14 Αυγούστου 1954. Χαράματα στο Δαφνί. Ενα αυτοκίνητο
μεταφέρει δεμένο με χειροπέδες τον Νίκο Πλουμπίδη στον τόπο εκτέλεσης.
Λίγο μετά πέφτει νεκρός. Η ηγεσία του ΚΚΕ ανακοινώνει από το εξωτερικό ,
μέσω του ραδιοφωνικού της σταθμού, ότι πρόκειται για εικονική
εκτέλεση.
Πρόκειται για την κορύφωση μιας ανθρώπινης τραγωδίας και μια
πολιτικής σκευωρίας που άφησε ανεξίτηλα σημάδια στην ιστορική πορεία και
την ηθική υπόσταση της Αριστεράς.
Ο Νίκος Πλoυμπίδης , ο «κόκκινος δάσκαλος» αντιμετώπισε το
εκτελεστικό απόσπασμα ζητωκραυγάζοντας για το ΚΚΕ, την ίδια στιγμή
που το κόμμα του τον κατηγορούσε ως «προδότη», αμφισβητώντας ακόμη και
την εκτέλεση του. Η σύλληψη του τον Νοέμβριο του 1952, η αποκήρυξε του
από το ΚΚΕ, η καταδίκη του σε θάνατο για κατασκοπεία και η εκτέλεσή του,
είναι από τα σημαντικότερα γεγονότα στην μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα, που
σημάδεψαν την ιστορία της Αριστεράς.
Το 2015, στην επέτειο της εκτέλεσής του το stokokkino.gr και
οι «Ιστορίες στο Κόκκινο από τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας»
δημοσίευσαν κείμενα του Δημήτρη Πλουμπίδη, γιου του μαρτυρικού
στελέχους της Αριστεράς Νίκου Πλουμπίδη, του ιστορικού Βαγγέλη
Καραμανωλάκη και το τελευταίο γράμμα του «κόκκινου δάσκαλου» λίγες ώρες
πριν εκτελεσθεί… Αναδημοσιεύουμε σήμερα το μικρό αυτό αφιέρωμα που
επιμελήθηκε ο Μάνος Αυγερίδης.
Η
αποφυλάκιση του Κορκονέα λοιπόν δεν έχει αναφορά στο σωφρονισμό.
Γίνεται για να υπενθυμίσει ότι όλες οι ζωές δε μετράνε το ίδιο σε αυτό
το σύστημα. Και για να φοβίσει και άλλο τους υποτελείςτου Πάνου Χριστοδούλου*
Μετράμε
ήδη ένα μήνα κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας. Οκ λίγοι σεισμοί έγιναν, λίγες
βροχές, αλλά γενικά δεν καταστράφηκε η Ελλάδα από την έλευση της
(original) Δεξιάς. Όλα καλά λοιπόν; Μάλλον όχι.
The birth of the wicked
Η αρχή
δεν ήταν καλή για την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη: πολύ μεγάλο
κυβερνητικό σχήμα σε αντίθεση με τις προεκλογικές εξαγγελίες, πολύ μικρή
αναλογία γυναικών σε αυτό, αρκετές ακροδεξιές εμφανίσεις με ναυαρχίδα
τον πρόεδρο της Βουλής, σκληρή ακροδεξιά ρητορική από αρκετά στελέχη. Σε
αυτό το πλαίσιο αρχίζει η κουβέντα για το άσυλο το οποίο ενοχοποιείται
σχεδόν για όλα τα δεινά του Πανεπιστημίου. Λες και στους άλλους τομείς
του δημοσίου έχει άσυλο. Στα νοσοκομεία με τα φακελάκια έχει άσυλο ; Στο
Κολωνάκι με τη φοροδιαφυγή έχει άσυλο; Στα γήπεδα με τα επεισόδια έχει
άσυλο; Στις πλατείες με τη διακίνηση ναρκωτικών έχει άσυλο; Προφανώς
όχι. Άρα το πρόβλημα δεν είναι η εφαρμογή της νομιμότητας αλλά η
πειθάρχηση σε ένα αυταρχικό μοντέλο άσκησης εκπαίδευσης ώστε να οδηγεί
σε ευνουχισμένους εργαζόμενους και φοβισμένους πολίτες.
Ανάλογη
πολιτική είναι και η απαγόρευση του καπνίσματος. Δεν είναι από
οικολογική ευαισθησία καθώς με περηφάνια η ίδια κυβέρνηση εξαγγέλλει ότι
θα προχωρήσουν οι γεωτρήσεις πετρελαίου και η εξόρυξη στη Χαλκιδική.
Είναι στο πλαίσιο της ατομικής νεοφιλελεύθερης ευθύνης. Μια ευθύνη που
σκοπό έχει να πείσει τον πολίτη ότι για όλα τα προβλήματα ευθύνεται
αυτός, η έλλειψη πειθάρχησης του και επομένως για ότι συμβαίνει στο
κράτος φταίει αυτός. Δημιουργείται ένας αόρατος μεγάλος άλλος/ τιμωρός
για την επικείμενη Αποκάλυψη, είτε οικονομική είτε περιβαλλοντική είτε
κοινωνική. Μήπως επαληθεύονται οι γραφές λοιπόν όπως λέει ο Μητροπολίτης
Μόρφου Νεόφυτος;
The prophecy
Αν
εξεταστεί το κήρυγμα του υπό το (φαινομενικά πιο προοδευτικό)
νεοφιλελεύθερο πρίσμα τότε ναι έχει δίκιο. Οι αμαρτίες
