Υπόθεση απολυμένων της Ε.Ρ.Α. Ηρακλείου: απορρίφθηκε η αίτηση αναστολής του Ελληνικού Δημοσίου

Μέσα στον Αύγουστο εκδόθηκε η απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ηρακλείου (ασφαλιστικών μέτρων), στην υπόθεση των απολυμένων της Ε.Ρ.Α. Ηρακλείου, με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση αναστολής του Ελληνικού Δημοσίου με την αιτιολογία ότι δεν υφίσταται κίνδυνος. Η έκδοση της απόφασης προφανώς μας ικανοποιεί, καθώς βάζει τα πράγματα στη θέση τους, και δικαιώνει τους απολυμένους, οι οποίοι επί τόσους μήνες συνεχίζουν άνεργοι τον αγώνα τους. Η έκδοση της απόφασης δεν λύνει βέβαια το φλέγον ερώτημα πότε θα λάβουν οι εργαζόμενοι τα ποσά που επιδίκασε το Μονομελές Πρωτοδικείο Ηρακλείου. Γιατί η κυβέρνηση των εμπόρων μπορεί να "πανηγυρίζει" για το δήθεν "πρωτογενές πλεόνασμα" των 2,5 δις για το α' εξάμηνο του 2014, το (ανύπαρκτο στην πραγματικότητα) "πλεόνασμα" το δημιουργεί και το φυλάσσει για τους δανειστές μας, και όχι για τον ελληνικό λαό.

Ο ΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

Έρμαν Έσσε: ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει «ποιητής ή τίποτα απολύτως» - Έφυγε σαν σήμερα το 1962.

«…Γιατί εκείνο που πάντα σιχαινόμουν και περιφρονούσα και καταριόμουν περισσότερο από καθετί άλλο ήταν αυτή η αυτάρεσκη ικανοποίηση, αυτή η λατρεία της ανούσιας υγείας και καλοπέρασης, αυτή η προσεχτικά διατηρημένη αισιοδοξία της μεσαίας τάξης, αυτής της παχουλής και βολεμένης κλώσας της μετριότητας…

Ο μικροαστός, από την άλλη μεριά, εκείνο που λογαριάζει πιο πολύ απ’ όλα είναι το εγώ του (όσο στοιχειώδες κι αν είναι). Έτσι, θυσιάζοντας την ένταση των αισθημάτων, πετυχαίνει την αυτοσυντήρηση και την ασφάλειά του. Εκείνο που κερδίζει είναι μια εφησυχασμένη συνείδηση… όπως προτιμάει την άνεση αντί για την ηδονή, το βόλεμα αντί για την ελευθερία και μια ήπια θερμοκρασία αντί για κείνη τη θανάσιμη εσωτερική φλόγα. Ο αστός, συνακόλουθα, είναι από τη φύση του ένα πλάσμα με αδύναμες παρορμήσεις, φοβισμένο, ανίκανο να εκδηλωθεί ελεύθερα και ευκολοκυβέρνητο….

Είναι φανερό πως αυτό το αδύναμο και φοβισμένο πλάσμα, όποιος κι αν είναι ο αριθμός του στη γη, δεν μπορεί να αυτοκυβερνηθεί και, με τις ιδιότητες που διαθέτει, δεν μπορεί να παίξει άλλο ρόλο σ’ αυτό τον κόσμο παρά το ρόλο της αγέλης των προβάτων ανάμεσα σε λύκους που τριγυρνούν ελεύθεροι.

Κι όμως, βλέπουμε ότι σε εποχές που επικρατούν ισχυρές ηγετικές φυσιογνωμίες ο αστός προσχωρεί αμέσως σ’ αυτές, ποτέ δε χρεωκοπεί – πραγματικά, υπάρχουν εποχές που φαίνεται ακόμα και να κυβερνά τον κόσμο. Πως γίνεται αυτό? Ούτε ο αριθμός της αγέλης, ούτε οι αρετές του, ούτε ο κοινός νους, ούτε η οργάνωση δε θα μπορούσαν να σώσουν αυτό το πλάσμα από τον αφανισμό. Κανένα γιατρικό στον κόσμο δεν μπορεί να κρατήσει ζωντανό ένα παλμό που απ’ την αρχή ήταν τόσο αδύναμος. Παρόλα αυτά, ο αστός ζει κι ευδοκιμεί.

Γιατί?
Η απάντηση είναι: επειδή υπάρχουν οι Λύκοι της Στέπας και χάρη σ’ αυτούς.
Στην ουσία, η αστική τάξη με κανένα τρόπο δεν αντλεί τη ζωντανή της δύναμη από τις ιδιότητες των κανονικών μελών της, αλλά τη χρωστάει στα πολυάριθμα «εξωταξικά» στοιχεία της που, χάρη στην άπειρη ελαστικότητα των ιδανικών της, μπορεί και αγκαλιάζει. Πραγματικά, υπάρχει ένας πολύ μεγάλος αριθμός από ισχυρές και άγριες φύσεις που μοιράζονται τη ζωή του κοπαδιού….»

Έρμαν Έσσε - «Ο λύκος της στέπας»

"Η ΒΙΑ ΤΙΝΟΣ ?"

«Η βία τίνος;»

Του Emiliano Zapata - ένα από τα πιο σημαντικά κείμενά του, όπου με τρόπο αφοπλιστικό μιλάει για τη βία που κανείς δεν κατονομάζει ως τέτοια: τη βία του κράτους, των αφεντικών και της φτώχιας. Τη βία που οι «ευγενείς» καπιταλιστές ουδέποτε καταδικάζουν. Τη βία τη νόμιμη και θεσμοθετημένη. Τη βία των ισχυρών. Λόγος οξύς και δυνατός, από άνθρωπο που δεν γνώριζε από καπιταλιστικά «στρογγυλέματα» και δεν φοβόταν την αλήθεια.

«Δεν είναι αναγκαίο να μου πείτε πως η βία γεννά βία. Εμείς, ο λαός, το έχουμε μάθει πολύ πριν από σας, κι απ’ τη μεριά μου το κατάλαβα πριν δέκα χρόνια. Όταν κανείς δεν κατέβηκε από την Ουάσινγκτον για να πει στον Ντίαζ [Porfirio Díaz] πως, αφού άφηνε τους αγρότες να ζουν με χόρτα, θα μπορούσε να προκληθεί βία• ή, αφού πυροβολούσε αυτούς που ζητούσαν λίγες πένες παραπάνω τη βδομάδα, θα προκληθεί βία• ή, αφού έθρεφε τις ψείρες με φυλακισμένους, εδώ και δεκαετίες, σίγουρα θα προκληθεί βία.

Τώρα, όταν βλέπετε τους εργάτες με τα Ουίντσεστερ στα χέρια, βιάζεστε να εξηγήσετε σε μας, τους αμόρφωτους ανθρώπους, πως αυτό θα προκαλέσει μόνο περισσότερη βία και λέτε (και το γνωρίζω) ότι η Ιστορία αποδεικνύει πως έχετε δίκιο. Το μόνο που θα ήθελα να ξέρω είναι πού θα βρισκόμασταν εάν πετούσαμε τα όπλα μας και στεκόμασταν εκεί έξω βγάζοντας το καπέλο μας υποκλινόμενοι στους τσιφλικάδες και στους αξιωματικούς, όπως κάναμε πριν την επανάσταση. Οι φίλοι μου μπορούν να απαντήσουν για τον εαυτό τους – όσο για μένα, ξέρουμε καλά κι εσείς κι εγώ πού θα βρισκόμουν: τρία μέτρα κάτω από το χώμα αφού θα ‘χα χορέψει στην κρεμάλα.

Γνωρίζετε επίσης πως όσοι βρίσκονται εδώ δεν έχουν παρά να σταματήσουν να μάχονται για να καταλήξουν να ταΐζουν τα σκουλήκια στον τάφο ή τις ψείρες στα κελιά ή, στην καλύτερη, να επιστρέψουν στη σκλαβιά. Η σκέψη αυτή, μερικές φορές, τους κάνει πιο άγριους από την πραγματική τους φύση, αλλά δεν είναι βάρβαροι όπως νομίζετε. Ξέρω πως, όταν έρχεστε εδώ με τις κάμερες, με χαιρετάτε σαν να είμαι ο πρόεδρος και με φωνάζετε στρατηγό σύμφωνα με το βαθμό μου. Όταν όμως είστε στη Νέα Υόρκη, στα γραφεία σας, με τα ποτά και τις γυναίκες σας, τότε γράφετε για να πείτε στον κόσμο πως είμαι ο πιο άγριος βάρβαρος απ’ όλους. Έτσι δεν είναι; Αλλά δεν είμαι τόσο χαζός όσο νομίζετε, και ξέρω καλά, όπως αν είχα σπουδάσει Ιστορία, πως η μάχη προκαλεί μάχη και το αίμα προκαλεί αίμα.

Μου λέτε πως ο πρόεδρος Ουίλσον [Thomas Woodrow Wilson] αποδοκιμάζει τη βία, αλλά δεν είμαι τόσο ανόητος ώστε να ρωτήσω αν, τότε, ο στρατηγός Πέρσινγκ [John J. Pershing] πήγε να δουλέψει στα χωράφια. Καταλαβαίνω καλύτερα απ’ αυτόν τον Ουίλσον τη ματαιότητα της βίας, γιατί μαστιγώθηκα και είδα τα αδέρφια μου να λιμοκτονούν και να πυροβολούνται όταν αυτός ζούσε σ’ ένα μεγάλο σπίτι με υπηρέτες και μάθαινε πως είναι χριστιανός. Αν δεν τα γνώριζα αυτά ως παιδί, ίσως να είχα γίνει ένας τόσο τρανός εγκληματίας ώστε να μπω στον κρατικό στρατό και μέχρι τώρα να είχα γίνει ένας από τους στρατηγούς του Καρράνσα [Venustiano Carranza], στον οποίο κανείς δεν λέει πως η βία είναι ανήθικη.

Αρκετά. Το ξέρουμε πως η βία γεννά βία• αυτό που θα ‘θελα να μάθω είναι πώς η ειρήνη θα μπορούσε να φέρει ειρήνη. Κατά τη γνώμη μου, πιστεύω πως μόνο όταν δεν θα υπάρχουν δούλοι και αφέντες, όταν κανείς δεν θα υπακούει στις εντολές και στα διατάγματα που εκδίδουν οι κυβερνήσεις και οι εκκλησίες, όταν όσοι επιθυμούν γη και ελευθερία μπορούν να την έχουν και όταν όλοι όσοι θέλουν να καταπιέσουν δεν έχουν όπλα, τότε και μόνο τότε η ειρήνη θα φέρει ειρήνη.»

ΕΦΥΓΕ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ

"...Θα ‘ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως
μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή
-άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή,
άνθρωποι που “διελύθησαν ησύχως….'"

O ποιητής της μεταπολεμικής γενιάς Βύρων Λεοντάρης έφυγε από τη ζωή σήμερα. Ας μείνει καλά χαραγμένος στο μυαλό και την καρδιά μας, ο στίχος του:

"Μέγα κακό είναι ν’αρνηθείς τ’ ανάστημά σου."

ΘΑ ΣΩΣΟΥΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ

Ζούμε το σοκ και δέος και ο θυμός μας κατακλύζει όλους. Καταδικάστε τη βλακεία, την αδιαφορία, την ηθελημένη άγνοια. Αλλά, ότι είμαστε τελειωμένοι, ανθρωπάκια ανίκανα να πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας, μην το κάνετε άποψη. Γιατί οι "τελειωμένοι" είναι άξιοι μόνο για "σωτήρες". Γιατί οι "τελειωμένοι" και απελπισμένοι, είναι το πιο γόνιμο έδαφος του φασισμού. Γιατί κάποτε η ανθρωπότητα το ξανάζησε αυτό.

Όχι, δεν είμαστε τελειωμένοι. Υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται. Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται, δρουν, προσπαθούν, ελπίζουν. Όχι, δεν είμαστε λίγοι και θα γίνουμε πιο πολλοί. Όχι, δεν θα "πέσουμε" τόσο εύκολα. Όχι, αυτούς τους σωτήρες, δεν θα τους ξαναδούμε ποτέ μπροστά μας, γιατί θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε, πως με όλα μας τα λάθη, εμείς οι άνθρωποι - και μόνο εμείς και όλοι εμείς - θα φτιάξουμε τη "μοίρα" μας.

Όχι, δεν θέλουμε σωτήρες. Θα σώσουμε ο ένας τον άλλο. Εμείς. Όχι αυτοί.

περί κανιβαλισμού

Κάποιου αρχικανίβαλου το παιδί έπεσε θύμα άλλων αρχικανιβάλων για μια ποσότητα ναρκωτικών.
Ένα θύμα του αρχικανίβαλου είχε το πολιτικό θάρρος να δηλώσει αντίθετος στον κανιβαλισμό κατά του παιδιού του αρχικανιβάλου.
Το αφελέστατο ερώτημα και το θέμα του διαγωνισμού μας είναι αν:
(1) ο αρχικανίβαλος, γενόμενος ο ίδιος και η οικογένειά του θύμα των λοιπών αρχικανιβάλων, συναισθανθεί το επαίσχυντο της τακτικής του και συμμορφωθεί, ή
(2) εάν θα επιπέσει με μεγαλύτερη ορμή στα επόμενα θύματά του, αφού προηγουμένως διασώσει με τους τρόπους που εκείνος πολύ καλά γνωρίζει το τέκνο του από τη μανία των ομοίων του.

Είναι παράνομες οι επιθέσεις της Χαμάς με ρουκέτες; (σημαντικό νομικό άρθρο του Νόρμαν Φίνκελσταιν από την Εφημερίδα των Συντακτών)

Είναι παράνομες οι επιθέσεις της Χαμάς με ρουκέτες;

Γιος Εβραίων που επέζησαν από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και διαπρεπής διανοούμενος, ο Νόρμαν Φινκελστάιν είναι διάσημος για τις σχολαστικές αναλύσεις του των γεγονότων. Σφοδρός επικριτής των πολιτικών του Ισραήλ, οι θέσεις και τα βιβλία του, ιδίως το εικονοκλαστικό «Η Βιομηχανία του Ολοκαυτώματος» (εκδόσεις Εικοστού.

  

Του Νόρμαν Φινκελστάιν

Στις 7 Ιουλίου 2014, το Ισραήλ εξαπέλυσε την επιχείρηση «Προστατευτική Παρυφή». Οταν ξεκίνησε η χερσαία εισβολή στη Γάζα, στις 18 Ιουλίου, το Ισραήλ είχε ήδη σκοτώσει 230 Παλαιστινίους, εκ των οποίων το 75% ήταν άμαχοι και το 20% (48) ήταν παιδιά, είχε τραυματίσει περισσότερους από 1.700 και είχε καταστρέψει ή καταστήσει ακατοίκητα εκατοντάδες σπίτια, αφήνοντας άστεγους περισσότερους από 10.000 πολίτες της Γάζας. Από την άλλη, οι παλαιστινιακές ρουκέτες είχαν σκοτώσει έναν Ισραηλινό άμαχο, είχαν τραυματίσει 18 και είχαν προκαλέσει ζημιές σε τρία σπίτια. Είναι δύσκολο να φανταστούμε πιο δυσανάλογο απολογισμό.

Ωστόσο, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW), στη νομική του ανάλυση δεν έκανε τίποτε άλλο από το να αντιστρέψει αυτόν τον απολογισμό. Στα πρώτα δελτία Τύπου, το HRW διττά αποστασιοποιήθηκε από το να κάνει λόγο για ισραηλινά εγκλήματα πολέμου: πρώτα αμβλύνει το βάρος των ενοχοποιητικών στοιχείων -«φαίνεται», «πιθανόν», «μοιάζει», «ίσως». Δεύτερον, αντί για εγκλήματα πολέμου αναφέρεται σε ελαφρύτερες ή ασαφείς κατηγορίες -«συλλογική τιμωρία», «παραβίαση των νόμων του πολέμου», «μη σύννομες επιθέσεις».

«Οι παλαιστινιακές ρίψεις ρουκετών κατά του Ισραήλ μοιάζουν να γίνονται αδιακρίτως ή να στοχεύουν οικισμούς αμάχων, κάτι που αποτελεί έγκλημα πολέμου», τόνισε αντίθετα στο πρώτο του δελτίο το HRW. Αλλά είναι οι επιθέσεις με ρίψεις ρουκετών της Χαμάς (που χρησιμοποιείται σε αυτές τις ανακοινώσεις ως συνώνυμο όλων των παλαιστινιακών ένοπλων ομάδων) εγκλήματα πολέμου ή έστω παράνομες; Ο νόμος δεν είναι τόσο σαφής…

Η διεθνής νομοθεσία απαγορεύει σε μια κατοχική δύναμη να χρησιμοποιεί βία για να καταστείλει έναν αγώνα αυτοδιάθεσης, ενώ δεν απαγορεύει σε έναν λαό που αγωνίζεται για την αυτοδιάθεση να χρησιμοποιήσει βία. Το Διεθνές Δικαστήριο τόνισε το 2004 σε γνωμοδότησή του ότι οι Παλαιστίνιοι «έχουν δικαίωμα στην αυτοδιάθεση» και ότι «το Ισραήλ πρέπει να συμμορφωθεί με την υποχρέωσή του να σεβαστεί το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση». Κατά συνέπεια, το Ισραήλ δεν έχει νόμιμο δικαίωμα να χρησιμοποιεί βία για να καταστείλει τον αγώνα των Παλαιστινίων για την αυτοδιάθεσή τους. Ούτε μπορεί το Ισραήλ να ισχυριστεί ότι, επειδή αυτός ο αγώνας για αυτοδιάθεση διεξάγεται στο πλαίσιο μιας κατοχής, έχει νόμιμο δικαίωμα ως κατοχική δύναμη να επιβάλλει την κατοχή για όσο περισσότερο μπορεί. Το 1971, το Διεθνές Δικαστήριο αποφάνθηκε πως η κατοχή της Ναμίμπια από τη Νότια Αφρική κατέστη παράνομη γιατί η τελευταία αρνήθηκε να προβεί σε καλόπιστες διαπραγματεύσεις για να τερματιστεί η κατοχή. Είναι πέραν αμφισβήτησης ότι το Ισραήλ έχει αποτύχει να διεξάγει καλής πίστης διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό της κατοχής των Παλαιστινιακών εδαφών. Με βάση και την απόφαση για τη Ναμίμπια, η συνεχιζόμενη ισραηλινή κατοχή είναι παράνομη.

Μολονότι επικαλείται το δικαίωμά του στην άμυνα απέναντι στις ρουκέτες της Χαμάς, στην πραγματικότητα το Ισραήλ επικαλείται το δικαίωμά του να συνεχίσει την κατοχή. Αν το Ισραήλ έπαυε να χρησιμοποιεί βία για να καταστείλει τον αγώνα αυτοδιάθεσης, η κατοχή θα τελείωνε και θα σταματούσαν οι εκτοξεύσεις ρουκετών. (Αν τότε δεν σταματούσαν, βεβαίως και η νομική κατάσταση θα ήταν διαφορετική). Αν έδινε τέλος στην κατοχή, το Ισραήλ δεν θα χρειαζόταν να χρησιμοποιήσει βία. Η μόνιμη επωδός ότι το Ισραήλ έχει δικαίωμα να αμυνθεί, είναι μια παραπλανητική τακτική για να ρίξει στάχτη στα μάτια. Το πραγματικό ερώτημα είναι: Εχει το Ισραήλ το δικαίωμα να χρησιμοποιεί βία για να διαιωνίζει μια παράνομη κατοχή; Η απάντηση είναι όχι.

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι, ακόμη κι αν το Ισραήλ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει βία για να καταστείλει τον αγώνα αυτοδιάθεσης των Παλαιστινίων, η πρακτική της Χαμάς να εκτοξεύει αδιακρίτως ρουκέτες και να στοχεύει Ισραηλινούς πολίτες δεν παύει να αποτελεί έγκλημα πολέμου.

Δεν είναι ωστόσο απολύτως σαφές τι συνιστά «όπλο που πλήττει αδιακρίτως». Ο προφανής ορισμός είναι σχετικός και καθορίζεται από την τεχνολογία: αν ένα υπάρχον όπλο έχει μεγάλη πιθανότητα να χτυπήσει τον στόχο του, τότε όλα τα άλλα όπλα με σημαντικά μικρότερη πιθανότητα να χτυπήσουν έναν στόχο χαρακτηρίζονται «όπλα που πλήττουν αδιακρίτως». Αλλά με αυτό τον ορισμό, μόνο οι πλούσιες χώρες ή αρκετά πλούσιες για να αγοράσουν υψηλής τεχνολογίας όπλα, έχουν το δικαίωμα να υπερασπίζονται εαυτόν εναντίον τεχνολογικά προηγμένων αεροπορικών επιθέσεων.

Το HRW υποστηρίζει πως, ακόμη κι αν οι πολίτες αποτελούν συστηματικό στόχο, ένας λαός δεν έχει το νόμιμο δικαίωμα να προχωρά σε «πολεμικά αντίποινα», δηλαδή να στοχεύει σκόπιμα τους πολίτες του αντίπαλου κράτους έως ότου αυτό σταματήσει τις επιθέσεις του. «Ανεξαρτήτως του ποιος ξεκίνησε αυτόν τον τελευταίο γύρο, οι επιθέσεις που στοχεύουν αμάχους παραβιάζουν τους βασικούς ανθρωπιστικούς κανόνες», τόνισε ο υποδιευθυντής του HRW για τη Μέση Ανατολή και την Αφρική στο πρώτο του δελτίο Τύπου. «Κάθε επίθεση, περιλαμβανομένων των πολεμικών αντιποίνων, που στοχεύει ή πλήττει αδιακρίτως τους αμάχους απαγορεύεται σύμφωνα με τους νόμους του πολέμου».

Δεν είναι ωστόσο ακριβώς έτσι. Η διεθνής νομοθεσία -σε κάθε περίπτωση όχι ακόμη- δεν απαγορεύει τα αντίποινα. Οι ΗΠΑ και η Βρετανία, ανάμεσα σε άλλα κράτη, έχουν προασπιστεί σθεναρά το δικαίωμα ενός κράτους να χρησιμοποιήσει μη πυρηνικά όπλα ως αντίποινα σε εμπόλεμη κατάσταση. Με αυτό το δεδομένο, ο λαός της Γάζας έχει ασφαλώς το δικαίωμα να χρησιμοποιεί αυτοσχέδιες ρουκέτες για να δώσει τέλος σε έναν παράνομο και ανηλεή επτάχρονο ισραηλινό αποκλεισμό ή στον εγκληματικό βομβαρδισμό των αμάχων της Γάζας.

Θα μπορούσε κανείς εύλογα να αμφισβητήσει την πολιτική σύνεση της στρατηγικής της Χαμάς. Αλλά ο νόμος δεν είναι απερίφραστα εναντίον της, ενώ επιχειρήματα ήθους κλίνουν υπέρ της. Το Ισραήλ έχει επιβάλει έναν κτηνώδη αποκλεισμό στη Γάζα. Το 95% του νερού στη Γάζα είναι ακατάλληλο για ανθρώπινη κατανάλωση. Ολα δείχνουν πως ο παλαιστινιακός λαός τώρα στηρίζει όσους προβαίνουν σε αντίποινα κατά του Ισραήλ. Στη Λωρίδα της Γάζας προτιμούν να πεθάνουν αντιστεκόμενοι παρά να συνεχίσουν να ζουν κάτω από έναν απάνθρωπο αποκλεισμό. Η αντίστασή τους είναι περισσότερο συμβολική, καθώς οι αυτοσχέδιες ρουκέτες προκαλούν ελάχιστες ζημιές. Ετσι, το καίριο ερώτημα είναι: Εχουν οι Παλαιστίνιοι το δικαίωμα της συμβολικής αντίστασης απέναντι σε έναν αργό θάνατο που επισφραγίζεται με τακτικές σφαγές ή πρέπει να παραιτηθούν και να πεθάνουν;