Αναδημοσίευση από τον ημεροδρόμο
«Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί ποτέ να πληρώσει…» (Ερνεστ Χεμινγουέι).
Ήταν Γενάρης του 1927 όταν ο υψηλός προσκεκλημένος έφτανε στη Ρώμη και απευθυνόταν στον Μουσολίνι με τα παρακάτω λόγια:
«…Το
κίνημά σας πρόσφερε υπηρεσία σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο μεγάλος φόβος που
διακατείχε τον δημοκρατικό ηγέτη ή ηγέτη της εργατικής τάξης ήταν η
πιθανότητα να υπονομευτεί ή να υπερθεματιστεί από κάποιον πιο ακραίο από
αυτόν. Φαίνεται ότι μια συνεχής μετακίνηση προς τα αριστερά, ένα είδος
αναπόφευκτης διολίσθησης στην άβυσσο, ήταν το χαρακτηριστικό όλων των
επαναστάσεων.
Η
Ιταλία έδειξε ότι υπάρχει ένας τρόπος να παλέψεις τις ανατρεπτικές
δυνάμεις, ένας τρόπος που μπορεί να κινητοποιήσει την πλειοψηφία του
κόσμου, η οποία κατάλληλα καθοδηγούμενη, μπορεί να εκτιμήσει και να
θελήσει να υπερασπίσει την τιμή και τη σταθερότητα των πολιτισμένων
κοινωνιών.
Η
Ιταλία παρείχε το απαραίτητο αντίδοτο στο ρώσικο δηλητήριο. Από δω και
στο εξής, κανένα μεγάλο έθνος δεν θα μείνει χωρίς το έσχατο μέσο
προστασίας απέναντι στην ανάπτυξη καρκινωμάτων…
Αν
ήμουν Ιταλός θα ήμουν με όλη την καρδιά μαζί σας, από την αρχή μέχρι το
τέλος, στη θριαμβευτική σας μάχη ενάντια στις βάρβαρες ορέξεις και τα
πάθη του Λενινισμού.
Το
κίνημα σας έχει προσφέρει μια υπηρεσία σε όλο τον κόσμο. Έχει δώσει σε
όλο τον κόσμο το απαραίτητο αντίδοτο στο Ρωσικό δηλητήριο...» (Tom Behan, “Arditi del Popolo: Η ιστορία της πρώτης αντιφασιστικής οργάνωσης”, εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο).
Ο ένθερμος οπαδός του Μουσολίνι, αυτός ο λάτρης του φασισμού, ο άνθρωπος που «με όλη του την καρδιά» τασσόταν
στο πλευρό των μελανοχιτώνων έναντι των κομμουνιστών και της Σοβιετικής
Ένωσης, δεν ήταν άλλος από τον Μέγα Θησαυροφύλακα. Ήταν ο υπουργός
Οικονομικών εκείνη την εποχή της Βρετανίας. Ο… Ουίνστον Τσώρτσιλ.
Ένα χρόνο μετά την
κατάληψη από τους Ναζί της εξουσίας στη Γερμανία, τον Γενάρη του 1934,
ένα χρόνο μετά την κατάληψη από τους Ναζί της εξουσίας στη Γερμανία, το
καλοζωισμένο ακροατήριο χειροκροτούσε με ανυπόκριτο ενθουσιασμό τα
παρακάτω λόγια:
«Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε
τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σσ: του κομμουνισμού
δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον
εργαζόμενο.
Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον
εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της
εργασίας και συνεπώς σε σύντροφό μας» (Πρακτικά Δικών Νυρεμβέργης, Ντοκουμέντο D-392)
Ο λάτρης του ναζισμού,
εκείνος που στις 26 Γενάρη 1934 ενώπιον των ενθουσιασμένων συναδέλφων
του εξυμνούσε τον Χίτλερ, που αναγόρευε τον ναζισμό σε προστάτη του
έθνους γιατί μετέτρεψε τον εργάτη σε «σύντροφό μας», που επιδαψίλευε
δάφνες στον Χίτλερ διότι «απελευθέρωσε» τον εργάτη από την «μέγγενη» του
κομμουνιστικού δόγματος και τον μετέτρεψε σε «πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας», δεν ήταν άλλος από τον μεγιστάνα Κρουπ. Τον πρόεδρο του Συνδέσμου της Γερμανικής Βιομηχανίας…
Κάπως έτσι, παρά
τις εκκλήσεις της Σοβιετικής Ένωσης προς Άγγλους, Γάλλους και
Αμερικάνους να πολεμηθεί ο ναζισμός, παρά τις προειδοποιήσεις της
Κομμουνιστικής Διεθνούς για τον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον
φασισμό, φτάσαμε στη συμφωνία του Μονάχου το 1938, όταν (έναν ολόκληρο
χρόνο πριν από τη συμφωνία μη επίθεσης μεταξύ Ρίμπεντροπ – Μολότοφ) η
Αγγλία και η Γαλλία τα έκαναν πραγματικά «πλακάκια» με τον Χίτλερ και
τον Μουσολίνι.
Κι από εκεί σε εκείνον τον αποκαλούμενο ως «παράξενο πόλεμο» όπου
οι δυτικοί «σύμμαχοι» – επιλέγοντας την τακτική της «συμμαχικής»
υπονόμευσης της Σοβιετικής Ένωσης που προετοιμαζόταν ενάντια στην
επερχόμενη ναζιστική εισβολή – δεν έριξαν μισή τουφεκιά ενάντια στον
Άξονα για έξι ολόκληρους μήνες από την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Σήμερα, τα
πραγματικά γεγονότα και τα ουσιαστικά συμπεράσματα από την ανείπωτη
τραγωδία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επιχειρούνται να συσκοτιστούν και να
παραποιηθούν.
Φροντίζει το εργαστήριο της καπιταλιστικής παραχάραξης. Ένα εργαστήριο που παράγει:
- Τους γυμνοσάλιαγκες της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων».
- Τους εντεταλμένους της ελεεινής επιχείρησης «εξίσωσης» κομμουνισμού – φασισμού.
- Τα βαποράκια που ψάχνουν μερικά δευτερόλεπτα δημόσιου βήματος αναμηρυκάζοντας τα γελοία σχήματα περί «Χίτλερ – Στάλιν».
- Τους ευρω-φωστήρες περί «ολοκληρωτισμών».
Αλλά τι γνήσιοι «ευρωπαϊστές» θα ήταν όλοι αυτοί αν δεν λάνσαραν τα από δεκαετίας αντικομμουνιστικά «μνημόνια» της ΕΕ, η οποία συναγελάζεται με ναζί στην Ουκρανία, θρέφει στους κόλπους της Ορμπαν, δημιουργεί τους υπονόμους από τους οποίους ποτίζονται οι Λεπέν και οι Σαλβίνι, και μόνο από το 2014 έχει χρηματοδοτήσει με τουλάχιστον 2,3 εκατομμύρια ευρώ τις φασιστικές και νεοναζιστικές οργανώσεις της Ευρώπης…
Η εξουσία των κεφαλαιοκρατών έχει κάθε λόγο να αναποδογυρίζει την ιστορία και την πραγματικότητα. Και ο βασικός είναι αυτός:
«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί.
