Επέτειος «μνήμης»… Σαν το σκύλο του Παβλοφ κατάντησε και η μνήμη ένα πράμα… Την τάδε ημερομηνία, μόλις ακούσουμε το δείνα εμβατήριο και δούμε τα στεφάνια… θα ανακαλέσουμε στην «επίσημη» μνήμη την «επίσημη» ιστορία… μια χρονολογία, μια μάχη, άντε κι ένα στρατηγό… Τα ξερά γεγονότα… Και μετά ξεχνάμε… Για 364 ημέρες «τιμούμε» τη συλλογική μας λήθη…
Η δική μου MNHMH θέλει να διατηρήσει άλλα πράγματα. Θέλει να ξέρει και να θυμάται ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ… Πώς σκέφτεσαι, κυρίως όμως ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙΣ, όταν είσαι στην πρώτη γραμμή, όταν παθαίνεις κρυοπαγήματα, όταν πεινάς, όταν κρυώνεις, όταν ο διπλανός σου πεθαίνει, τρελαίνεται ή λιγοψυχά, όταν ακούς τα βομβαρδιστικά και νιώθεις πως παίζεις τη ζωή σου κορώνα – γράμματα …
Όταν σε πιάνει η άγρια επιθυμία να ζήσεις και ξέρεις ότι οι πιθανότητες είναι μικρές, όταν προσεύχεσαι να ξαναγκαλιάσεις τους δικούς σου, ενώ αμφιβάλεις πια αν υπάρχει θεός… Όταν είσαι στην Καισαριανή και περιμένεις την εκτέλεση το πρωί… και γράφεις το τελευταίο γράμμα… ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙΣ… ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙΣ…ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙΣ…?
Η μνήμη μου θέλει να ξέρει ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΜΦΙΒΑΛΕΙΣ… Αμφιβολίες ένιωσες ποτέ? Δίστασες? Έχασες την πίστη σου κι αν ναι, πότε? Συνέχισες από πάθος, αγάπη για την πατρίδα, ανάγκη, φόβο, ντροπή ή φιλότιμο? Κι εσύ που έμεινες πίσω ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΙΝΑΣ? Να πεινά το παιδί σου? Τι ένιωθες για το μαυραγορίτη- που έκανε την κρίση ευκαιρία? Πως είναι να τρέμεις στην ιδέα… να περιμένεις νέα… να έρχονται… να χάνεις το λατρευτό σου πρόσωπο…?
ΠΩΣ ΕΚΑΝΕΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ? Πώς? Μήπως και καταλάβω γιατί εγώ δεν μπορώ ακόμα να την κάνω? Αυτό θέλω και αυτό χρειάζομαι… την Ιστορία της σκέψης σου και ΚΥΡΙΩΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΣΟΥ…
Αυτά θέλω να ξέρω… Πως είναι να φοβάσαι, πώς να αμφιβάλεις, να πεινάς, να έχεις απώλειες, να ελπίζεις, να σε προδίδουν, να απελπίζεσαι, να γυρίζεις και να βλέπεις τους «ευέλικτους», τους «συνεργάσιμους», τους «ουδέτερους», τους «φρόνιμους», τους δωσίλογους, τους ταγματασφαλίτες, να στήνουν μια καλή ζωή στη μεταπολεμική Ελλάδα. Να αποκτούν αξιώματα, να ανεβαίνουν. Ενώ εσύ, που αντιστάθηκες, ορφάνεψες, χαλάλισες ζωή και όνειρα, έμεινες να σέρνεσαι για την επιβίωση και όχι μόνο… ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΔΙΔΕΙ Η «ΠΑΤΡΙΔΑ» ΣΟΥ, ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΣΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΘΥΜΑ, ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ ΣΤΗ ΛΗΘΗ…?
Γιατί, οι επίσημοι «τιμητές» αποφάσισαν ότι η λήθη επουλώνει τις πληγές… Το πόσο λάθος ήταν, το απέδειξαν περίτρανα τα αποστήματα που βγήκαν - αλλά πάντα ελλόχευαν - 70 τόσα χρόνια μετά…
Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ αποστειρώνει τις πληγές… Και Η ΠΑΙΔΕΙΑ τις γιατρεύει οριστικά… Αλλά σ’ αυτή τη χώρα, η πρώτη δεν ήρθε ποτέ ως πλήρης κάθαρση και η δεύτερη μεθοδικά και σκόπιμα καταστρέφεται…
Γι’ αυτό και έχω πλέον συνειδητά επιλέξει πώς θα τιμώ…
ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ…
«Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί» - Σεφέρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου