Πάντοτε μελετώ με μεγάλη προσοχή τις πολιτικές και νομικές αναρτήσεις του αγαπημένου συντρόφου και συναδέλφου, Δημήτρη Μπελαντή, τον οποίο πραγματικά εκτιμώ, γιατί πάντοτε είναι ενδελεχείς κατατείνουν και συνεισφέρουν σε ένα γόνιμο διάλογο, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι πάντοτε συμφωνώ με τις -ρηξικέλευθες συνήθως- απόψεις του. Το ίδιο συμβαίνει και με την ανάρτησή του "Δέκα χρόνια πέρασαν", που δημοσίευσα προχθές.
Για το λόγο αυτό μετά το συντριπτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αντί να ταυτιστεί με τη λαϊκή βούληση, προχώρησε αυθαίρετα και μονομερώς στο πραξικόπημα του συμβιβασμού και την προδοσία του λαού μας. Και όλα αυτά, δυστυχώς, στο όνομά μας. Το ότι εμείς αποχωρήσαμε μετά από λίγες μέρες από το ΣΥΡΙΖΑ ουδόλως βελτίωσε τη θέση μας, καθώς ήδη είχαμε "απομακρυνθεί εκ του ταμείου" !!! Η ΛΑ.Ε. κατρακύλησε εκλογικά γιατί καθυστέρησε να αντιδράσει, και δεν ξεσήκωσε το λαό εκείνες τις λίγες μέρες ανάμεσα στη Δευτέρα, 6.7.2015 και την ολοκλήρωση της προδοσίας και της κωλοτούμπας του Τσίπρα. Στην επίσκεψη του Παναγιώτη Λαφαζάνη, ως επικεφαλής της ΛΑ.Ε. στο Ηράκλειο τον Ιούνιο του 2016 του είχε θέσει κατ'ιδίαν και μπροστά μου την ερώτηση αυτή η δημοσιογράφος, Φανή Καλαθάκη, και απάντηση δεν πήρε. Ούτε εγώ έχω πάρει ποτέ απάντηση στο ερώτημα αυτό.
Με όλα τα παραπάνω συμφωνεί απόλυτα και η προσωπική μου εμπειρία της περιόδου εκείνης, την οποία επιφυλάσσομαι να εκθέσω εν καιρώ, μαζί με φωτογραφικό υλικό από το αρχείο μου. Στην παρούσα φάση κρίνω χρήσιμο να παραπέμψω τόσο στο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη "Ανίκητοι ηττημένοι - Για μια ελληνική άνοιξη μετά από ατελείωτους μνημονιακούς χειμώνες", το οποίο εκτιμώ ότι αποτυπώνει με ειλικρίνεια τα γεγονότα, αλλά και τη συνέντευξη που έδωσε ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος στο millitaire και τον Πάρι Καρβουνόπουλο στις 12.7.2024, που ακολουθεί
Επειδή η συνέντευξη έχει μεγάλη διάρκεια (40.17') παραθέτω τα κύρια σημεία της: Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος επισημαίνει ότι η διαφορά του 3ου μνημονίου με τα δύο προηγούμενα είναι ότι σε αυτά ο λαός δεν ρωτήθηκε καν, ενώ το 3ο το αρνήθηκε ο ελληνικός λαός και όμως η κυβέρνηση το υπέγραψε, πράγμα που συνιστά ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ότι είχε συνοδεύσει το Γιωργάκη Παπανδρέου στο ταξίδι του στη Ρωσία, το οποίο πίστευε ότι γινόταν για να ζητήσει οικονομική βοήθεια από τη Ρωσία, αλλά, προς έκπληξή του, διαπίστωσε ότι ο Παπανδρέου δεν είχε καμία τέτοια πρόθεση και ήταν εξ αρχής αποφασισμένος να πάει στο μνημόνιο. Αναφέρεται στις καταστροφικές επιπτώσεις του PSI και κυρίως στην τελείως καταστροφική υπαγωγή των δανείων της Ελλάδας στο αγγλικό δίκαιο. Τότε επισκέφθηκε τον Τσίπρα και του ζήτησε να αντιδράσει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί διαφορετικά θα καταστρεφόταν η χώρα και μετά δεν θα υπήρχε χώρα για να κυβερνήσει. Αργότερα του ζήτησε να εκθέσει την δύσκολη πραγματική κατάσταση στον ελληνικό λαό και τις επίπονες λύσεις που έπρεπε να ακολουθήσει η χώρα, και ο Τσίπρας του είπε «Δημήτρη, αν τα πω αυτά, δεν θα πάρω τις εκλογές». Και από τότε δεν έκανε τίποτε, αντιθέτως το 2012 επισκέφθηκε τους πιο σκληρούς Αμερικανούς παράγοντες του καπιταλισμού και συνεργάστηκε μαζί τους και προσπαθούσε να λύσει το πρόβλημα μέσω των ισχυρών, ντόπιων και ξένων, οι οποίοι προφανέστατα τον ξεγέλασαν. Ο Λαφοντέν τα είχε πει στον Τσίπρα, αλλά δεν τον άκουσε. Θα μπορούσαμε να βρούμε υποστήριξη, αλλά δεν το ήθελε ο Τσίπρας, παρόλο που οι ευρωπαίοι όλοι γνώριζαν και φοβόταν ότι όλα αυτά θα εφαρμοστούν στο μέλλον εναντίον τους. Για αυτό συμπεραίνει ότι το παιχνίδι κρίθηκε ήδη από τις κινήσεις Τσίπρα το 2012. Χρησιμοποίησε την άμυνα στα μνημόνια για να πάρει την εξουσία και δεν αντιλήφθηκε την επαναστατική διάθεση του ελληνικού λαού τη συγκεκριμένη στιγμή να υπερασπιστεί τη χώρα του. Είχε την αντίληψη ότι το δημοψήφισμα θα έβγαινε 50-50, ένα αποτέλεσμα συζητήσιμο, πράγμα που δεν μπορούσε να γίνει, γιατί ήταν θέμα αξιοπρέπειας. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ έκανε τεράστια εντύπωση παγκοσμίως, και στο διάστημα 2010 – 2015 είχε δοθεί τεράστιο ενδιαφέρον για την Ελλάδα. Ο Τσάβες ενώ πέθαινε, κάλεσε το Μαδούρο και του ζήτησε δύο πράγματα, το ένα ήταν να βοηθήσει τον Τσίπρα. Ήταν ένα καθοριστικό γεγονός παγκοσμίως για την πορεία του κόσμου προς την άκρα δεξιά. Ήταν μια τεράστια ευκαιρία, την οποία ο Τσίπρας και οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ το χρησιμοποίησαν για να πάρουν την εξουσία. Δυστυχώς. Χρειάζεται ένας διαρκής έλεγχος των ηγεσιών. Αν υπήρχε εσωτερική δημοκρατία θα είχαν αποφευχθεί όλα τα προβλήματα στα αριστερά κόμματα (ΚΚΕ το 1944, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ), και ουδείς ήλεγχε τον Τσίπρα. Ουδένα κομματικό όργανο έλαβε τις κρίσιμες αποφάσεις, οι οποίες ελήφθησαν από τον Τσίπρα και από μια μεταβλητή γεωμετρία φίλων του. Αυτά δεν έχουν σχέση ούτε καν με τη γραφειοκρατική αριστερά.
