Από την ιστοσελίδα της Εναλλακτικής Παρέμβασης Δικηγόρων Αθηνών. Μια εμπεριστατωμένη επισκόπηση των γεγονότων και των αγώνων του 2021 με τη διεισδυτική ματιά του Κώστα Παπαδάκη.
Ο χρόνος που τελειώνει παραδίδει βαριές αποσκευές στον επόμενο όσον αφορά τον αγώνα για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Αξίζει τον κόπο και επιβάλλεται μια ανασκόπηση – απολογισμός σε όσα συνέβησαν στην διάρκειά του, η συναγωγή συμπερασμάτων, ο προσανατολισμός και η εκπόνηση επιδιώξεων και διεκδικήσεων για τον επόμενο χρόνο.
Το 2021 ξεκίνησε σε συνθήκες απόλυτης καταστολής, ποινικοποίησης, διώξεων, προστίμων και θεσμικής αναβάθμισης του περιορισμού των δημοκρατικών ελευθεριών. Η βίαιη καταστολή της μεγάλης λαϊκής κοσμοπλημμύρας στην Λ. Αλεξάνδρας στις 07.10.2020 – ημέρα έκδοσης της απόφασης για τη Χ.Α, οι απαγορεύσεις των συναθροίσεων τις μέρες της 17 Νοέμβρη και, αργότερα, στις 06.12.2020, εκατοντάδες συλλήψεις, προσαγωγές, βίαιες διαλύσεις προσπαθειών συναθροίσεων, επιβολές προστίμων, παραπομπές και ποινικές και πειθαρχικές διώξεις αγωνιστών σε όλη την Ελλάδα που προσπάθησαν να διαδηλώσουν η ακόμα και γιατί εξέφρασαν άποψη εναντίον των απαγορεύσεων. Μια κυβέρνηση που δεν έκρυψε τις κατασταλτικές της προθέσεις από τους πρώτους μήνες που ανέλαβε την εξουσία, θεσπίζοντας το νόμο για την κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου στη συνέχεια βρήκε απρόσμενο σύμμαχο την πανδημία, για να μπορέσει, με την επίκληση της αντιμετώπισής της, να απαγορεύσει την άσκηση συνταγματικών δικαιωμάτων και να υποβάλει τους πολίτες σε ένα καθεστώς ανοχής, πειθαρχίας και περιορισμού που έφτανε μέχρι και σε ακραία αντισυνταγματικά μέτρα, όπως η απαγόρευση ατομικής κυκλοφορίας στη διάρκεια της νύχτας, αλλά και η κατά κανόνα απαγόρευση κυκλοφορίας στη διάρκεια της ημέρας.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, έχοντας την πεποίθηση ότι απέναντι της δεν αντιμετωπίζει έναν ανερχόμενο εκλογικό αντίπαλο (όπως η κυβέρνηση Σαμαρά το 2012-2015 είχε μπροστά της τον ΣΥΡΙΖΑ), αλλά, αντιθέτως, θεωρώντας ότι έχει πίσω της μια ηττημένη κυβέρνηση της «πρώτης φοράς», θεωρώντας ότι έτσι έχει νικήσει ολόκληρη την Αριστερά και ολόκληρη την κοινωνία, πίστεψε ότι η αίσθηση έλλειψης πολιτικής προοπτικής θα αποδυναμώσει τις κοινωνικές αντιστάσεις στον δρόμο και προχώρησε σε μία επέλαση της αστυνομοκρατίας και της καταστολής, νομίζοντας ότι είναι παντοδύναμη για να νικήσει. Αλλά δεν ήταν έτσι.
– Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις τον Ιανουάριο 2021 ενάντια στην ψήφιση του νόμου για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία, που οριστικοποιήθηκε τελικά και δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ στις 17.02.2021 (ν. 4777/2021) δεν απέτρεψαν την ψήφισή του, αλλά έδειξαν την αποφασιστικότητα του φοιτητικού κινήματος να μην επιτρέψει την πειθάρχηση των ΑΕΙ και την κλιμάκωση της κατάργησης του Πανεπιστημιακού Ασύλου. Με μαζικές συγκεντρώσεις, που αψήφησαν τα χημικά, την αστυνομία, τα γκλομπ και τα δακρυγόνα, έκαναν αισθητή την παρουσία τους στην Αθήνα και στις άλλες Πανεπιστημιουπόλεις και ήταν οι πρώτες που έθεσαν σε έμπρακτη αμφισβήτηση το ν. Χρυσοχοΐδη (ν. 4703/2020), που επίσης είχε ψηφιστεί εν μέσω συνθηκών πανδημίας (τότε που η κυβέρνηση νέκρωνε τις κοινωνικές αντιστάσεις με απαγορεύσεις, αλλά προωθούσε τις δικές της επιθέσεις μέσα κι έξω από την Βουλή).
– Την ίδια περίοδο ξεκινούσε η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα με το αυτονόητο αίτημα της εφαρμογής του φωτογραφικού νόμου που έγινε γι’ αυτόν, δηλαδή την επαναμεταγωγή του από τις αγροτικές φυλακές Κασσαβέτειας στις κλειστές φυλακές Κορυδαλλού, που η κυβέρνηση παραβίασε απροκάλυπτα, μετάγοντας στις φυλακές Δομοκού. Έμοιαζε με ένα καταδικασμένο, απονενοημένο