσεων και να ήταν αυτό το τελευταίο.

Συνεργάτες με την οικονομική ελίτ.
… Οι τελευταίοι (οι Γερμανοί) ήσαν ευγνώμονες σχεδόν για την πρόθυμη συμπαράσταση που βρήκαν, σε κάθε ευρωπαϊκό κράτος, από τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές ελίτ. Βιομήχανοι, επιχειρηματίες, μεγαλέμποροι, τραπεζίτες, εργολάβοι εργάστηκαν με το αζημίωτο για την Ευρώπη του Άξονα. Σε μερικές χώρες η σύμπραξη με τους κατακτητές έφθασε το απόλυτο...Στην Ελλάδα τα επιτελεία της κυβέρνησης, της Χωροφυλακής του Σπηλιωτόπουλου, της Αστυνομίας του Εβερτ και των Ταγμάτων Ασφαλείας του Δερτιλή αγχώνονταν μη τυχόν τους ξεφύγει κανείς κομμουνιστής και πέσει βαρύτερη δουλειά στους κατακτητές της χώρας....

Επιχείρηση αποκατάστασης και νομιμοποίησης.
Όταν ήρθε η απελευθέρωση… η επιχείρηση αποκατάστασης της φήμης των κατακτητών και φυσικά των συνεργατών τους ξεκίνησε σχεδόν αμέσως… Στις απολογίες τους οι περισσότερο ή λιγότερο σημαντικοί των δοσιλόγων ισχυρίστηκαν ότι η Αντίσταση ενάντια στον κατακτητή είχε σκοπό ανθελληνικό, να αφανίσει δηλαδή τους «υγιείς» Έλληνες, προκαλώντας τα αντίποινα του κατακτητή…

Ο φασισμός και ο ναζισμός εμφανίστηκαν και αναδείχθηκαν στην εξουσία σε εποχές έντασης της εκμετάλλευσης της εργασίας των ανθρώπων... Εμφανίστηκαν για να υπηρετήσουν το κεφάλαιο.
Τα Τάγματα Ασφαλείας, οι εθνικόφρονες συμμορίες, τα αντικομμουνιστικά αποσπάσματα, τα ΕΑΣΑΔ, η ΠΑΟ, οι «Λεωνίδες», οι Σουμπεραίοι, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Στους λογαριασμούς των Τραπεζών, από τους οποίους χρηματοδοτούνταν η εγκληματική δράση τους, συνεισέφεραν όλοι οι μεγαλοπαράγοντες του πλούτου, της μαύρης αγοράς, της ρεμούλας και της πολύμορφης οικονομικής συνεργασίας με τον κατακτητή...»

Ο Διονύσης Σαββόπουλος τον καιρό των μνημονίων

Χθες παρακολούθησα μια πραγματικά εξαιρετική συναυλία στο "Τεχνόπολις" από τους Διονύση Σαββόπουλο, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και Πάνο Μουζουράκη (τους αναφέρω κατά ηλικιακή σειρά). Από τις συζητήσεις που έκανα με πολλούς φίλους όμως διαπίστωσα ότι όλοι -μα όλοι- είχαν λησμονήσει ότι ο Σαββόπουλος έχει πάρει ενεργή και καθαρή θέση υπέρ των μνημονίων, και έχει πει και διάφορα άλλα ευτράπελα, για να μην πω φασιστικά, για τους μετανάστες και τους ναρκωμανείς, τα οποία ουδέποτε έχει ανασκευάσει. Σε αυτό το πλαίσιο ο δήθεν προοδευτισμός του Νιόνιου, που εκφράστηκε στη συναυλία με κάποια ελάχιστα έξυπνα τσιτάτα, θα έπρεπε κανονικά να προκαλέσει τον κόσμο, και όχι να τον γεμίζει με την "αγαλλίαση" ότι και ο Σαββόπουλος κριτικάρει την κατάσταση. Προσπάθησα να τον βρω στο τέλος για να τον ρωτήσω ποια είναι η σημερινή του άποψη, αλλά, δυστυχώς, είχε "δραπετεύσει" αμέσως μετά το τέλος της συναυλίας μαζί με το Μαχαιρίτσα (η ηλικία γαρ), αφήνοντας τον πιτσιρικά Μουζουράκη στις ανήλικες κατά το πλείστον θαυμάστριές του. Και ήθελα να τον ρωτήσω για να δω αν έχει συναισθανθεί κάτι, ή αν επιμένει στην άποψη που είχε εκφράσει το 2011, για να διασκεδάσω -εις μάτην- την απογοήτευση που μου έχει δημιουργήσει η στάση του των τελευταίων -και όχι μόνον- χρόνων. Μια στάση, η οποία έχει αναιρέσει πλήρως την πρωτοπορία που εξέφραζε κάποτε ο βραχνός μουστακαλής διοπτροφόρος που είχε κατεβεί με φορτηγό από τη Θεσσαλονίκη, και μας είχε προσφέρει το "Δημοσθένους λέξις", τα "Αεροπλάνα και βαπόρια", το "Hapy day", το "Μακρύ ζειμπέκικο για το Νίκο", την "Πλατεία που ήταν γεμάτη", την "'Αννα" και τόσα άλλα, που δεν θέλω να θυμάμαι.

Πριν ολοκληρώσω, θυμίζω ότι φέτος ο Σαββόπουλος έχει συντελέσει στην πολιτιστική άνοδο της χώρας συνθέτοντας, ενορχηστρώνοντας και τραγουδώντας το προοδευτικό τραγούδι  με τίτλο "η πιο όμορφη μέρα", που διαφημίζει τα αθλητικά κανάλια της Nova. Το τραγούδι αυτό, αν και παιδιόθεν ποδοσφαιρόφιλος, μπορώ να το αντιληφθώ μόνο ως συνέχεια των προηγουμένων εκπτώσεών του, και ως λίπασμα στο λεγόμενο "όπιο του λαού". Αλήθεια, πότε άλλοτε ασχολήθηκε ο Σαββόπουλος; Ούτε στο γήπεδο δεν πήγαινε !!!! Και επειδή πάντα μου αρέσει να είμαι αισιόδοξος, θυμίζω επίσης ότι ο Μίκης Θεοδωράκης αφού ταλαιπωρήθηκε επί δεκαετίες, και ταλαιπώρησε ομοίως την πατρίδα του -την αριστερά- ανέκαμψε με τη "Σπίθα", προσφέροντας σημαντικά στο κίνημα των τελευταίων ετών, αφού προηγουμένως το 2004 είχε επιτρέψει να χρησιμοποιείται το υπέροχο "ποιος δεν μιλά για τη Λαμπρή" ως ύμνος της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου. 

Τελειώνοντας, και για την καλλίτερη και αντικειμενικότερη αντίληψη του θέματος, παραθέτω τις τελευταίων ετών δηλώσεις, απόψεις και κατορθώματα του Σαββόπουλου:

 Α.

(αντιγραφή από το iskra - η επιστολή δημοσιεύθηκε στις 2.6.2011):

Μετά από πολλή "σκέψη και περισυλλογή", 32 άνθρωποι των τεχνών και των επιστημών, αποφάσισαν να μιλήσουν, για το πώς θα "σωθεί" δήθεν η Ελλάδα από τα αδιέξοδά της!

Υπογράφοντας ένα συλλογικό κείμενο, καλούν ούτε λίγο ούτε πολύ, όλα τα κόμματα και τους βουλευτές να συσπειρωθούν γύρω από το μνημονιακό πρόγραμμα, καθώς οποιεσδήποτε άλλες πολιτικές προτάσεις κρίνονται (κατά τους ίδιους πάντα), ως "καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές"!

Είναι ίσως η πρώτη φορά στη σύγχρονη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, όπου ένα σεβαστό τμήμα (χορτάτων και εξασφαλισμένων, και σε πολλές περιπτώσεις κρατικοδίαιτων) "διανοουμένων", τίθεται τόσο απροκάλυπτα υπέρ πολιτικών επιλογών που καταδικάζουν ευρύτατα τμήματα του λαού στην κοινωνική εξαθλίωση και τη νεολαία στην έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής.

Βέβαια η συγκεκριμένη επιστολή δεν αποτελεί καμία έπκπληξη, καθώς αρκετοί από αυτούς έχουν δώσει ανάλογα χονδροειδή δείγματα γραφής, από το Διονύση Σαββόπουλο που πρότεινε να στείλουμε τους μετανάστες χωρίς χαρτιά στα "ξερονήσια" μέχρι την πανεπιστημιακό Βάσω Κιντή, που διαρρήγνυε τα ιμάτιά της για τους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να απεργούμε εν μέσω Μνημονίου...

Το πλήρες κείμενο της επιστολής έχει ως εξής:

 ΤΟΛΜΗΣΤΕ

 "Θέλουμε να εκφράσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου.

Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά.

Ως υπεύθυνοι πολίτες νοιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης.

Απευθύνουμε έκκληση σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, σε όποια θέση και αν βρίσκονται: στον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και τον αρχηγό και τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους αρχηγούς και τους βουλευτές των άλλων κομμάτων.

Τους καλούμε όλους να αλλάξουν νοοτροπία, να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειες, τις προσχηματικές αντιμαχίες, εσωκομματικές και εξωκομματικές, τους υπολογισμούς, τους συμψηφισμούς, καθώς και τις αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις και να αναλάβουν επιτέλους στο ακέραιο τις ευθύνες τους.

Τους ζητούμε να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους έλληνες πολίτες για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα, για τον αγώνα και τις θυσίες που απαιτεί η σωτηρία και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς της, και να εργαστούν σκληρά και συστηματικά για τη νέα στροφή.

Ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, και μόνο συντονισμένες ενέργειες, βασισμένες σε ένα νέο πνεύμα ομοψυχίας μπορούν να αποτρέψουν πλέον την καταστροφή.

Όσοι αγνοούν προκλητικά τα σημεία των καιρών και, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια, επιμένουν να επενδύουν στην κατάρρευση με οδηγό το δικό τους προσωπικό ή κομματικό συμφέρον, θα χρεωθούν στο ακέραιο την καταστροφή της χώρας.

Υπάρχει ακόμη καιρός να σωθούμε, αν αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό και παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό του, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, είτε σε άλλους συλλογικούς φορείς ή όργανα, τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους.

Οι κατακτήσεις της σημερινής Ελλάδας στηρίχθηκαν σε κόπους και θυσίες γενεών. Δεν έχουμε δικαίωμα, πολιτικοί και πολίτες, να τις εγκαταλείψουμε ούτε να αφήσουμε κανέναν να τις καταστρέψει. Δεν έχουμε δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών."

Τη "διακήρυξη" υπογράφουν οι: Θανάσης Βαλτινός, Κική Δημουλά, Απόστολος Δοξιάδης, Τάκης Θεοδωρόπουλος, Αθηνά Κακούρη, Μένης Κουμανταρέας, Γιάννης Κουνέλης, Πέτρος Μάρκαρης, Τάσος Μπουλμέτης, Βασίλης Παπαβασιλείου, Διονύσης Σαββόπουλος, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Αλέκος Φασιανός, Νίκος Αλιβιζάτος, Νάσος Βαγενάς, Γιάννης Βούλγαρης, Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Άγγελος Δεληβοριάς, Γιώργος Δερτιλής, Αρίστος Δοξιάδης, Ορέστης Καλογήρου, Στάθης Καλύβας, Βάσω Κιντή, Ανδρέας Κούρκουλας, Νίκος Μουζέλης, Χαράλαμπος Μ. Μουτσόπουλος, Γιώργος Παγουλάτος, Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, Παύλος Σούρλας, Γιάννης Στουρνάρας, Σταύρος Τσακυράκης, Χαρίδημος Τσούκας.

Β. για μετανάστες και ναρκομανείς (από το youtube - 18.5.2011)
<iframe width="560" height="315" src="//www.youtube.com/embed/bJMdzkbK0fU" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

Γ. και σε κοινωνικές εκδηλώσεις ...

(άρθρο του Δημήτρη Δανίκα από το "πρώτο θέμα" - 28.8.2014) Τώρα. Σχετικά με το πάρτι της οικογένειας του Δημήτρη Κουτσολιούτσου. Στον κόλπο της Ξυλοκέριζας των Σπετσών. Οπου εκτός από βεγγαλικά και πλήθος γευστικών πιάτων, συμμετείχε τραγουδώντας και ο Διονύσης Σαββόπουλος. Αφού η Ασπα, η μόνιμη συμβία του Νιόνιου είναι αδελφή της συζύγου του μεγαλοεπιχειρηματία. Ωραία; Καθόλου! Αφού δεκάδες τα χλευαστικά, απορριπτικά και υβριστικά σχόλια που συνοδεύουν το σχετικό story. Σα να λένε «τι είδους αριστεροί είναι αυτοί που γλεντοκοπούν και ξεσαλώνουν την ώρα που ο ελληνικός λαός λοιμοκτονεί;» Κουτουράδες. Και υποκρισίες. Για τους εξής λόγους Ο Κουτσολιούτσος ένας εκ των ελάχιστων μεγάλων ελλήνων επιχειρηματιών. Αρχισε με μικρό κατάστημα ως Follie Follie και στην συνέχεια επακτάθηκε σε πολλά σημεία της Υδρογείου. Αν δεν κάνω λάθος, ακόμα και στην Κίνα. Δηλαδή ο πλήρης ορισμός του «αυτοδημιούργητου, ευφάνταστου και δαιμόνιου έλληνα επιχειρηματία». Είναι κακό αυτό; Αν είναι. Και αν όλοι αυτοί που χλευάζουν ψηφίζουν ΚΚΕ, ε τότε ας βγούμε στα βουνά να ανατρέψουμε το καθεστώς! Τρίχες κατσαρές για τσατσάρες αφρικανικές! Ο Κουτσολιούτσος είναι το ζωντανό επιχείρημα ενός δρόμου ανάπτυξης και προκοπής. Φυσικά μέσα στο σημερινό κοινωνικό και οικονομικό σύστημα. Μακάρι το παράδειγμά του να το ακολουθούσαν οι περισσότεροι εκ του «είδους» του. Δηλαδή τι θέλουμε; Επιχειρηματίες που να μεσολαβούν και να μεσιτεύουν; Να πουλάνε αέρα κοπανιστό; Πρέπει να αποφασίσουμε. Επιτέλους! Ο Σαββόπουλος ουδέποτε δήλωσε και τάχθηκε με το μέρος της κομμουνιστικής αριστεράς. Αντιθέτως μάλιστα. Από την αρχή της διαδρομής του απέναντι από τους συντρόφους του Περισού. Οι πολιτικές πεποιθήσεις του Νιόνιου αρχίζουν από τον ευρωπαικό εκσυγχρονισμό και ολοκληρώνονται με τις απόψεις μιας αριστεράς τύπου Φώτη Κουβέλη. Κάπως έτσι Δηλαδή εναντίον καπιταλιστικής ανατροπής. Και υπέρ ενός συστήματος που αντιγράφει τις προδιαγραφές κάθε αναπτυγμένης, ευρωπαικής χώρας. Δικαίωμά του! Επομένως η συμμετοχή του σ αυτό το γλέντι ήταν εντελώς «σύννομη» με την ιδεολογία του. Και εξ αγχιστείας συγγενής και φίλος με τους οικοδεσπότες. Και οπαδός της επιχειρηματικής πορείας του Κουτσολιούτσου Με ένα λόγο, όχι μόνο ουδέν το μεμπτόν, αλλά και όλοι εμείς στην θέση του το ίδιο θα κάναμε. Χωρίς τύψεις και ενοχές. Για να το πω πιο απλά. Ο άνθρωπος πήγε και γλέντησε στο πάρτι της αδελφής της γυναίκας του. Διάολε το ίδιο κι εμείς θα κάναμε. Και επειδή είναι μουσικός, τραγούδησε. Διάολε κι εμείς το ίδιο θα κάναμε. Στοιχειώδες! Και κάτι ακόμα. Που αποκαλύπτει την επικών διαστάσεων υποκρισία μας. Δηλαδή ας υποθέσουμε ότι ο Σαββόπουλος δεν πήγαινε. Αυτό θα τον έκανε περισσότερο συνεπή και αυθεντικό αριστερό; Το ξαναλέω. Εναντίον των ικανών οι δυνατοί. Εναντίον των βλακών ούτε ο Θεός! ΥΓ Και που σαι. Εγώ και ο Κουτσολιούτσος μαζί με όλα τα μέλη της οικογένειας του ουδέποτε ανταλλάξαμε έστω και μία χειραψία. Οσο για τον Σαββόπουλο οι σχέσεις μας εντελώς ψυχρές. Εντάξει; Το εξηγώ για να μην διαβάσω σχόλια του τύπου «όμοιος ομοίω αεί πελάζει»!