Όχι στην Ευρώπη της λιτότητας, του ρατσισμού, του αυταρχισμού και της ακροδεξιάς Συλλογικό κείμενο υποψήφιων ευρωβουλευτών της ΛΑ.Ε.

(αναδημοσίευση από το rproject)

 | 13.05.2019

Με τους λαούς και τα κινήματα - Ανατροπή των μνημονίων - Ρήξη με ευρώ και ΕΕ

Οι επερ­χό­με­νες ευ­ρω­ε­κλο­γές θα είναι μια ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή μάχη στην Ευ­ρώ­πη και στην Ελ­λά­δα
1. Οι κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις επι­μέ­νουν στο σχέ­διο «ΕΕ και Ευρώ». Παρά τις ρωγ­μές (π.χ. Brexit) παρά τις δια­φω­νί­ες και τους αντα­γω­νι­σμούς (π.χ. χώρες του Βί­ζεν­γκαρντ, Ιτα­λία), παρά δη­λα­δή τα φαι­νό­με­να που υπο­γραμ­μί­ζουν την κρίση και το βάλ­τω­μα της στρα­τη­γι­κής των «ολο­κλη­ρώ­σε­ων», οι πλειο­ψη­φι­κές κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις δη­λώ­νουν απο­φα­σι­σμέ­νες να προ­χω­ρή­σουν στο δρόμο που χά­ρα­ξαν στο Μά­α­στρι­χτ και στη Λι­σα­βό­να, με τις δια­βό­η­τες συν­θή­κες που έθε­σαν τα θε­μέ­λια για τη σύγ­χρο­νη ΕΕ και την Ευ­ρω­ζώ­νη.
2. Αυτή η επι­λο­γή ση­μαί­νει προ­σή­λω­ση στη στρα­τη­γι­κή των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων, ση­μαί­νει ενί­σχυ­ση της ρα­τσι­στι­κής οχύ­ρω­σης στην «Ευ­ρώ­πη-φρού­ριο», ση­μαί­νει ενί­σχυ­ση του ευ­ρω-ιμπε­ρια­λι­σμού με τις απο­φά­σεις για τον ευ­ρω-στρα­τό και τους ευ­ρω-εξο­πλι­σμούς. Ενώ ταυ­τό­χρο­να συρ­ρι­κνώ­νουν τις χρη­μα­το­δο­τή­σεις,για τις κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες, για τα «προ­γράμ­μα­τα σύ­γκλι­σης» και την ενί­σχυ­ση των αγρο­τών.
Σε αυτές τις πο­λι­τι­κές έχουν συ­γκλί­νει από καιρό τα δύο βα­σι­κά κυ­βερ­νη­τι­κά κόμ­μα­τα σε όλη την Ευ­ρώ­πη, σε βαθμό που οι δια­φο­ρές με­τα­ξύ τους έχουν γίνει δυσ­διά­κρι­τες ακόμη και για την εκλο­γι­κή βάση τους. Η πα­ρα­δο­σια­κή Δεξιά και η σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη σο­σαλ­δη­μο­κρα­τία, έχο­ντας συ­γκυ­βερ­νή­σει επί μα­κρόν σε χώρες κα­θο­ρι­στι­κής ση­μα­σί­ας όπως η Γερ­μα­νία, σκια­γρα­φούν πλέον την έν­νοια του  «ακραί­ου κέ­ντρου», ως της δύ­να­μης που έχει ανα­δεί­ξει ως σήμα κα­τα­τε­θέν την Ευ­ρω­παϊ­κή ενο­ποί­η­ση δια της προ­σή­λω­σης στον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό. Σε αυτόν τον χώρο εντά­χθη­καν και οι δυ­νά­μεις της «κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς», σε αυτόν το χώρο εντάσ­σει πλέον τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-Προ­ο­δευ­τι­κή Συμ­μα­χία ο Αλ. Τσί­πρας.
3. Ως δήθεν αντι­πο­λί­τευ­ση απέ­να­ντι στο «ακραίο κέ­ντρο» εμ­φα­νί­ζε­ται σή­με­ρα σε αρ­κε­τές χώρες η ακρο­δε­ξιά . Μια δύ­να­μη που υπο­στη­ρί­ζει στα­θε­ρά τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις (όπως φαί­νε­ται στην πο­λι­τι­κή της στην Ουγ­γα­ρία, στην Αυ­στρία κ.ο.κ),  σε συν­δυα­σμό με τις ακραί­ες ρα­τσι­στι­κές επι­θέ­σεις ενά­ντια στους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες (π.χ. Ιτα­λία), όπως και με τις ακραί­ες σε­ξι­στι­κές επι­θέ­σεις ενά­ντια στους ομο­φυ­λό­φι­λους και ενά­ντια στα δι­καιώ­μα­τα των γυ­ναι­κών (π.χ. Ισπα­νία). Η σύγ­χρο­νη ευ­ρω­παϊ­κή ακρο­δε­ξιά βρί­σκε­ται σε επι­κοι­νω­νία με το ρεύμα του Ντό­ναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ και ενώ στην πα­ρού­σα συ­γκυ­ρία υπο­στη­ρί­ζει και μά­λι­στα ενερ­γά τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντερ­γα­τι­κές επι­θέ­σεις, ανα­λαμ­βά­νει ταυ­τό­χρο­να την προ­ε­τοι­μα­σία για μια στρο­φή προς τον οι­κο­νο­μι­κό εθνι­κι­σμό και τον προ­στα­τευ­τι­σμό. Αυτό είναι το νόημα του στρα­τη­γι­κού συν­θή­μα­τος των Λε­πέν-Σαλ­βί­νι: «για την Ευ­ρώ­πη των κυ­ρί­αρ­χων Εθνών-κρα­τών». Η ακρο­δε­ξιά είναι θα­νά­σι­μος αντί­πα­λος για το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και για τις δη­μο­κρα­τι­κές πο­λι­τι­κές κα­τα­κτή­σεις, την ίδια στιγ­μή όμως είναι απο­λύ­τως κα­θα­ρό ότι η ανοχή απέ­να­ντι στο «ακραίο κέ­ντρο» δεν απο­τε­λεί άμυνα απέ­να­ντι στην ανερ­χό­με­νη ακρο­δε­ξιά. Γιατί, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, το δρόμο για την άνοδο της ακρο­δε­ξιάς «στρώ­νουν» οι κυ­βερ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές της
λι­τό­τη­τας και της πε­ρι­φρό­νη­σης της λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας της Δε­ξιάς, της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς. Αυτό απο­δει­κνύ­ε­ται με τον τρα­γι­κό­τε­ρο τρόπο στα ζη­τή­μα­τα του ρα­τσι­σμού, όπου η πο­λι­τι­κή των κυ­βερ­νή­σε­ων και των θε­σμών της ΕΕ έχει με­τα­τρέ­ψει τα νερά της Με­σο­γεί­ου και του Αι­γαί­ου σε μα­ζι­κούς τά­φους προ­σφύ­γων και με­τα­να­στών.
Την απά­ντη­ση σε αυτό το δί­πο­λο των κα­θε­στω­τι­κών δυ­νά­με­ων οφεί­λει να δώσει ο χώρος της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς και των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των.
4. Η εμπει­ρία του 2015 στην Ελ­λά­δα απο­δει­κνύ­ει ότι η πο­λι­τι­κή της ρήξης με την Ευ­ρω­ζώ­νη και την ΕΕ απο­τε­λεί ανα­πό­σπα­στη προ­ϋ­πό­θε­ση για την ανα­τρο­πή του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και της διαρ­κούς λι­τό­τη­τας. Σή­με­ρα μά­λι­στα αυτή η γνώση είναι ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο εμπει­ρία των λαών σε όλη την ΕΕ.

Η θέση αυτή γί­νε­ται πλέον μια σαφής δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή ανά­με­σα στις δυ­νά­μεις που επι­μέ­νουν στην υπε­ρά­σπι­ση των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων και στις δυ­νά­μεις εκεί­νες (όπως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και το Ευ­ρω­παϊ­κό Κόμμα της Αρι­στε­ράς) που μπαί­νουν στο δρόμο της σύ­γκλι­σης με την ευ­ρω­παϊ­κή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία και, μέσω αυτής, με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή της κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης.
5. Όπως ζή­σα­με την πε­ρί­ο­δο 2010-2015, αλλά και όπως εί­δα­με από την εμπει­ρία του Brexit, η ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ, αν και είναι ανα­γκαία συν­θή­κη, δεν είναι η μο­να­δι­κή συν­θή­κη για την υπε­ρά­σπι­ση των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων. Γι’ αυτό και επι­μέ­νου­με στην ανά­γκη η ρήξη να ακο­λου­θεί­ται από ένα σαφές με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα που θα λο­γο­δο­τεί στις ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές ανά­γκες και θα εντάσ­σει την ανα­τρο­πή του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού μέσα στη γε­νι­κό­τε­ρη διεκ­δί­κη­ση της σο­σια­λι­στι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης.
6. Οι συν­θή­κες και οι ρυθ­μί­σεις της ΕΕ (όπως τα άρθρα που επι­βάλ­λουν την έγκρι­ση των προ­ϋ­πο­λο­γι­σμών των χω­ρών-με­λών από την Κο­μι­σιόν) έχουν υπο­βαθ­μί­σει δρα­στι­κά το δι­καί­ω­μα των λαών να απο­φα­σί­ζουν για το μέλ­λον τους. Με αυτή την έν­νοια, η αρχή της Λαϊ­κής Κυ­ριαρ­χί­ας, μια κα­τά­κτη­ση 200 και πλέον ετών, έχει κυ­ριο­λε­κτι­κά κα­ταρ­ρα­κω­θεί. Γι’ αυτό και η πάλη ενά­ντια στις μνη­μο­νια­κές-νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες οι­κο­νο­μι­κές πο­λι­τι­κές συν­δέ­ε­ται με τον αγώνα υπε­ρά­σπι­σης των δη­μο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών και δι­καιω­μά­των σε όλα τα επί­πε­δα. Είναι δη­λα­δή πρω­τί­στως η πάλη για το δι­καί­ω­μα της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας (των ερ­γα­ζο­μέ­νων, των γυ­ναι­κών, των με­τα­να­στών, των προ­σφύ­γων) να ορί­ζουν την πο­λι­τι­κή που ασκεί­ται στη χώρα που ζουν. Γι’ αυτό και δεν έχει σχέση αυτός ο αγώ­νας με τους θαυ­μα­στές του Τραμπ, τα ορ­φα­νά της ακρο­δε­ξιάς και τις συχνά πο­λε­μο­κά­πη­λες κραυ­γές τους, που προ­σπα­θούν απλά να θέ­σουν τους λαούς στα συμ­φέ­ρο­ντα άλλων ιμπε­ρια­λι­στι­κών κέ­ντρων.
7. Οι επι­διώ­ξεις αυτής της πάλης είναι φα­νε­ρό ότι ξε­περ­νούν τα στενά όρια των εθνι­κών συ­νό­ρων. Η διε­θνής αλ­λη­λεγ­γύη, ο συ­ντο­νι­σμός ως προ­ϋ­πό­θε­ση για την κλι­μά­κω­ση της δρά­σης, η συν­δια­μόρ­φω­ση στό­χων και προ­ο­πτι­κών, όλες αυτές οι πλευ­ρές ενός σύγ­χρο­νου διε­θνι­σμού είναι ανα­γκαί­ες σή­με­ρα όσο ποτέ. Με την έν­νοια αυτή είναι για εμάς ση­μα­ντι­κή η συμ­με­το­χή στις διερ­γα­σί­ες του με­τώ­που «Και τώρα ο Λαός», που απορ­ρί­πτει τις επι­λο­γές του ευ­ρω­ρε­φορ­μι­σμού του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του ΚΕΑ.
8. Γνω­ρί­ζου­με ότι σή­με­ρα ο κό­σμος μας περ­νά­ει δύ­σκο­λες μέρες στη χώρα μας. Η κοι­νω­νι­κή επί­θε­ση της λι­τό­τη­τας συν­δυά­στη­κε με τις απο­γοη­τεύ­σεις των πο­λι­τι­κών δια­ψεύ­σε­ων. Γι’ αυτό η ανα­τρε­πτι­κή πο­λι­τι­κή δεν μπο­ρεί να πε­ριο­ρί­ζε­ται στα λόγια. Και προ­ϋ­πό­θε­ση για το πέ­ρα­σμα στην πράξη είναι μια με­τω­πι­κή τα­κτι­κή που επι­διώ­κει ει­λι­κρι­νή συ­γκέ­ντρω­ση δυ­νά­με­ων, με στόχο να γί­νουν εφι­κτές οι νίκες που έχει ανά­γκη ο κό­σμος μας. Για να συ­νε­χι­στεί η αντί­στα­ση – για να προ­ε­τοι­μα­στεί η αντε­πί­θε­ση, όλοι μας έχου­με κάνει την επι­λο­γή της συμ­με­το­χής στο μέ­τω­πο της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας και συμ­με­τέ­χου­με στις Ευ­ρω­ε­κλο­γές ως υπο­ψή­φιοι της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας.
Πα­λεύ­ου­με σε κάθε επί­πε­δο (τόσο στο εσω­τε­ρι­κό της ΛΑΕ όσο και ευ­ρύ­τε­ρα) για την προ­ώ­θη­ση ενός με­τώ­που της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Μια επι­λο­γή που ολο­φά­νε­ρα αφορά κα­ταρ­χήν τις δυ­νά­μεις της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, όσους/ες   απο­χώ­ρη­σαν από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το κα­λο­καί­ρι του 2015, αλλά και κάθε αρι­στε­ρό αγω­νι­στή που αρ­νεί­ται την απο­δο­χή του υπάρ­χο­ντος κα­θε­στώ­τος ως «μο­νό­δρο­μο» και «κα­νο­νι­κό­τη­τα».
Είναι μια επι­λο­γή που ολο­φά­νε­ρα προ­ϋ­πο­θέ­τει την απόρ­ρι­ψη τόσο των δε­ξιό­στρο­φων πο­λι­τι­κών προ­σαρ­μο­γών, όσο και της επι­μο­νή σε έναν αδιέ­ξο­δο αυ­το­α­να­φο­ρι­κό σε­χτα­ρι­σμό.
Θε­ω­ρού­με ότι η τα­κτι­κή όλων των δυ­νά­με­ων στις αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές και στις Ευ­ρω­ε­κλο­γές θα πρέ­πει να «με­τρη­θεί» και με το κρι­τή­ριο του εάν και κατά πόσο υπη­ρε­τεί αυτή την κα­τεύ­θυν­ση της με­τω­πι­κής συ­νερ­γα­σί­ας των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς για τη ρήξη και την ανα­τρο­πή των κυ­ρί­αρ­χων πο­λι­τι­κών. Κα­τεύ­θυν­ση που, ακόμα και αν δεν υλο­ποι­ή­θη­κε τώρα, πρέ­πει να συ­νε­χί­σει να επι­διώ­κε­ται στο μα­ζι­κό κί­νη­μα και στις επό­με­νες, στις εθνι­κές εκλο­γές.
Στο πλαί­σιο αυτό κα­λού­με στην ψή­φι­ση του ψη­φο­δελ­τί­ου της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας στις ευ­ρω­ε­κλο­γές και ει­δι­κό­τε­ρα στη στή­ρι­ξη των υπο­ψη­φί­ων που μά­χο­νται ανοι­χτά για την προ­ο­πτι­κή της ανα­σύν­θε­σης και της με­τω­πι­κής ενό­τη­τας της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.
Οι υπο­ψή­φιοι/ες ευ­ρω­βου­λευ­τές:
Σπύ­ρος Δρί­τσας
Στά­θης Κου­βε­λά­κης
Μάνια Μπαρ­σέφ­σκη
Μαρία Μπό­λα­ρη
Αντώ­νης Σι­γά­λας
Χρή­στος Σταυ­ρα­κά­κης
Ντίνα Σω­τη­ριά­δη