1821: Ποιοι «όλοι μαζί», βρε ζαγάρια; (του Νίκου Μπογιόπουλου)

(αναδημοσίευση από τον ημεροδρόμο)

(Σχόλιο: πολλά σημαντικά στοιχεία για την αλήθεια του '21, όπως προκύπτει από τα γραπτά κείμενα, μπορείτε να βρείτε στα σημαντικά βιβλία του συνταξιούχου συναδέλφου, Θεόδωρου Παναγόπουλου, "Τα ψιλά γράμματα της ιστορίας", "Όλα στο φως" και "Ο φυλακισμένος του Ιτς Καλέ")

«Ό,τι ξέρουμε για το 1821 μοιάζει με αντεστραμμένο είδωλο στον καθρέφτη. Υπάρχουν δύο ‘21, αυτό των αρχόντων, των Φαναριωτών και της επίσημης διπλωματίας και αυτό του λαού και των προοδευτικών ανθρώπων όλου του κόσμου…» 

(Δ. Φωτιάδης, από την ιστορική μονογραφία«ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ»)

   Πώς γίνεται η Καλαμάτα να έχει απελευθερωθεί από τον τουρκικό ζυγό στις 23 Μάρτη του 1821, αλλά να γιορτάζουμε την έναρξη της Επανάστασης στις 25 Μάρτη;
   Η απάντηση είναι απλή: Έπρεπε ο ξεσηκωμός να εγκιβωτιστεί σε ένα σχήμα που θα εξυπηρετούσε τους επί τουρκοκρατίας εξουσιαστές του λαού που παρέμειναν τέτοιοι και μετά την Επανάσταση. Ανάμεσά τους οι σεβάσμιοι δεσποτάδες της εποχής. Κι αφού οι τελευταίοι δεν είχαν να επιστρατεύσουν τίποτα άλλο για να οικειοποιηθούν την Επανάσταση, επιστράτευσαν την Παναγία.
   Ήταν 17 ολόκληρα χρόνια μετά την Επανάσταση, με διάταγμα του 1838, που ως εθνική γιορτή ορίστηκε η μέρα του Ευαγγελισμού ώστε το ιερατείο να καμώνεται ότι ευλόγησε τον ξεσηκωμό…
   Η αλήθεια, βέβαια, είναι ελαφρώς διαφορετική: Η σημαία της επανάστασης πρωτοσηκώθηκε από το λαογέννητο ηγέτη και δολοφονημένο αργότερα από τους πρόκριτους, Παναγιώτη Καρατζά, στην Πάτρα στις 21 Μάρτη. Όσο για τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, που όπως επιβεβαιώνουν τα απομνημονεύματά του απλώς… απουσίαζε, θυμήθηκε να «ευλογήσει» τα όπλα μόνο αφότου η Επανάσταση είχε ξεσπάσει και επιβληθεί.
   Και τούτο συνέβη γιατί ο λαός (ανάμεσά του και ο λαϊκός κλήρος) δεν άκουσε τις «νουθεσίες» του ραγιαδισμού ούτε τις φοβέρες των φορέων του. Αυτοί, οι δεύτεροι, αντί του «Ελευθερία ή θάνατος» είχαν άλλη αντίληψη:

Η ιστορία δε θυμάται τους “ρεαλιστές” αλλά τους επαναστάτες – Μερικές σκέψεις για την επανάσταση του 1821

(αναδημοσίευση από την "κατιούσα")

24-03-2019

Ο Ρήγας Φεραίος που ονειρεύτηκε την επανάσταση κι ο Παπαφλέσσας που την «εκβίασε», δεν είχαν «ίχνος» ρεαλισμού. Είχαν όμως δίκιο κι απόλυτη εμπιστοσύνη στο λαό. Kι η ιστορία δε «θυμάται» ποτέ τους «ρεαλιστές». Το ίδιοι κι οι λαοί. Αλλά «θυμάται» και τιμά τους «τρελούς». Τους επαναστάτες.

Μάνος Δούκας

Ρεαλισμός και 1821… Νομιμότητα και 1821… Βία και 1821… “Όλοι μαζί” και 1821… Κάθε φορά που κοντεύει μια τέτοιου μεγέθους εθνική επέτειος, αναγκαστικά ο καθένας κάνει τις σκέψεις του. Έτσι κι εγώ τις δικές μου.
1. Ο «ρεαλισμός» ποτέ δε «γράφει» ιστορία. Ποτέ δεν αλλάζει την κατάσταση. Ο Ρήγας Φεραίος που ονειρεύτηκε την επανάσταση κι ο Παπαφλέσσας που την «εκβίασε», δεν είχαν «ίχνος» ρεαλισμού. Είχαν όμως δίκιο κι απόλυτη εμπιστοσύνη στο λαό. Kι η ιστορία δε «θυμάται» ποτέ τους «ρεαλιστές». Το ίδιοι κι οι λαοί. Αλλά «θυμάται» και τιμά τους «τρελούς». Τους επαναστάτες.
2. Η ιστορία δε γράφεται με «διαπραγματεύσεις» και «διαλόγους». Η ιστορία όλων των λαών του κόσμου και πάνω απ’ όλα των Ελλήνων, αυτό δείχνει. Ο Κολοκοτρώνης δεν πήγε σε «διάλογο» στα Δερβενάκια. Κι ο Διάκος δεν πήγε για «διαπραγματεύσεις» στην Αλαμάνα. Η κατάληψη της Τρίπολης από τον Κολοκοτρώνη δεν ήταν «διαλλακτικότητα» και «εποικοδομητικός διάλογος».
3. Η ιστορία δε γράφεται μέσα στα πλαίσια της όποιας «νομιμότητας» της εκάστοτε εξουσίας. Τότε «νόμος» ήταν ό,τι έλεγε ο Σουλτάνος κι ο Μέτερνιχ. Όλοι οι αγωνιστές του 1821 ήταν λοιπόν τότε… «παράνομοι». Ποτέ η ιστορία δεν προχώρησε μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας της παλιάς τάξης, αλλά προχώρησε «σκίζοντας» τους νόμους και τις συμφωνίες των μεγάλων και των ισχυρών και βάζοντας «νέο δίκαιο», σύμφωνο με τα συμφέροντα των ανθρώπων, με τις ανάγκες της κοινωνίας και με τα βήματα της ιστορίας. Κι αυτή η αέναη διαδικασία δε θα σταματήσει ποτέ.

Λάμπρος Σπυριούνης (1952 - 2018) : με την ευκαιρία της σημερινής ημέρας της ποίησης

Με την ευκαιρία της σημερινής ημέρας της ποίησης. Ένα πανέμορφο,

ευαίσθητο και πολύ ζωντανό ποίημα του φίλου δικηγόρου, Λάμπρου

Σπυριούνη, που μας άφησε πρόσφατα, στις 8 Οκτωβρίου 2018. Η χρήση και η

εκφορά των λέξεων, η επινόηση νέων και αθυσαύριστων, τα φανερά και

μυστικά νοήματα με τη βροντερή΄βαθειά φωνή και το διαπεραστικό βλέμμα

του. Ποιητής ποινικολόγος .... παράδοξη συνύπαρξη στο ίδιο μυαλό και σώμα. Οι απουσίες επισημαίνονται και υπογραμμίζονται από το χρόνο ......

Την περασμένη Παρασκευή, 15 Μαρτίου 2019, ο Μανδραγόρας διοργάνωσε μια

εξαιρετικά επιτυχημένη εκδήλωση προς τιμή του Λάμπρου στο αίθριο της

Στοάς του Βιβλίου στην Πεσμαζόγλου.

Για τη σημερινή Παγκόσμια Μέρα Ποίησης

Από Iskra 21/03/2019

“Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου” (Ανδρέας Εμπειρίκος).

Αποτελώντας έμπνευση του Έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, η Παγκόσμια Μέρα Ποίησης ανακηρύχθηκε από τη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, το 1999, και ορίστηκε για τις 21 Μαρτίου. Την πρώτη μέρα της Άνοιξης.

Είναι χαρακτηριστικό το σκεπτικό της σχετικής απόφασης, που αναφέρεται στην ποίηση ως “μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της. Οι πολύ δημοφιλείς ποιητικές αναγνώσεις μπορεί να συμβάλουν σε μια επιστροφή στην προφορικότητα και στην κοινωνικοποίηση του ζωντανού θεάματος και οι εορτασμοί μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για την ενίσχυση των δεσμών της ποίησης με τις άλλες τέχνες και τη φιλοσοφία, ώστε να επαναπροσδιοριστεί η φράση του Ντελακρουά “Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση”».
Ή, όπως είπε στην ομιλία του κατά την απονομή του Βραβείου Νόμπελ, ο Γιώργος Σεφέρης, “πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν, αν η πνοή μας λιγόστευε;”.