1967 : η Χούντα ρίχνει κατηγορία τον Εργοτέλη, και αντικαθιστά όλο το Διοικητικό του Συμβούλιο

Στις 14.6.1967 η Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού (Σ.Ε.Α.Π.) Ηρακλείου, το ντόπιο εντελλόμενο όργανο της Χούντας απολύει τα εκλεγέντα μέλη του Δ.Σ. του Γ.Σ. Ο Εργοτέλης "διότι παρεξέκλινον τελείως του σκοπού δι'όν εξελέγησαν αναπτύξαντες δραστηριότηταν και προβάντες εις ενεργείας αντιθέτους προς τας εκ των καταστατικών των σωματείων των απορρεούσας υποχρεώσεις και δικαιώματα, μετατρέψαντες αυτά εις όργανα εξυπηρετήσεως πολιτικών και ενίοτε αντεθνικών σκοπών" δηλαδή επειδή επέτρεψαν τη διεξαγωγή της συναυλίας του Μίκη Θεοδωράκη στο γήπεδο του Εργοτέλη 

Πρόεδρος εκείνου του Δ.Σ. ήταν ο αείμνηστος και πολύ αγαπητός συνάδελφος, Μανόλης Φαρσάρης, ο οποίος πέθανε μέσα στον εγκλεισμό του κορωνοϊού. Ο ίδιος μου είχε διηγηθεί ότι μόλις τελείωσε η συνεδρίαση εκείνη, κατά την οποία ελήφθη ομόφωνα η απόφαση για την παραχώρηση του γηπέδου στο Μίκη Θεοδωράκη, ζήτησε από όλα τα μέλη να προσυπογράψουν το πρόχειρο πρακτικό, γιατί φοβόταν ότι μόλις γινόταν γνωστή η απόφαση θα υπήρχαν σοβαρές πιέσεις για να ανακληθεί. Όντως το πρακτικό προσυπέγραψαν όλα τα μέλη, και όντως την επομένη δύο σύμβουλοι του ζήτησαν να αναγραφεί ότι μειοψήφισαν, γιατί δεχόταν αφόρητες πιέσεις. Ο Μανόλης Φαρσάρης δεν το δέχτηκε, και τους υπενθύμισε την υπογραφή τους στα πρόχειρα πρακτικά. 

Για το θέμα αυτό και τον εν συνεχεία υποβιβασμό του Εργοτέλη στο τοπικό, την υφαρπαγή της αφρόκρεμας των παικτών του από τον Ο.Φ.Η. και την αντίθετη πορεία που ακολούθησαν τα δύο σωματεία από το 1967 και μετά, μίλησε στην εκπομπή "έρευνα" του Παύλου Τσίμα πριν πολλά χρόνια ο Μανόλης Φαρσάρης. 

Πολύ σημαντικές και αναλυτικές πληροφορίες για τον υποβιβασμό του Εργοτέλη μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο του Γιάννη Φιλέρη "Διότι δεν συνεμορφώθη ... ο Εργοτέλης" που δημοσιεύσαμε στις 21.4.2021

21η Απριλίου: Χούντα καθαρμάτων, ηλιθίων και λαμογιών (του Νίκου Μπογιόπουλου)

 Αναδημοσίευση από τον ημεροδρόμο

 Η μαύρη επέτειος αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να θυμηθούμε την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα – στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο – που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, των δολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς

H ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» έτσι: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.

Το κράτος μας με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», συμπεριλαμβανομένης μερίδας της «τέταρτης εξουσίας» που υπηρετεί τον βούρκο, έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.

Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, αναπτύσσονται  οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»…

Η μαύρη επέτειος αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να θυμηθούμε την αλήθεια. 

Και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα – στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο – που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, των δολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς.

 Οσον αφορά στο ζήτημα της διαφθοράς (*), της βρωμιάς και της δυσωδίας, με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους:

• Ήταν τόσο γελοίοι όσο και οι κομπίνες τους στην υπόθεση με τα «κρέατα του Μπαλόπουλου».Ήταν τόσο αντιφαυλοκράτες όσο και οι «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον… διπλασιασμό των μισθών τους

Σημειώστε: Μια από τις πρώτες πράξεις των χουνταίων ήταν να δώσουν αυξήσεις στον… εαυτό τους. Με τον Αναγκαστικό Νόμο 5/1967, οι «Παπαδόπουλοι» φρόντισαν να υπερδιπλασιάσουν τον μισθό του πρωθυπουργού από τις 23.600 στις 45.000 δραχμές και των υπουργών και υφυπουργών από τις 22.400 στις 35.000 δραχμές. Αυτοί ήταν που κατέβασαν τα τανκς για να σώσουν την Ελλάδα από την «φαυλοκρατία»…

• Ήταν τόσο «τίμιοι» και αντικομφορμιστές όσο και οι τρεις βίλες του Παπαδόπουλου: Μια στο Ψυχικό, μία την Πάρνηθα και μια Τρίτη το Λαγονήσι (η τελευταία ήταν προσφορά του Ωνάση).
• Ήταν τόσο «πατριώτες» που – εκτός του μέγιστου εγκλήματος κατά της Κύπρου – το βοούν και οι ληστρικές συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» – πάντα η… «Ζήμενς».
• Ήταν τόσο θεομπαίχτες που έφτασαν να βουτάνε λεφτά ακόμα και από το… παγκάρι! Γνωστή η ιστορία με την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι… αόρατος) Ναού του Σωτήρος. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400… 

Εντούτοις, στο σημερινό σημείωμα θα εστιάσουμε ειδικότερα σε ένα μόνο από τα «καλά» της δικτατορίας, όπως το διακινούν τα φασιστοειδή: Σ’ αυτό το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του δήθεν «οικονομικού θαύματος» της χούντας των συνταγματαρχών.

1ο) Το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε στα 114 δισ. δραχμές. Δηλαδή ήταν τέτοιο το έγκλημα που συντελέστηκε στην ελληνική οικονομία επί χούντας ώστε το δημόσιο χρέος υπερτριπλασιάστηκε! Το επίτευγμα της χούντας ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να κρυφτεί ούτε επί των ημερών της. Στο «Βήµα» της 20/10/1973, καταγράφεται ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά μεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστημα 145 χρόνων!

2ο) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 έγινε τέσσερις και πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968. Παρά τη λογοκρισία που ασκείτο στον Τύπο, ήταν τέτοια η κατρακύλα που δεν κρυβόταν με

Σταύρωση "ίνα κατεαγώσιν αυτών τα σκέλη" : Ένας ακόμη εξαιρετικά βάρβαρος τρόπος θανάτωσης

 (Δημοσιεύθηκε αρχικά στις 22.4.2022)

Πάντοτε μου προξενούσε μεγάλη εντύπωση η περικοπή από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 19: 31 - 17, όπου αναφέρονται τα παρακάτω 

"31 οι ουν ιουδαίοι επει παρασκευη ην ινα μη μεινη επι του σταυρου τα σωματα εν τω σαββατω ην γαρ μεγαλη η ημερα εκεινου του σαββατου ηρωτησαν τον πιλατον ινα κατεαγωσιν αυτων τα σκελη και αρθωσιν 32 ηλθον ουν οι στρατιωται και του μεν πρωτου κατεαξαν τα σκελη και του αλλου του συσταυρωθεντος αυτω 33 επι δε τον ιησουν ελθοντες ως ειδον αυτον ηδη τεθνηκοτα ου κατεαξαν αυτου τα σκελη 34 αλλ'εις των στρατιωτων λογχη αυτου την πλευραν ενυξεν και ευθυς εξηλθεν αιμα και υδωρ 35 και ο εωρακως μεμαρτυρηκεν και αληθινη αυτου εστιν η μαρτυρια κακεινος οιδεν οτι αληθη λεγει ινα υμεις πιστευσητε 36 εγενετο γαρ ταυτα ινα η γραφη πληρωθη οστουν ου συντριβησεται αυτου 37 και παλιν ετερα γραφη λεγει οψονται εις ον εξεκεντησαν", 

και ιδίως στο σημείο που αναφέρεται στην καταγωγή των σκελών των σταυρωμένων (κατεαγώσιν : από το ρήμα κατάγω : επιφέρω, καταφέρω χτύπημα). Εξ αρχής είχα τη σιγουριά ότι επρόκειτο για κάτι το ιδιαίτερα σκληρό και βάρβαρο, το οποίο προτιμούσα να μην σκέφτομαι. Και όντως, η έρευνα που έκανα μου το επιβεβαίωσε.

Σύμφωνα με το εξαιρετικά κατατοπιστικό και ενδιαφέρον άρθρο "Τα αίτια του θανάτου δια σταυρώσεως" του Νίκου Σταυρακάκη (Βενιζέλειο Νοσοκομείο) που δημοσιεύθηκε το 2017 στην "Ιστορία της Ιατρικής", στο οποίο και παραπέμπω, αναφέρονται τα εξής:

3.5. Σκελοκοπία

Σε περίπτωση που το θύμα καθυστερούσε να πεθάνει ή ο θάνατος επιβαλλόταν να γίνει μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο, η διαδικασία επιταχυνόταν με τη μέθοδο της σκελοκοπίας (κατέαξις των σκελών) ..... (παραθέτει το παραπάνω απόσπασμα από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο) ...... Επρόκειτο για μια διαδικασία η οποία έδινε τέλος στο μαρτύριο και την αγωνία του θύματος. Η σκελοκοπία ή κατέαξις ήταν η αποκοπή,48 ο ακρωτηριασμός της κνήμης με τσεκούρι, σπαθί ή βαριά σφύρα ώστε να επιταχυνθεί ο θάνατος από την προκαλούμενη αιμορραγία.1,6 Υπήρχε όμως και η

τακτική να γίνεται η κατέαξις των σκελών και μετά να αποκαθηλώνεται ο κατάδικος, ο οποίος, όντας ετοιμοθάνατος κατασπαρασσόταν και διαμελιζόταν από τα άγρια ζώα" 

 3.6. Ο λογχισμός

Επρόκειτο για τη μέθοδο της πιστοποίησης του θανάτου. Αυτή γινόταν με διάτρηση του σώματος διά της λόγχης ή του ξίφους στη δεξιά πλευρά του στήθους, στο ύψος της καρδιάς "αλλ'είς των στρατιωτών λόγχη την πλευράν αυτού ένυξεν". Η λόγχη διαπερνούσε το περικάρδιο και τον δεξιό καρδιακό κόλπο.18 Ο λογχισμός γινόταν συνήθως από τον φρουρό διά του δόρατός του, μιας και το δόρυ είχε μήκος περίπου 1,8 m, ύψος αρκετό για να δοθεί εύκολα το πλήγμα.6 Ο λογχισμός της πλευράς αποτελούσε τη χαριστική βολή για τον εσταυρωμένο και δεν παραδινόταν για ταφή, στην περίπτωση που ζητείτο από τους οικείους του. Αναφέρονται όμως και περιπτώσεις όπου ο λογχισμός της πλευράς γινόταν αμέσως μετά τη σταύρωση για την άμεση εκτέλεση του καταδίκου.