(αναδημοσίευση από την ίσκρα)
Ο κόσμος της Αριστεράς, σε όποιο συλλογικό υποκείμενο και εάν
(ή δεν) ανήκει, ότι και εάν ψήφισε (ή δεν ψήφισε), είναι, από προχθές
βράδυ, μουδιασμένος. Ή απογοητευμένος ή και τρομαγμένος. Το εκλογικό
αποτέλεσμα ήταν ένα ισχυρό shock!
Α: Είναι ο Λαός ένα Τέρας;
Διαβάζοντας σχόλια και ανακοινώσεις αναρωτιέσαι: Άραγε μεταμορφώθηκε
η ελληνική κοινωνία σε ένα (ακρο)δεξιό τέρας, με μνήμη χρυσόψαρου, που
επιλέγει για σωτηρία την οικογένεια Μητσοτάκη, για ευρωβουλευτές τον
Γεωργούλη και τον Λαγό, για δημάρχους νονούς της Μαφίας, δίνει ανάσα
ζωής στο κόμμα των Τσοχατζόπουλων, βάζει στην ευρωβουλή ένα πλασιέ
χειρόγραφων του Ιησού, ενώ, από την άλλη, περιορίζει την επιρροή του «εμείς σας τα λέγαμε» ΚΚΕ, εξαφανίζει τη «τίμια» ΛΑΕ και τους «μοναδικούς αντάρτες» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τους βάζει πιο κάτω από το κόμμα του Ψηνάκη;
Που πήγε, άραγε, εκείνη η κοινωνία που από το 2010
έως το 2015 έβγαινε κατά εκατοντάδες χιλιάδες στις πλατείες και τις
απεργίες ή έστελνε μήνυμα ανυπακοής στην Ευρώπη, με το δημοψήφισμα;
Αχάριστοι, ηλίθιοι, νεοφιλελέδες, φασίστες, ρατσιστές και άλλες
τέτοιες κατηγορίες (υπο)πολιτών κυκλοφορούσαν, πλειοψηφικά, ανάμεσά μας
και δεν το είχαμε καταλάβει; Θλίψη, θλίψη, θλίψη!(;)
Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι;
Β: Ο «Λαός» δεν είναι «ένας». (Ποια είναι -τελικά- η πρωτοπορία;)
Φυσικά, τέτοιες μανιχαϊστικές θεωρήσεις, ελάχιστη σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Η ελληνική κοινωνία δεν μεταμορφώθηκε (τόσο τουλάχιστον ώστε να θεωρούμε το αποτέλεσμα ένα μικρό κατακλυσμό, χωρίς επιστροφή). Η συντηρητική στροφή προέκυψε από την κοσμογονική αποστράτευση, απογοήτευση και παραίτηση από το συλλογικό, των πιο λαϊκών, αντισυστημικών στρωμάτων.
Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε το «Λαό» σαν ένα ενιαίο, μεταφυσικό σύνολο, ξεχνώντας ότι ούτε η εργατική τάξη (πόσο μάλλον τα μικροαστικά στρώματα) δεν είναι «τάξη για τον εαυτό της», και ότι αυτό είναι ΕΥΘΥΝΗ των πολιτικών υποκειμένων της Αριστεράς.
Ξεχνώντας, όχι μόνο την ταξική του διαίρεση, αλλά και το πώς και ποια στοιχεία της αστικής ιδεολογίας