(Ανακοίνωση της Εναλλακτικής Παρέμβασης Δικηγόρων Αθήνας)
http://www.epda.gr/index.php?number=7&type=archive#585
Ταυτιζόμαστε απόλυτα. Αν ο νομικός κόσμος δεν καταλάβει ότι έχει το λόγο, σε λίγο θα χάσει τον υπερασπιστικό του ρόλο, και θα γίνει απλός διαμεσολαβητής. Διαμεσολάβηση με τα ΜΑΤ δεν έχει θεσπιστεί.
Οι πρόσφατες τροποποιήσεις του Ποινικού Κώδικα (Π.Κ.) με το Ν. 4637/2019 αλλά και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα τόσο τη 17η Νοεμβρίου 2019 στην περιοχή του κέντρου της Αθήνας μετά την παλλαϊκή διαδήλωση του Πολυτεχνείου, αλλά και μετά την πολύ μαζική διαδήλωση κατά της αστυνομικής αυθαιρεσίας και κρατικής καταστολής στην επέτειο της δολοφονίας του Αλ. Γρηγορόπουλου, αποτελούν ένα μόνο δείγμα της στροφής της ΝΔ σε μια επικίνδυνη και αυταρχική διακυβέρνηση, που θέτει στο επίκεντρό της την καταστολή και την περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Η ακραία αυστηροποίηση της ποινικής μεταχείρισης για «αδικήματα» που σχετίζονται με την αγωνιστική – πολιτική δράση, η επαναφορά της πρακτικής των συλλήψεων στο σωρό, η επαναφορά σχεδίου περιορισμού των πορειών, έρχονται σε συνέχεια ενός κρεσέντο αυταρχισμού που ξεκίνησε ήδη από το καλοκαίρι με την κατάργηση του πανεπιστημιακού Ασύλου και συνεχίστηκε με την βίαιη εκκένωση των καταλήψεων και των δομών φιλοξενίας προσφύγων στο κέντρο της Αθήνας. Ως Εναλλακτική Παρέμβαση - Δικηγορική Ανατροπή εκφράζουμε τη διαρκώς αυξανόμενη ανησυχία μας για τη διαφαινόμενη περαιτέρω διολίσθηση της μετατροπής της ποινικής νομοθεσίας σε εργαλείο διασφάλισης ενός δεδομένου πολιτικού συσχετισμού, μέσα από την αυταρχική και ποινική θωράκιση. Αυτή η στροφή στην ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων και σε πρακτικές που απειλούν τις κεκτημένες δημοκρατικές ελευθερίες, φτάνοντας στο σημείο ακόμη και μεταχείρισης εξόφθαλμα παράνομων πρακτικών παρακολούθησης πολιτών με συσκευές γεωεντοπισμού, πρέπει να βρει απέναντί της ένα ευρύ μέτωπο αγώνα στην κοινωνία, αλλά και την φωνή του νομικού κόσμου. Ασφαλώς, ο νομικός κόσμος έχει εξοικειωθεί με το φαινόμενο της «αυταρχικοποίησης» και «σκλήρυνσης» της ποινικής νομοθεσίας κατ’ επιταγή όχι επιστημονικών σταθμίσεων αλλά σε υλοποίηση συντηρητικών πολιτικών προγραμμάτων. Μια τέτοια «αυταρχικοποίηση» εντάσσεται στο παραδοσιακό περιεχόμενο της ρυθμιστικής πρωτοκαθεδρίας του νομοθέτη και με επιφύλαξη συνταγματικών διατάξεων επιλύεται ή διατηρείται στο πλαίσιο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Υπό αυτή την έννοια, οι αλλαγές που επέφερε ο Ν. 4637/2019 δεν συνιστούν κάτι «νέο». Το ίδιο, όμως, δεν μπορεί να ειπωθεί με την ίδια ευκολία για το φαινόμενο της διπλής εργαλειοποίησης τόσο της διαδικασίας της ποινικής νομοθέτησης από την πλευρά της νομοθετικής εξουσίας όσο και της εφαρμογής των ποινικών νόμων από την πλευρά της εκτελεστικής. Χαρακτηριστική της νομοθέτησης με μοναδικό σκοπό όχι την αντιμετώπισης κάποιας υπαρκτής κοινωνικής συνθήκης που αποζητά ποινική ρύθμιση αλλά την επιβολή ενός συντηρητικού, αυταρχικού πολιτικού συσχετισμού ήταν η προσπάθεια επαναφοράς του αδικήματος της |