Απόφαση ΔΕΕ C-110/14: Καταναλωτής ακόμα και ο δικηγόρος έναντι της τράπεζας

(αναδημοσίευση από το de jure)

Απόφαση ΔΕΕ C-110/14: Καταναλωτής ακόμα και ο δικηγόρος έναντι της τράπεζας

Με την εν λόγω απόφασή του το ΔΕΕ διατυπώνει μια σειρά από σκέψεις, σχετικά με την συνάφεια που μπορεί να έχει ένα υψηλό γνωστικό επίπεδο του πελάτη τράπεζας, όπως πχ το γνωστικό επίπεδο ενός δικηγόρου, όταν αυτός απευθύνεται σε τράπεζα, προκειμένου να δανειοδοτηθεί. 

Από την εν λόγω απόφαση κράτησα ιδίως, τις σκέψεις 21, 22 και 23 σύμφωνα με τις οποίες

21   Η έννοια του «καταναλωτή», κατά το άρθρο 2, στοιχείο β΄, της οδηγίας 93/13, έχει, όπως τόνισε ο γενικός εισαγγελέας στα σημεία 28 έως 33 των προτάσεών του, αντικειμενικό χαρακτήρα και δεν εξαρτάται από τις συγκεκριμένες γνώσεις που ενδέχεται να έχει το οικείο πρόσωπο, ούτε από τις πληροφορίες που αυτό πράγματι διαθέτει.

22    Ο εθνικός δικαστής ο οποίος επιλαμβάνεται διαφοράς αφορώσας σύμβαση που ενδέχεται να εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας αυτής υποχρεούται να εξακριβώσει, λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο των αποδεικτικών στοιχείων και, ιδίως, τους όρους της συμβάσεως αυτής, κατά πόσον ο δανειολήπτης μπορεί να χαρακτηριστεί ως «καταναλωτής» κατά την έννοια της εν λόγω οδηγίας (βλ., κατ’ αναλογίαν, απόφαση Faber, C‑497/13, EU:C:2015:357, σκέψη 48).

23    Για τον σκοπό αυτό, ο εθνικός δικαστής πρέπει να λάβει υπόψη όλες τις περιστάσεις της προκειμένης περιπτώσεως και, κυρίως, τη φύση του αγαθού ή της υπηρεσίας που αποτελεί το αντικείμενο της εξεταζόμενης συμβάσεως, που δύνανται να αποδείξουν για ποιό σκοπό αποκτάται το αγαθό ή παρέχεται η υπηρεσία.

Η έννοια του καταναλωτή λοιπόν έχει αντικειμενικό χαρακτήρα. 

Δεν έχει υποκειμενικό. Δεν εξαρτάται από γνώσεις που ενδέχεται να έχει συγκεκριμένο πρόσωπο, ούτε καν από τις πληροφορίες που αυτό διαθέτει. Δεν το λέω εγώ. Το ΔΕΕ το λέει...

Ο εθνικός δικαστής οφείλει να εξακριβώσει εάν ο εκάστοτε δανειολήπτης φέρει την καταναλωτική ιδιότητα, λαμβάνοντας υπόψη του τους όρους της συμβάσεως.

Επίσης, δεν το λέω εγώ. Το ΔΕΕ το λέει...

Αντίθετα και απέναντι στις παραπάνω εύλογες, είναι η αλήθεια διατυπώσεις, υπάρχει, ως συνήθως, μια πρόθυμη μερίδα Ελλήνων δικαστών, οι οποίοι στις αποφάσεις τους περιλαμβάνουν αξιολογικές κρίσεις του στυλ 

"...ο τάδε  είναι έμπορος με γνώση της αγοράς και συναλλακτική εμπειρία..." ή 

"ο τάδε έχει σπουδάσει καλιγωτής στο τμήμα καλιγώματος ψύλλων του πανεπιστημίου της Κάτω Ραχούλας κι ως εκ τούτου έχει το γνωσιακό υπόβαθρο να αντιληφθεί τους όρους της σύμβασης που υπέγραφε...". 

Όπως καταλαβαίνετε, αυτή η μερίδα των πρόθυμων δικαστών, στην ουσία εκτίθεται, κάθε μέρα που περνάει, ολοένα και περισσότερο. 

Είναι σαν να τους έχει βάλει στο στόχαστρό του το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με πρόθεση να αποδομήσει κάθε διαπίστωση και κάθε παραδοχή τέτοιου είδους και περιεχομένου, η οποία περιλαμβάνεται στις ύποπτα άστοχες νομιμοποιητικές τους αποφάσεις.

Όπως και να έχει, κάθε απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ σε συνδυασμό με τις κατά περίπτωση αποφάσεις που έχουν εκδοθεί από διάφορα δικαστήρια της χώρας, γεννά αποζημιωτικά δικαιώματα κάποιου πολίτη σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου, χάρη σε αδικοπραξία Ελληνικού δικαστηρίου.

Άψογα. Προκειμένου να διασωθούν τραπεζικές απαιτήσεις αμφισβητούμενης νομιμότητας, επιλέγεται η οδός της νομιμοποίησής τους, ένεκα της οποίας θα καταλήξουν οι εν λόγω απαιτήσεις να επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό και να πολλαπλασιάζουν το χρέος της χώρας.

Για να διασωθούν οι τράπεζες. 

Οι οποίες από την αρχή της κρίσης επιδοτήθηκαν πολλαπλώς από το Ελληνικό Δημόσιο ήτοι έλαβαν ανακεφαλαιοποιήσεις άνω των 80 δις €. Το σύνολο των Ελληνικών τραπεζών έλαβαν κρατικές ενισχύσεις μέσω παροχής ρευστότητας και εγγυήσεων του Ελληνικού δημοσίου, ύψους τουλάχιστον, 175 δις ευρώ. 

Οι οποίες έλαβαν και σημαντική οικονομική ενίσχυση με την μορφή της ανακεφαλαιοποιησης το 2012, ύψους 40 δις ευρώ βάσει δανείων που έλαβε το Ελληνικό Δημόσιο και τα πληρώνουν οι φορολογούμενοι. 

Οι οποίες ενισχύθηκαν στο παρελθόν με τους ν 3845/2010 (ΦΕΚ 65/06-05-2010,) ν 3872/2010 (ΦΕΚ 148/03-09-2010) ν 3965/2011(ΦΕΚ 113/18-11-2011) ν 4031/2011 (ΦΕΚ 256/09-12-2011) ν 4056/2012 (ΦΕΚ 52/12-03-2012) και ΠΝΠ (ΦΕΚ 203Α/14.09.2011).

Οι οποίες ενισχύθηκαν με την παροχή ρευστότητας από την προσφυγή τους στο Μηχανισμό Έκτακτης Παροχής Ρευστότητας της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), ήτοι του λεγόμενου «Emergency Liquidity Assistance (ELA)» συνολική παροχή ρευστότητας 90 δις ευρώ. 

Οι οποίες έλαβαν με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου και από την προσφυγή τους στο Μηχανισμό Παροχής Ρευστότητας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.), δια του Πυλώνα II συνολική παροχή ρευστότητας 85 δις ευρώ.

Και τώρα, με άστοχες αποφάσεις κάποιων πρόθυμων Ελλήνων δικαστών, θα ωφεληθούν εκ νέου, αφού αυτές, χάρη σε νομολογημένους ως δήθεν νόμιμους εκτελεστούς τίτλους (βλ Διαταγές Πληρωμών) θα εισπράξουν ακόμα και με αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος της περιουσίας των δανειοληπτών, το επιτασσόμενο κεφάλαιο, αλλά τελικά, το Ελληνικό Δημόσιο πιθανότατα θα κληθεί ξανά, να πληρώσει το μάρμαρο, ακόμα κι αν χρειαστεί προσφυγή των δανειοληπτών στο ΕΔΑΔ...

Τελικά, η παρακμή μιας χώρας φαίνεται πρώτιστα από την παρακμή της δικαιοσύνης της...
Πώς αντέχετε τόση κατάντια;