Δεκαπέντε χρόνια πριν, στις 20-21 Ιούλη 2001, ζήσαμε μια μεγάλη «στιγμή» του κινήματος. Τη διεθνή διαδήλωση στη Γένοβα ενάντια στη Σύνοδο των G8.
Ήταν μια κο­ρύ­φω­ση του κι­νή­μα­τος ενά­ντια στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, αλλά και ταυ­τό­χρο­να ένα ση­μείο κα­μπής που θα άλ­λα­ζε αι­σθη­τά το κί­νη­μα και τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, του­λά­χι­στον στην Ευ­ρώ­πη.
Στις αρχές του 21ου αιώνα κυ­ριαρ­χού­σε ένα κλίμα άκρα­της αι­σιο­δο­ξί­ας των κα­πι­τα­λι­στών πα­γκό­σμια. Το συ­μπύ­κνω­νε η φράση του Φου­κου­γιά­μα για το «τέλος της Ιστο­ρί­ας», που δή­λω­νε ότι η κα­τάρ­ρευ­ση του Ανα­το­λι­κού Μπλοκ στα 1989 είχε ση­μά­νει τον ορι­στι­κό πλέον θρί­αμ­βο του κα­πι­τα­λι­σμού, την ανά­δει­ξη αυτού του σά­πιου συ­στή­μα­τος σε ανώ­τα­τη –και αξε­πέ­ρα­στη– βαθ­μί­δα της κοι­νω­νι­κής εξέ­λι­ξης.
Είχαν προη­γη­θεί οι «άγριες» δε­κα­ε­τί­ες του 1980-1990, όπου με την κα­θο­δή­γη­ση των Ρή­γκαν-Θά­τσερ ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός κάλ­πα­ζε διε­θνώς. Ήταν ένα από τα με­γα­λύ­τε­ρα «μπουμ» στην ιστο­ρία του κα­πι­τα­λι­σμού, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το δεύ­τε­ρο σε ισχύ και διάρ­κεια μετά τα «χρυσά» χρό­νια του 1950-1960. Σε αυτή την πε­ρί­ο­δο πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε μια πρω­το­φα­νής επέ­κτα­ση της κα­πι­τα­λι­στι­κής κυ­ριαρ­χί­ας: α) στο εσω­τε­ρι­κό των χωρών του «κέ­ντρου» του συ­στή­μα­τος, όπου πλέον ανα­τρέ­πο­νταν βα­σι­κές κα­τα­κτή­σεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και ενι­σχυό­ταν η εξου­σία των «αγο­ρών» και β) στην «πε­ρι­φέ­ρεια», όπου ο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος κα­πι­τα­λι­σμός εξα­πλω­νό­ταν τα­χύ­τα­τα στην Ανα­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη, στην Ασία, στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή κ.ο.κ. Αυτό ήταν η «πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση».
Σε πεί­σμα των με­τα­μο­ντέρ­νων ανα­λύ­σε­ων που είχαν σπεύ­σει πα­ράλ­λη­λα να κη­ρύ­ξουν το «τέλος του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος», η πρώτη βαθιά ρωγμή σε αυτό το κλίμα, που χα­ρα­κτή­ρι­ζε ως μά­ταια κάθε από­πει­ρα αντί­στα­σης, ήρθε με τον πιο «πα­ρα­δο­σια­κό» τρόπο: με το με­γά­λο απερ­για­κό ξέ­σπα­σμα των ερ­γα­τών στη Γαλ­λία στα τέλη της δε­κα­ε­τί­ας του ’90, που άνοι­ξαν μια νέα σε­λί­δα για τις προ­ο­πτι­κές του κι­νή­μα­τος «από τα κάτω». Ταυ­τό­χρο­να, η πο­λε­μι­κή κραυ­γή τους, το σύν­θη­μα «Tous Ensemble!» (Όλοι Μαζί!), ήταν μια αυ­θόρ­μη­τη και εν­στι­κτώ­δης επι­στρο­φή στην πα­ρά­δο­ση του Ενιαί­ου Με­τώ­που, που έμελε να απο­τε­λέ­σει τη βάση για τη μέ­θο­δο των σκλη­ρών αγώ­νων που ακο­λού­θη­σαν.
Την σκυ­τά­λη πήρε η Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή. Οι αγώ­νες των ιθα­γε­νών, η πάλη ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις του νερού και των δασών, η πάλη των ακτη­μό­νων, οι αγώ­νες για συν­δι­κά­το στα κο­λα­σμέ­να maquilas (τα αγρο­κτή­μα­τα-ερ­γο­στά­σια στα σύ­νο­ρα Με­ξι­κού-ΗΠΑ), η ανα­σύ­ντα­ξη της μα­ζι­κής Αρι­στε­ράς κ.ο.κ. Στην Ευ­ρώ­πη, οι ενω­τι­κές προ­σπά­θειες με τις «ευ­ρω­πο­ρεί­ες» φαί­νο­νταν να πα­ρα­μέ­νουν απο­μο­νω­μέ­νες...
Το «σύν­θη­μα» για την κλι­μά­κω­ση ήρθε με το Σιάτλ, στα 1999. Στη­ρί­χθη­κε σε μια ενό­τη­τα στη δράση, που