Ο εκλεκτός συνάδελφος, Γιώργος Φραγκούλης, συνεχίζοντας τον πολύ δύσκολο αγώνα του για την άμεση και αντικειμενική πληροφόρηση, κατέγραψε, επεξεργάστηκε και ανήρτησε στο youtube και στην ιστοσελίδα του (από όπου και η αναδημοσίευση) όλη την εκδήλωση της Παρασκευής.
έχουν υψηλό κόστος, ιδίως στην εποχή της Μνημονιακής Γενοκτονίας. Στην εκδήλωση αυτή παραβρέθηκε και απλός, μη νομικός, κόσμος [εγώ είχα ειδοποιήσει και προσκαλέσει αρκετούς πολίτες να παραβρεθούν-και παραβρέθηκαν-σ’ αυτήν]. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: η άσκηση των δικαιωμάτων και το κόστος της ενδιαφέρει μόνο τον Δικηγόρο ή, πρωτίστως, τον Πολίτη, τον έξανδραποδισμένο πολίτη; Κι αν ο πολίτης δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στο κόστος προσφυγής στην Δικαιοσύνη, θα υπάρχουν άραγε στο εγγύς μέλλον Δικηγόροι; Θα υπάρχει Δικηγορία; Θα υπάρχει Δικαιοσύνη ως θεσμός; Αν μπορούμε να ξεπερνάμε έτσι απλά αυτό το κρίσιμο ζήτημα, τότε γιατί απέχουμε αυτό τον καιρό; Εν τέλει, ένας απλός πολίτης που θα παρακολουθούσε την εκδήλωση αυτή, τι θα αντιλαμβανόταν από ερωτήσεις του τύπου «πως ασκείται η έφεση, η αντέφεση, πότε κατατίθενται οι προτάσεις κλπ» (εκτός κι αν αυτές οι εκδηλώσεις γίνονται αποκλειστικά χάριν των μελών του Δ.Σ.Η); Εκτός κι αν οι πολίτες έχουν μετατραπεί σε Δικηγόρους, η νομική κατέστη τόσο εύκολη μέχρι γελοιοποιήσεως, άρα γιατί να υπάρχουν οι Δικηγόροι αφού μπορεί, υποτίθεται, κάθε πολίτης να παριστάνει τον Δικηγόρο; Ενώ τα άθλια χαράτσια των ενδίκων μέσων τα οποία ο κ. Αρεοπαγίτης θεώρησε ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα συμβατότητας με το Σύνταγμα!!, τα οποία όμως καθιστούν δυσχερέστατη-αν όχι απαγορευτική!-[θυμηθείτε την απίστευτη ειρωνεία του Εισαγγελέα Πρωτοδικών κ. Γιάννη Πενταγιώτη για την ευλόγηση της Μνημονιακής Γενοκτονίας από το ΣτΕ εδώ και εδώ. Ελπίζω να μην αποκεφάλισαν αυτόν τον τολμηρό Εισαγγελέα, ελπίζω!] την πρόσβαση του πολίτη στην Δικαιοσύνη, δεν έχουν άραγε κεφαλαιώδη σημασία και ενδιαφέρον για τον μη νομικό πολίτη; Εν τέλει, η άσκηση δικαιωμάτων σε μια «ευνομούμενη» πολιτεία δεν είναι τσιφλίκι κανενός δικηγορικού συλλόγου, κανενός δικαστή! Κατά συνέπεια, η υπόδειξη του διευθύνοντος την εκδήλωση προς εμένα υπήρξε, λίαν επιεικώς, ΑΣΤΟΧΗ! Παρατήρηση 2. Μετά το πέρας της εκδήλωσης κι ενώ προσπαθούσα να μαζέψω τα όργανα της βιντεοσκόπησης με επισκέφθηκε ο, εκ των ομιλητών, Πανεπιστημιακός Δάσκαλος κ. Γ. Νικολόπουλος και μου έθεσε το ερώτημα: τι ακριβώς με ρωτήσατε κ. συνάδελφε; Επανέλαβα όσα ακριβώς του έθεσα και στην ερώτηση διαρκούσης της εκδήλωσης. Δηλαδή, αν μετά το άνοιγμα από τον συμβολαιογράφο, του κλειστού φακέλου προσφοράς, τελειώνει η διαδικασία πλειοδοσίας, ναι ή όχι; Πως μπορεί να πλειοδοτήσει ένα κοράκι μέσα στην αίθουσα πλειστηριασμών αφού δεν γνωρίζει το περιεχόμενο της κλειστής προσφοράς με αποτέλεσμα, αφού παρεμποδίζεται μ’ αυτόν τον τρόπο η διαδικασία προσφορών, επομένως και η επίτευξη μεγαλύτερου τιμήματος πλειστηριάσματος σε βάρος πάντα του δύστυχου που χάνει την περιουσία του σε ευτελείς τιμές, εν τέλει δε, απέμεινε κανένας ρόλος για τους πολίτες που παρευρίσκονται στις αίθουσες πλειστηριασμών για να ελέγχουν, υποτίθεται, τις όποιες, ενδεχόμενες, παρατυπίες ή παρανομίες κατά την διαδικασία του πλειστηριασμού; Ο κ. Νικολόπουλος συμφώνησε σε όλα! μαζί μου. Λυπάμαι που δεν μαγνητοφώνησα την σύντομη συζήτηση μας ώστε να αποδείξω αυτό τον ισχυρισμό μου, δεν μαθήτευσα σε σχολή εκμάθησης παράνομων υποκλοπών. Συγχωρείστε μου αυτή την σημαντική παράλειψη. Θέλω να συγχαρώ-και από εδώ- τον Πανεπιστημιακό αυτό Δάσκαλο που δεν επέτρεψε στον εαυτό του να αφήσει ερώτημα αναπάντητο [ίσως εγώ με τον τρόπο που διατύπωσα τα ερωτήματα μου να τον δυσκόλεψα, ίσως]! Άλλη μια απόδειξη γιατί σε αρθρογραφία μου σε αθηναϊκή εφημερίδα το 1996 [Η Δικαιοσύνη σε κρίση. Τι να κάνουμε;] για την λειτουργία της Δικαιοσύνης επέμενα-και επιμένω ακόμη και σήμερα (σπανιότατα αλλάζω τις θέσεις μου, ιδίως αυτές που εκφράζω δημόσια)-ότι ο Άρειος Πάγος και, εν γένει, τα ανώτατα δικαστήρια πρέπει να στελεχώνονται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ από καθηγητές Πανεπιστημίου επιπέδου ενός Απ. Γεωργιάδη, ενός Μ. Σταθόπουλου, ενός Γ. Κουμάντου, ενός Γ. Κασιμάτη, ενός Κ. Μπέη, ενός Γ. Νικολόπουλου κλπ βεβαίως. Παρατήρηση 3. Στο κρίσιμο ζήτημα της συνταγματικότητας του χαρατσιού [ή αλλιώς παραβόλου] των ενδίκων μέσων ο Αρεοπαγίτης κ. Κράνης μου απάντησε ότι "ο Άρειος Πάγος δεν είχε λόγο να ασχοληθεί με το παράβολο του εφετείου παρά μόνο αν ετίθετο ζήτημα καταβολής παραβόλου στον Άρειο Πάγο". Γι’ αυτό και «προφανώς δεν ασχολήθηκε ο Άρειος Πάγος» [φράση του κ. Κράνη]. Την ερμηνεία αυτή δεν αντιλαμβάνομαι ούτε βρήκα πουθενά αλλού παρόμοια. Επ’ αυτών αντιτάσσω τα επόμενα: a) Κατ’ αρχήν, όπως εξέθεσα στην ερώτηση μου προς τον κ. Αρεοπαγίτη, ο Άρειος Πάγος αντιμετώπισε ζήτημα απόρριψης έφεσης για το λόγο μη καταβολής παραβόλου έφεσης κατά την κατάθεση του εφετήριου όπου εξέθετα και την αντίθετη άποψη του Αρεοπαγίτη Βαθρακοκοίλη. Θεωρώ λοιπόν σκόπιμο να παραθέσω το σκεπτικό της απόφασης αυτής: «Άρειος Πάγος, Πολ.Τμήμα Α', 341/ 2015. ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τους Δικαστές: Δήμητρα Παπαντωνοπούλου, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Χρυσόστομο Ευαγγέλου, Κωνσταντίνο Τσόλα, Ευφημία Λαμπροπούλου και Γεράσιμο Φουρλάνο, Αρεοπαγίτες. Από τις συνδυασμένες διατάξεις των άρθρων 495 παρ.4 Κ.Πολ.Δ. (η οποία προστέθηκε με το άρθρο 12 παρ.2 ν.4055/2012 και συμπληρώθηκε με το άρθρο 93 παρ.1 ν.4139/2013) και 532 του ίδιου κώδικα, προκύπτει ότι εκείνος που ασκεί το ένδικο μέσο της εφέσεως υποχρεούται να καταθέσει παράβολο ποσού διακοσίων ευρώ, το οποίο επισυνάπτεται στην έκθεση που συντάσσει ο γραμματέας, καθώς και ότι σε περίπτωση που δεν κατατεθεί το παράβολο, το ένδικο αυτό μέσο απορρίπτεται από το δικαστήριο και αυτεπαγγέλτως ως απαράδεκτο. Με βάση τ` ανωτέρω η κατάθεση του παραβόλου συνιστά τυπική προϋπόθεση του παραδεκτού της εφέσεως. Όμως εφόσον ορίζεται ότι το απαράδεκτο γεννάται "αν δεν κατατεθεί το παράβολο" και όχι αν αυτό δεν κατατεθεί εμπροθέσμως, η κατάθεση αυτού μετά την άσκηση της εφέσεως και πριν από τη συζήτησή της δεν συνεπάγεται το απαράδεκτο αυτής. Στην προκειμένη περίπτωση με την προσβαλλόμενη 34/2014 απόφαση του Εφετείου Πατρών απορρίφθηκε ως απαράδεκτη η έφεση των αναιρεσειόντων κατά της 249/2012 αποφάσεως του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πατρών, με την αιτιολογία ότι το παράβολο που προβλέπεται από τη διάταξη του άρθρου 495 παρ.4 Κ.Πολ.Δ. κατατέθηκε στις 4-7-2012, ήτοι μετά την άσκηση της εφέσεως στις 29-6-2012 και πριν από τη συζήτηση αυτής στις 11-4-2013. Έτσι κρίνοντας το εφετείο υπέπεσε στην πλημμέλεια της παρά το νόμο κηρύξεως απαραδέκτου αφού, σύμφωνα με όσα έχουν εκτεθεί στην αρχή αυτής της σκέψεως, το απαράδεκτο που προβλέπεται από το άρθρο 495 παρ.4 Κ.Πολ.Δ. γεννάται από τη μη κατάθεση του παραβόλου και όχι από τη μη εμπρόθεσμη κατάθεσή του. Συνεπώς ο πρώτος λόγος αναιρέσεως από το άρθρο 559 αριθ.14 Κ.Πολ.Δ. είναι βάσιμος. Επομένως πρέπει να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη εφετειακή απόφαση και να παραπεμφθεί η υπόθεση στο ίδιο δικαστήριο, η σύνθεση του οποίου από άλλους δικαστές είναι δυνατή (άρθρο 580 παρ. 3 Κ.Πολ.Δ.). Εξάλλου πρέπει να συμψηφισθεί στο σύνολό της η δικαστική δαπάνη των διαδίκων διότι οι δεύτερη, τρίτη, τετάρτη και πέμπτος των αναιρεσειόντων είναι συγγενείς της αναιρεσίβλητης πρώτου βαθμού εξ αίματος (τέκνα της) αλλά και διότι η ερμηνεία του κανόνα δικαίου που εφαρμόσθηκε ήταν ιδιαίτερα δυσχερής ενόψει της πρόσφατης σχετικά τροποποιήσεώς του (άρθρα 179 και 183 Κ.Πολ.Δ.). Τέλος πρέπει να διαταχθεί η απόδοση στους αναιρεσείοντες του παραβόλου ποσού 300 ευρώ που κατατέθηκε από αυτούς για την άσκηση της αιτήσεως (άρθρο 495 παρ. 4 Κ.Πολ.Δ., όπως η παρ.4 προστέθηκε με το άρθρο 12 παρ.2 ν.4055/2012 και ισχύει, σύμφωνα με το άρθρο 113 του ίδιου νόμου, από 2-4-2012). Αναιρεί την 34/2014 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Πατρών». b) Σύμφωνα με τον Πρόεδρο Εφετών Βελ. Καράκωστα [ερμηνεία του Συντάγματος, 2006, σελ· 814], «από εκεί (αναφέρεται στην Συντ 93 § 4, επεξήγηση γράφοντος) απορρέει η υποχρέωση όλων των δικαστών όταν δικάζουν μια συγκεκριμένη υπόθεση της δικαιοδοσίας και της αρμοδιότητας τους, να κάνουν, πρώτα πρώτα, ένα παρεμπίπτοντα έλεγχο για το αν οι νομικές διατάξεις οι οποίες εμφανίζονται σαν σχετικές με την δικαζόμενη υπόθεση, είναι ή όχι σύμφωνες, κατά το περιεχόμενο τους, με τις διατάξεις του Συντάγματος και…». Περαιτέρω, κατά τον Δάσκαλο μου Π. Δαγτόγλου [ΣυντΔ, ατομικά δικαιώματα, 2012, πλαγιάριθμο 1567, σελ. 1244], "ο δικαστικός έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων ασκείται μόνο αν η αποδοχή της αντισυνταγματικότητας θα οδηγούσε στην αποδοχή του αιτήματος του ένδικου βοηθήματος. Αλλιώς απορρίπτεται ως αλυσιτελής. Ο λόγος αυτού του περιορισμού είναι ότι τα δικαστήρια δεν χορηγούν γνωμοδοτήσεις, αλλά επιλύουν διαφορές. Δεν ασχολούνται με ζητήματα που δεν οδηγούν στην επίλυση της εκάστοτε κρινόμενης διαφοράς. Κατά συνέπεια, αν η τυχόν διαπίστωση της αντισυνταγματικότητας της επίμαχης διατάξεως δεν θα μπορούσε να θεμελιώσει αποδοχή του αιτήματος του ένδικου βοηθήματος, το δικαστήριο δεν χρειάζεται και επομένως δεν πρέπει να προχωρήσει στον έλεγχο συνταγματικότητας της επίμαχης νομοθετικής διατάξεως". Τα όσα εξέθεσε ο κ. Κράνης ότι τα ένδικα μέσα δεν κατοχυρώνονται συνταγματικά και ότι ο νομοθέτης μπορεί να φτάσει μέχρι και την κατάργηση τους γίνονται, όντως, δεκτά από την νμλγ [βλ. Κεραμέα-Κονδύλη-Νίκα-(Μαργαρίτη), ΚΠολΔ, Ι, 2000, εισαγωγικές παρατηρήσεις στα άρθρα 495-590, πργφ. 5, σελ. 882, Νίκα, ΠολΔ, ΙΙΙ, 2007, ένδικα μέσα, § 108, πλαγιάριθμους 4, 6, σελίδες 4-7]. Κατόπιν όλων των ανωτέρω προβληματισμών, το Ακυρωτικό Δικαστήριο θάπρεπε πρωτίστως! να προχωρήσει στην εξέταση της συνταγματικότητας του καταβλητέου χαρατσιού στο εφετείο που είχε ως συνέπεια την απόρριψη της έφεσης ως απαράδεκτης και αν την έκρινε συνταγματική, να προχωρήσει στην παραδοχή της αναίρεσης για τον λόγο που την έκανε δεκτή. Όμως το Ακυρωτικό προτίμησε να προβεί στην απόρριψη σιωπηρά!!! της ενδεχόμενης συμφωνίας με το Σύνταγμα του σχετικού χαρατσιού δίδοντας την ερμηνεία που επέλεξε, ότι δηλαδή δεν απαιτείται να κατατίθεται και να καταβάλλεται αυτό συγχρόνως με την άσκηση [κατάθεση] του εφετήριου όπως αντιθέτως υποστηρίζεται από τον Βαθρακοκοίλη χωρίς ΚΑΜΙΑ αιτιολογία!! [οι τροποποιήσεις του ν. 4055/ 12, έκδοση 2012, άρθρο 495, § 3, σελ. 62]. Αν το Ακυρωτικό έφθασε στο αδιανόητο σημείο να προσπερνά ζητήματα συνταγματικότητας, σιωπηρά, πέραν της θλίψης και ανησυχίας που γεννά σε κάθε ασχολούμενο με την εφαρμογή του Δικαίου, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι ζήλεψε την δόξα του ΣτΕ που σχεδόν όλη την μνημονιακή γενοκτονική νομοθεσία κρίνει ως "εν παντί συνάδουσα τω Συντάγματι"!! c) Κατά τα λοιπά, ως προς την αιτιολογία-προς στήριξη της άποψης του-του κ. Κράνη αρκούμαι , προς αντίκρουση, στην παράθεση της εκπληκτικά τεκμηριωμένης νμλγ του ΜονΕφΙωαν 108/ 2014 [Πρόεδρος: Λάμπρος Καρέλλος] στην ανάρτηση "αντισυνταγματικότητα παραβόλου για άσκηση έφεσης". Οφείλω να παραδεχθώ-προς μεγάλη λύπη μου-ότι τόσο εμπεριστατωμένες αποφάσεις σπάνια συναντώ στην νμλγ του Ακυρωτικού! Και γι' αυτό ακριβώς αξίζουν συγχαρητήρια στον Πρόεδρο Εφετών κ. Λ. Καρέλλο. Παρατήρηση 3. Οφείλω από την θέση αυτή να συγχαρώ το Δ.Σ του Συλλόγου μας για την εξαίρετη επιλογή των κ.κ. Νικολόπουλου και Κράνη για μια πρώτη σημαντική ενημέρωση σε ένα καινούργιο, δύσκολο, νομοθέτημα, κυριολεκτικά ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟ! - See more at: http://gefragoulis.blogspot.gr/2016/01/blog-post_61.html#sthash.CbbD1FvN.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου