Μιχάλης
Σαρχιανάκης
Μέλος του Δ.Σ του Δ.Σ.Η
Υποψήφιος Σύμβουλος με τη Δικηγορική Συσπείρωση Ηρακλείου
"Με χαρά πριν από λίγες μέρες παραλάβαμε την εκλογική διακήρυξη της
Ενωτικής Κίνησης Δικηγόρων Ηρακλείου. Κι αυτό γιατί είναι το πρώτο κείμενο που
βγαίνει από την κίνηση αυτή μετά την αντίστοιχη διακήρυξη της τρία χρόνια πριν.
Μην κάνετε όμως τη μάταιη προσπάθεια να αναζητήσετε και ατομικές, συνδικαλιστικές έστω, παρεμβάσεις των
υποψηφίων της την τελευταία τουλάχιστον τριετία γιατί και πάλι δεν θα βρείτε
τίποτα γραπτό. Είναι ωσάν η κίνηση αυτή να αναγεννάται, όπως ο Φοίνικας, κάθε
τρία χρόνια (την επόμενη φορά θα είναι τέσσερα) και να αποφασίζει ότι ήρθε η
ώρα να παρέμβει. Αν ισχύει αυτό δεν είναι περίεργο που καλείται ηλεκτρονικά η
βάση των δικηγόρων (έστω των νέων και ασκούμενων) σ’ ένα είδος πρωτότυπης
διαβούλευσης, να ενημερώσει την εν λόγω κίνηση για το ποια είναι τα προβλήματα
που αντιμετωπίζουν οι δικηγόροι και να τη βοηθήσουν να αποκτήσει θέσεις.
Αντίθετα, οι υποψήφιοι της Δικηγορικής Συσπείρωσης Ηρακλείου, από τα κείμενα
που υπάρχουν στο blog της, τα τελευταία 3
χρόνια αλλά και παλιότερα, ακολουθώντας άλλες μεθόδους, λιγότερο
«μεταμοντέρνες» και ελάχιστα πρωτότυπες, το μόνο που μπορούν να σας ζητήσουν
είναι να διαβάσετε τα κείμενα αυτής της παράταξης για να δείτε για ποια θέματα έχει
αγωνιστεί διαχρονικά, πού έχει ρίξει το βάρος της και τι έχει ζητήσει και να
σας καλέσουν να αγωνιστείτε στο πλευρό τους για να γίνουν αυτές οι θέσεις πράξη
και απτή πραγματικότητα.
Ας πάμε όμως και στο περιεχόμενο. Δύσκολα θα μπορούσε
να διαφωνήσει κανείς με τα περισσότερα από όσα αναγράφονται στην εν λόγω
διακήρυξη. Ποιος δεν θα ήθελε ένα καινούργιο σύγχρονο Δικαστικό Μέγαρο, μια
καλύτερη βιβλιοθήκη, βελτίωση της παροχής υπηρεσιών από το Υποθηκοφυλακείο και
το Κτηματολόγιο, αλλαγή του συστήματος προεκφώνησης των υποθέσεων, ενίσχυση των
νέων συναδέλφων, μείωση ασφαλιστικών εισφορών κ.α
Τι
λείπει όμως από αυτή τη διακήρυξη; Το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Το γιατί
υπάρχουν οι «πρωτοφανείς
δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο κλάδος μας, όπως και σύσσωμο το κοινωνικό σύνολο».
Λείπουν οι λέξεις Τρόϊκα, μνημόνια, εφαρμοστικοί νόμοι, κυβερνητικές
επιλογές. Και δεν λείπουν τυχαία.
Διότι όλα αυτά που συμβαίνουν στον χώρο μας και όχι
μόνο, είναι αποτέλεσμα εφαρμογής μιας ενιαίας πολιτικής, που εκλαμβάνει ιδιαίτερα
χαρακτηριστικά ανάλογα με τον χώρο που στοχοποιείται. Στον ιδιωτικό τομέα π.χ
έχουμε την σχεδόν ολοκληρωτική εξαφάνιση των εργασιακών δικαιωμάτων. Στο Δημόσιο
τις μεγάλες μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, τη διαθεσιμότητα, την αύξηση του
χρόνου που απαιτείται για συνταξιοδότηση. Στους ελεύθερους επαγγελματίες, την
κατάργηση κάθε προστατευτικού νόμου για επιμέρους επαγγέλματα (δήθεν
«άνοιγμα»), την απελευθέρωση των ωραρίων λειτουργίας, τα τέλη επιτηδεύματος,
την αύξηση ΦΠΑ και λοιπά. Στα σχολεία την υποβάθμιση των συνθηκών λειτουργίας
τους με τη δραστική μείωση των δαπανών, τις συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, τον
περιορισμό των αναπληρωτών καθηγητών κλπ. Στα νοσοκομεία τις συγχωνεύσεις
μονάδων, την μείωση των κονδυλίων για την υγεία, που υποβαθμίζεται ακόμη
περισσότερο με το κλείσιμο του ΕΟΠΥΥ που ζούμε αυτές τις μέρες. Στους
συνταξιούχους με την δραματική μείωση των συντάξεων και τη διάλυση του
συστήματος περίθαλψης τους. Και μαζί με όλα τα προηγούμενα, τα χαράτσια για τα
ακίνητα, τα νέα τεκμήρια κλπ. Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος. Δεν χρειάζεται να
σας πούμε κάτι παραπάνω για το πώς εκδηλώνεται η επίθεση στον χώρο μας, γιατί
ήδη την ζείτε και η κατάσταση θα χειροτερεύσει με τον φορολογικό νόμο που ήδη
ισχύει, τα τέλη επιτηδεύματος που διατηρούνται, αλλά και την ολοένα και πιο
ασύδοτη δράση των ισχυρών εντολέων (τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρίες).
Γιατί συμβαίνουν όμως όλα αυτά; Γιατί πολύ απλά η
πολιτική φτωχοποίησης της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού είναι μια
επιλογή του Ευρωπαϊκού κεφάλαιου και των πολυεθνικών, σε συμμαχία με τις πιο αντιδραστικές μερίδες του Ελληνικού
κεφάλαιου (τραπεζικού, κατασκευαστικού, εφοπλιστικού), να μεταφέρουν τα βάρη
της οικονομικής κρίσης που οι ίδιοι δημιούργησαν, σε όλες τις υπόλοιπες τάξεις
και κύρια στους εργάτες, αγρότες, μικρομεσαίους επαγγελματοβιοτέχνες και
αυταπασχολούμενους, διαλύοντας τους και μεταφέροντας κάθε κομμάτι της
οικονομίας υπό τον πλήρη έλεγχο τους, μ’ ένα τεράστιο εφεδρικό εργατικό
δυναμικό, ευρισκόμενο σε μια κατάσταση μεταξύ ανεργίας και περιστασιακής απασχόλησης,
στους δε λοιπούς που εξακολουθούν έστω και τυπικά να εργάζονται, προσφέροντας
όρους εργασίας που απλά εξασφαλίζουν την επιβίωση στον χαμηλότερο δυνατό
παρανομαστή.
Για να το πετύχουν όμως αυτό, εκτός από την κτηνώδη
καταστολή στους δρόμους όσων αντιστέκονται και τους κολοσσιαίους μηχανισμούς
προπαγάνδας των συστημικών ΜΜΕ, χρειάζονται και «βολικούς» συνδικαλιστές.
Αυτούς που δεν θα αποκαλύπτουν το τι πραγματικά συμβαίνει και ποιοί ευθύνονται
γι’ αυτό και δεν θα αγωνίζονται για την ανατροπή των παραπάνω πολιτικών. Αυτούς
που προβάλλοντας το δήθεν απολίτικο στυλ θα συγκαλύπτουν τις πιο αντιδραστικές
πολιτικές. Αυτούς που θα περιορίζονται στη διαχείριση της καθημερινής μιζέριας
που επιβάλλεται από τους ισχυρούς της πολιτικής και της οικονομίας. Αυτούς που
όταν τους ρωτήσετε, τι μπορείτε να κάνετε εσείς για όλα αυτά, οι απαντήσεις που
θα πάρετε θα κυμαίνονται μεταξύ των «και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;», «δεν
βλέπετε τι κάνουν και οι άλλοι;» «δεν γίνεται τίποτα» (στην καλύτερη περίπτωση)
μέχρι και το ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος», «είχαμε ξεφύγει και έπρεπε να
μαζευτούν λίγο τα πράγματα» (στη χειρότερη).
Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε επίσης την Ενωτική Κίνηση
διότι στην άνω Διακήρυξη της παραδέχθηκε ουσιαστικά το αυτονόητο. Ότι θα είναι
μια συνέχεια της Διοίκησης Λαμπρινού. Όσοι λοιπόν είσαστε ευχαριστημένοι με
αυτό το συνδικαλιστικό μοντέλο που επέβαλε η Διοίκηση Λαμπρινού επί 15 χρόνια
και ιδίως αυτά τα τελευταία χρόνια της κρίσης, συνεχίστε σε αυτή την
κατεύθυνση. Όσοι θέλετε έναν συνδικαλισμό που δεν θα λέει τα πράγματα με το
όνομα τους, που θα τηρεί τις ισορροπίες για να μη δυσαρεστηθούν η κεντρική και
οι τοπικές εξουσίες, που θα αφήνει άλλους να αποφασίζουν για την προσωπική και
επαγγελματική επιβίωση και το μέλλον το δικό μας και των οικογενειών μας,
συνεχίστε σε αυτή την κατεύθυνση, την (δήθεν) απολίτικη, στην πραγματικότητα
όμως βαθιά συντηρητική, που εγγυάται ότι τίποτα δεν θα αλλάξει σ’ αυτό τον τόπο
και σ’ αυτό τον χώρο. Όσοι όμως θέλετε έναν διεκδικητικό, αγωνιστικό, μαχητικό
συνδικαλισμό, σε κατεύθυνση ρήξης με αυτές τις πολιτικές και ανατροπής τους, με
τη βοήθεια συναδέλφων και από άλλους δικηγορικούς συλλόγους, αλλά και από όλους
τους κοινωνικούς και εργασιακούς χώρους που δοκιμάζονται, στηρίξετε τους υποψηφίους
της Δικηγορικής Συσπείρωσης Ηρακλείου και τον υποψήφιο Πρόεδρο της Γιάννη
Λεβέντη.
Αν το κάνετε, να είστε σίγουροι ότι δεν θα πανηγυρίζει
κάποιο κόμμα τη βραδιά των εκλογών, όπως ισχυρίζεται η Ενωτική Κίνηση. Αντίθετα
αν δεν το κάνετε κι αν δεν κάνουν κάτι αντίστοιχο και οι συνάδελφοι σε άλλους
Δικηγορικούς Συλλόγους, να είστε σίγουροι ότι θα κοιμούνται πολύ πιο ήρεμοι
τόσο οι κυβερνητικοί εντολοδόχοι της τρόϊκα, αλλά και αυτοί που πραγματικά
σχεδιάζουν τις τύχες αυτού του τόπου, έχοντας έναν μπελά λιγότερο.
Υ.Γ 1. Χαιρόμαστε που παρά
τον νέο Κώδικα Περί Δικηγόρων, που δυσχεραίνει την πραγματοποίηση Γενικών
Συνελεύσεων, η Ενωτική Κίνηση υπόσχεται συχνή σύγκληση αυτών. Ελπίζουμε να
υπονοεί ότι αυτές, όπως ισχύει σε κάθε δημοκρατικό μαζικό χώρο, θα έχουν
αποφασιστικό χαρακτήρα και θα καταργηθεί επιτέλους η «πατέντα» του Δ.Σ.Η για
«Ενημερωτικές Γενικές Συνελεύσεις», ανεξάρτητα της απαρτίας τους.
ΥΓ. 2. Θα είχε ένα
ενδιαφέρον να ενημέρωνε η Ενωτική Κίνηση ποιοι είναι οι δίκαιοι κοινωνικοί αγώνες
και ποιος το ορίζει αυτό, καθώς επίσης και με ποιο τρόπο στάθηκαν οι υποψήφιοι
της αλληλέγγυοι στους τοπικούς αγώνες. Να θυμίσουμε ότι οι επιτροπές για τα τέλη
επιτηδεύματος, το ΕΕΤΗΔΕ, αλλά και η συμπαράσταση στους εργαζόμενους της ΕΡΤ
προέκυψαν από προτάσεις της Δικηγορικής Συσπείρωσης Ηρακλείου, τα μέλη της
οποίας, είτε ήταν στο Δ.Σ είτε όχι, ανέλαβαν τη στήριξη τους, την ίδια στιγμή
που καμία φωνή διαμαρτυρίας δεν υψώθηκε, τουλάχιστον από τα νυν μέλη της
Διοίκησης για τον ορισμό Διοικητικών Συμβουλίων τις ημέρες και ώρες των
πανεργατικών απεργιών, ακόμη και σ’ αυτές που συμμετείχε, έστω και τυπικά ο
Δ.Σ.Η.
ΥΓ. 3. Σε αυτούς που
επικαλούνται μια δήθεν ουδετερότητα ως μέθοδο αντιμετώπισης των προβλημάτων που
μας απασχολούν, αλλά και τον «διάλογο» με την Τρόϊκα και την Κυβέρνηση ως
τακτική, να τους θυμίσουμε μια φράση του έγκριτου δημοσιογράφου και συγγραφέα
Πέτρου Παπακωνσταντίνου «Δεν γίνεται να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι ο λύκος με το
πρόβατο και να συζητήσουν τι θα φάνε το βράδυ». Σκεφθείτε το και πράξτε
ανάλογα."
Ηράκλειο 15/2/2014
Μιχάλης Σαρχιανάκης
Μέλος του Δ.Σ του Δ.Σ.Η
Υποψήφιος Σύμβουλος με τη
Δικηγορική Συσπείρωση Ηρακλείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου