Αμετακίνητη γελοιογραφίας υπεράσπιση

Ταυτίζομαι πλήρως με το Θανάση Καρτερό, και θεωρώ τελείως άστοχη και απαράδεκτη την παρέμβαση Τσίπρα. Την έχω άλλωστε υποστεί και εγώ πολλές φορές στο παρελθόν και σε άλλες εποχές πριν το 2011. Η ελευθερία της σάτιρας δεν μπορεί ποτέ να αποτελεί πολιτικό επιχείρημα κατά του αντιπάλου. Στο κάτω - κάτω, ας είχαν και οι αντίπαλοι εξ ίσου καλούς και εύστοχους γελοιογράφους για να απαντήσουν με τον δέοντα όμοιο τρόπο. Ουδέποτε διέθεταν ή θα διαθέτουν παρόμοια δυνατότητα όμως.

(αναδημοσίευση από το iskra)

 ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΩΝ...

(Σάββ. 21/02/15 – 10:39)

Του Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Ας υποθέσουμε ότι τη γνωστή γελοιογραφία του Αναστασίου στην Αυγή τη μετέτρεψαν σε όπλο τους εκείνοι που θέλουν να υπονομεύσουν τις ελληνικές θέσεις σε μια τόσο λεπτή στιγμή. Ας υποθέσουμε επίσης ότι προκάλεσε όχι μόνο τις δημόσιες εκδηλώσεις γερμανικής -περιέργως και εβραϊκής- οργής, αλλά και παρασκηνιακές εκδηλώσεις δυσφορίας. Ας υποθέσουμε δηλαδή ότι φυτεύτηκε από τους καλοθελητές ως άλλη μια νάρκη στο ναρκοπέδιο των δύσκολων διαπραγματεύσεων: Προσβάλλετε τον Σόιμπλε!

Προσβάλλετε! Ποιοι; Μα η ελληνική κυβέρνηση. Ο γελοιογράφος είναι της Αυγής, η Αυγή είναι του ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι της κυβέρνησης. Όπερ έδει δείξαι. Υπόθεση παρακινδυνευμένη αλλά καθόλου απίθανη, αφού σε τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις, κάθε πλευρά προσπαθεί να φέρει την άλλη σε θέση άμυνας. Να την υποχρεώσει να απολογείται. Για την τάδε λέξη, το τάδε νομοσχέδιο, την τάδε δήλωση. Δεν είναι τόσο απίθανο, να μπήκε στο κατηγορητήριο και η δείνα γελοιογραφία!!

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα έφτασε ο Αλέξης Τσίπρας να την αποδοκιμάσει. Με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο μάλιστα: "Δεν μας εκφράζει το προκλητικό πολιτικό μήνυμα που εξέπεμψε μια ατυχής γελοιογραφία. Ήταν μια ατυχέστατη στιγμή που δεν εκφράζει σε καμία περίπτωση την ελληνική κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό", είπε μιλώντας στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Κι άνοιξε έτσι η συζήτηση μεταξύ ανθρώπων του Τύπου και της ουσίας, αν έπραξε σωστά.

Φυσικά και δεν έπραξε σωστά. Όχι γιατί δεν έχει το δικαίωμα ένας πολιτικός να επικρίνει οποιαδήποτε δημοσιογραφική δουλειά, ακόμα και μια γελοιογραφία. Αλλά μια γελοιογραφία δεν μπορεί να κρίνεται ως πολιτικό ντοκουμέντο. Δεν έχει καμιά υποχρέωση να εκφράζει την κυβέρνηση, το κόμμα, ή το λαό. Η γελοιογραφία -οφείλει να- είναι μια δηκτική, σατιρική, σαρκαστική, εκ φύσεως προκλητική, ματιά στην κυβέρνηση, στο κόμμα, στο λαό. Στα πάντα και στους πάντες. Ακόμα και στον Σόιμπλε, ή στον Γιαχβέ.

Κι όταν λέμε ότι ο πρωθυπουργός είναι όλων των Ελλήνων, εννοούμε ότι είναι και των γελοιογράφων. Εγγυάται το δικαίωμά τους να έχουν ατυχέστατες στιγμές. Όσο κι αν αυτές -πιστεύει ότι- δεν βοηθούν σε κάποια λεπτή στιγμή. Κι αν εν τέλει θεώρησε απαραίτητο να αποδοκιμάσει κατηγορηματικά ένα προκλητικό πολιτικό μήνυμα, ήταν επίσης απαραίτητο να επιδοκιμάσει εξίσου κατηγορηματικά το δικαίωμα του γελοιογράφου να το εκπέμψει...

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» το Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015