Πιστεύουμε αλήθεια ότι την ώρα που
ολόκληρη η ελληνική - και όχι μόνο –κοινωνία, συστηματικά και μεθοδικά
αποδεκατίζεται, εμείς οι δικηγόροι, θα μείνουμε στο απυρόβλητο, γιατί είμαστε
τάχα οι εκλεκτοί; Πιστεύουμε ότι το μέλλον μας μπορεί να είναι διαφορετικό,
ξέχωρο και αποσυνδεδεμένο από αυτό των υπολοίπων συμπολιτών μας; Πιστεύουμε ότι
η προάσπιση του Συντάγματος και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, μας
αφορά μόνο όταν αγγίζει τα στενά όρια του «κλάδου» μας;
Οι συνταγματικές ευαισθησίες οφείλουν
να μην είναι επιλεκτικές και δη συντεχνιακές, από κάθε όργανο που εκπροσωπεί
συλλειτουργούς της Δικαιοσύνης. Για όλα όσα αποφασίστηκαν στο τελευταίο
πολύ-έκτρωμα, αλλά και όσα αποφασίζονται εδώ και χρόνια, εις βάρος ολόκληρου
του ελληνικού λαού, καθώς και για τις παράνομες και αντισυνταγματικές
διαδικασίες θεσμοθέτησής τους, η Ολομέλεια και εμείς οι ίδιοι, οφείλουμε να
έχουμε λόγο, άποψη και αντίδραση.
Πέραν των ανωτέρω, ο αιφνιδιασμός δεν
μπορεί να αποτελέσει πλέον δικαιολογία για κανέναν. Οι σκοποί και οι προθέσεις
της "Κυβέρνησης" έχουν γίνει φανερές σε όλους μας, εδώ και χρόνια. Οι
εξελίξεις λοιπόν, αλλά και οι ίδιοι οι “θεσμοί” (όπως η διαμεσολάβηση, αλλά και
η επερχόμενη ποινική συνδιαλλαγή) δεν μπορούν να ερμηνεύονται και να
εξετάζονται, εκτός του πολιτικού πλαισίου που έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας.
Ούτε εκτός της συστηματικής προσπάθειας απαξίωσης και αποδυνάμωσης της
Δικαιοσύνης, που συντελείται εδώ και καιρό. Η ανελευθερία, η κατάλυση των
δημοκρατικών θεσμών, η παραβίαση των Συνταγματικών διατάξεων είναι ο κανόνας,
που ζούμε τα τελευταία πολλά έτη.
Όποιος λοιπόν επιθυμεί να ασκήσει
πραγματικό συνδικαλισμό, από τον απλό δικηγόρο ως την Ολομέλεια, αλλά και να τιμήσει το ρόλο που επιτάσσεται σε δικηγόρους και
συλλειτουργούς της Δικαιοσύνης και που αφορά στην προάσπιση του Συντάγματος,
του θεσμού της Δικαιοσύνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ρόλο που κάποιοι
επιμένουμε πεισματικά να τον θυμόμαστε) θα πρέπει να βάλει το μαχαίρι στο
κόκαλο. Τα «δεν ήξερα, δε ρώταγα, δεν το περίμενα», προϋποθέτουν μια -στην
καλύτερη περίπτωση - ευπιστία, η οποία δεν είναι συγγνωστή πια. Ούτε πιστευτή.
Πρωτογενές πλεόνασμα, είσοδος στις αγορές, βραβείο Μέρκελ, ανταγωνιστικότητα, άνθηση της αγοράς : τα πλαστά αντίδοτα σε όσα ορθά αναφέρει η Πελαγία. Μένει να αναρωτηθούν οι συνάδελφοι τι από τα δύο τους ενδιαφέρει: η συνταγματική τάξη και νομιμότητα και τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα ή η αγορά; Το θέμα, εκτός από πολιτικό είνα και ηθικό. Γιατί τα "προσόντα" των αγορών τα εξασφαλίζουν -και μάλιστα άνετα- και οι ανήθικες δραστηριότητες. Αυτό όμως δεν αναβιβάζει το επίπεδό τους, ούτε τις αποκαθιστά στο επίσημο κοινό συναίσθημα.
ΑπάντησηΔιαγραφή