Σχόλιο: το διάβασα στο fb και αποφάσισα να το αναρτήσω, καθώς και τα σχόλια που έγιναν, γιατί θεωρώ ότι αποτυπώνει αξιόπιστα την περίοδο που πέρασε από τις προηγούμενες εκλογές, και αναφέρεται στα προβλήματα που απασχολούν όλον τον κλάδο. ΄Έκρινα επίσης ότι δεν έπρεπε να αφαιρέσω τα τμήματα που αφορούν προσωπικά στο Δημήτρη Μπελαντή, γιατί αυτό θα αποδυνάμωνε το κείμενο, ή αναφέρονται στο Δ.Σ.Α., γιατί τα τεκταινόμενα εκεί αφορούν και επιρρεάζουν όλους μας. Δυστυχώς δεν εντόπισα παρόμοια αναφορά, κριτική και αυτοκριτική από υποψηφίους. Ίσως δεν έψαξα επισταμένως. Ή ίσως αυτά να ταιριάζουν κυρίως στους μη υποψήφιους. Ορισμένες παρατηρήσεις για τις επικείμενες δικηγορικές εκλογές -πρώτη ανάρτηση, θα υπάρξει και δεύτερη οσονούπω. Ο δικός μου προσωπικός απολογισμός για την τριετία 2014-2017. Μου έδωσε το έναυσμα η ανάρτηση του φίλου και συντρόφου Βασίλη Ασημακόπουλου με τον αναλυτικό απολογισμό του, που αξιοπρόσεκτα ως και κοινωνιολόγος εντοπίζει ορισμένες σημαντικές ταξικές όψεις της διαστρωμάτωσης της δικηγορίας. Όψεις , οι οποίες συνδέουν τις κινητοποιήσεις των δικηγόρων τα τελευταία χρόνια με την κοινωνική και ταξική κίνηση συνολικότερα στην ελληνική κοινωνία. Έχει δίκιο στην ανάλυσή του ο Βασίλης, όταν λέει ότι η ταξική σύγκρουση μέσα στο δικηγορικό σώμα δεν είναι μόνο και συχνά δεν είναι κυρίως η σύγκρουση εργοδοτών και μισθωτών δικηγόρων. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι αυτή η τάση όλο και πιο διογκώνεται και ότι ενισχύεται η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση μέσα στον κλάδο υπέρ των μεγάλων γραφείων. Αυτό που παλιότερα το υποστηρίζαμε θεωρητικά από την μαρξιστική μας παιδεία , πια είναι πια πρακτικά μια ισχυρότατη και κυρίαρχη κοινωνική τάση. Πιθανόν, αυτό θα οδηγήσει κάποια στιγμή και σε αναγκαία διακριτή συνδικαλιστική οργάνωση. Όμως, η ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπορεί- σε αυτό το κοινωνικό σώμα και όχι γενικά μιλώντας- να είναι αποκλειστικά ο φορέας της μισθωτής εργασίας, πρέπει να είναι ο φορέας των κοινωνικών συμμαχιών της μισθωτής εργασίας με την μικροαστική ή μεσαία τάξη. Και αυτό το γράφει κάποιος που δουλεύει μόνος του και δεν απασχόλησε ποτέ κανέναν συνεργάτη, ώστε να έχει ταξικά αντίθετο συμφέρον προς τους μισθωτούς δικηγόρους. Είναι μάλιστα πολύ ενδιαφέρον το ότι το ασφαλιστικό το αντιπάλεψε όχι μόνο η μισθωτή εργασία αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό η διαλυόμενη μικρομεσαία ελεύθερη ή μαχόμενη δικηγορία -δεν είναι τυχαία και η ιδιαίτερη πίεση του νόμου πάνω σε αυτήν ειδικά την κατηγορία- και σε μικρο βαθμό οι πλούσιοι δικηγόροι, που πληρώνουν μεν περισσότερα αλλά και σκανδαλωδώς ευνοούνται από το πλαφόν των 70.000 ευρώ. Αυτή η διαταξική συμμαχία ήταν μεν πνιγμένη στις αντιφάσεις της αλλά και ήταν πολύ δύσκολο να σπάσει και να ανακαλυφθούν πολύ καθαρά τα αντίπαλα ταξικά στρατόπεδα. Ό,τι και να είχαμε κάνει, και ιδίως με τον βαθμό σύνδεσης που είχαμε με άλλες ταξικές ομάδες εκτός δικηγόρων, δεν θα την είχαμε σπάσει. Και αν την είχαμε σπάσει απόλυτα,δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι τα αποτελέσματα θα ήταν θετικά. Είτε το θέλουμε είτε όχι, υπήρξε μια ισχυρή δυναμική της μικροαστικής τάξης στους δικηγόρους και σε άλλα ελεύθερα επαγγέλματα , απέναντι στην οποία τα μισθωτά στρώματα δεν θα κέρδιζαν , αν εκφράζονταν με μια στάση απόλυτου ταξικού διαχωρισμού. Εξ ού και η κριτική στις "διαδηλώσεις της γραβάτας" ήταν άδικη και έωλη, Κοινωνική κίνηση κατά του συστήματος που δεν θα πολώσει μαζί με την μισθωτή εργασία τα διαλυόμενα και τσακισμένα από τα Μνημόνια μικροαστικά στρώματα είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Και γενικά αλλά και στους δικηόρους ειδικά, ακόμη περισσότερο.
Επίσης, δεν είναι αλήθεια, ως και τον Απρίλιο τουλάχιστον του 16, ότι οι "αστικές παρατάξεις' πουλούσαν την αποχή στο ΔΣ ή αποπειράθηκαν αν την διακόψουν. Η αντίθεση δεν παίχτηκε στο αποχή ή μη, αλλά στο πως θα οργανωνόταν ο αγώνας. Εκεί δόθηκε μια σημαντική σύγκρουση. Ένα μέτωπο δυνάμεων από την τότε τάση ΛΑΕ ( εγώ και ο Βασίλης), το ΚΚΕ και το σχήμα Γαλετσέλη δώσαμε την μάχη για την σύγκληση ΓΣ και την μαζική συμμετοχή των συναδέλφων και τον Μάρτιο του 16 την κερδίσαμε συγκυριακά, με την συναίνεση και άλλων συναδέλφων (θυμάμαι λ.χ. ενδεικτικά τον Φ,Κωτσή), οπότε και συγκλήθηκε η ΓΣ . Χαίρομαι ιδιαίτερα, γιατί η δυναμική για την λήψη αυτής της απόφασης κερδήθηκε χάρη στην δική μου πρωτοβουλία. Όπως και η πρόταση για τον αποκλεισμό της Ευελπίδων την 28/1 ξεκίνησε από εμένα και τον Βασίλη. Η ΓΣ δεν κύλησε καλά. Φταίει κυρίως η πλειοψηφία του ΔΣ, που ξαναμέτρησε την απαρτία την τελευταία φορά με απαράδεκτο τρόπο, ως μη έδει, φταίει σαφώς το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο για τις ΓΣ, που πρέπει άμεσα να αλλάξει, αλλά κάπου και η κοινωνική δυναμική που θέλαμε να εκφραστεί μέσα από την ΓΣ, δεν εκφράστηκε εν τοις πράγμασι. Αυτή είναι , δυστυχώς, η αλήθεια. Η δυναμική εκφράστηκε κυρίως τις μεγάλες πορείες, απο την 14-1 ως την 4-2-2016 και όχι στην απόπειρα της ΓΣ.
Μια μεγάλη μάχη δόθηκε στον πολιτικό προσανατολισμό του κοινωνικού μας μετώπου μέσα στο ΔΣ , στην διάρκεια της αποχής. Η κυρίαρχη αποτύπωση της διαταξικής συμμαχίας γύρω από τα πιο εύπορα στρώματα, η οποία εκφραζόταν μέσα στο ΔΣ από την πλειοψηφία του, στρεφόταν μόνο κατά της κυβέρνησης, διαχωρίζοντας κυβέρνηση και τρόικα, ότι δήθεν το νομοσχέδιοήταν μόνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και η τρόικα διαφωνούσε. Η Αριστερά του ΔΣ, όπως την περιέγραψα, έδωσε μάχη για τον αντίθετο προσανατολισμό, για μια αντιμνημονιακή και αντισυντεχνιακή στάση, για την υπογράμμιση της σύμπραξης κυβέρνησης -τρόικα. Κάναμε και προσπάθεια μαζικά μέσα από την 'Επιτροπή Αγώνα", με υπαρκτά μεν αλλά κάπως περιορισμένα αποτελέσματα.
Η αποχή του 16 είναι ο μεγάλος απών σε αυτές τις δικηγορικές εκλογές. Σαν να μην εγινε Τα μεν κεντροδεξιά και κεντροαριστερά σχήματα - μεταξύ των οποίων και η "Δικηγορική Σύνθεση" του Νίκου Δαμασκόπουλου- είτε απορρίπτουν ρητώς και καταγγέλλουν είτε ξορκίζουν είτε πάντως παρασιωπούν αυτήν την αποχή, που ήταν ο μεγαλύτερος κοινωνικός αγώνας του κλάδου μετά την Μεταπολίτευση. Μιλούν για αποτελεσματικότητα, ταχύτητα κλπ της Δικαιοσύνης χωρίς να δηλώσουν με σαφήνεια ότι αυτός ο
μακράς διάρκειας αγώνας δεν χάθηκε μόνο με οικτρά αποτελέσματα αλλά ήταν και ένας θαυμάσιος αγώνας που δεν θα μπορούσε-με όρους αξιοπρέπειας - να μην είχε δοθεί. ένας αγώνας που είναι ο μόνος λόγος για αν συνεχίζει κανείς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να είναι κοινωνικά ενεργός σε αυτόν τον χώρο. Τα συστημικά ουσιαστικά΄σχήματα- ανάμεσα στα οποία υπάρχουν βέβαια μεγάλες διαφορές αλλά όχι στρατηγικού χαρακτήρα- μας καλούν να βάλουμε τα κεφάλια μέσα και να ξεχάσουμε αυτήν την μεγάλη αγωνιστική εμπειρία. Δυστυχώς, και τα σχήματα της Αριστεράς, η Εναλλακτική Παρέμβαση-Δικηγορική Ανατροπή και το ΚΚΕ,μιλούν σε μεγάλο βαθμό και αρθρώνουν τις θετικές προτάσεις τους κατά τα άλλα, σαν να μην έχει συμβεί ένα καθοριστικό γεγονός -τομή στον δικηγορικό κόσμο, αλλά σαν να είναι όλα όπως το 08, το 11, το 14 κοκ. Ένα κορυφαίο γεγονός, όπως η αποχή, που δείχνει ότι ο εχθρός των χαμηλών και μικρομεσαίων δικηγορικών στρωμάτων δεν είναι μονάχα τα ανώτερα δικηγορικά στρώματα, με τα οποία όντως μονάχα συγκυριακά μπορεί να υπάρχουν κοινές μορφές πάλης, αλλά κυρίως το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό κράτος αυτό που οργανώνει τον κοινωνικό πόλεμο , συμπιέζοντας όλο και περισσότερο την μισθωτή εργασία και τσακίζοντας ταυτόχρονα την ραχοκοκαλιά της παραδοσιακής μικροαστικής τάξης.Ένας πούρος μαρξιστής θα έλεγε ίσως ότι η μικροαστική τάξη είναι ούτως ή άλλως προοπτικά μια τάξη υό εξαφάνιση και αξίζει να συνθλιβεί μεταξύ εργασίας και μονοπωλιακού κεφαλαίου. ότι η διατήρησή της είναι έως και κοινωνικά οπισθοδρομική. Ένας πούρος μαρξιστής τέτοιου τύπου δεν θα είχε και πολλά πράγματα να κάνει συνδικαλιστικά σε έναν διαταξικό κλάδο , πέρα από θεωρητικές προφητείες, που "περιμένουν να επαληθευθούν".
Ορισμένα άλλα ενσταντανέ από την τριετία. Το δημοψήφισμα για τον ΚΠολΔ τον 12. 2014. Λάθος όσων δυνάμεων απέρριψαν/απορρίψαμε με ένα εγκεφαλικό τρόπο το δημοψήφισμα και προτείναμε αποχή . Έξω από την διαμορφούμενη δυναμική του κλάδου. Λάθος τότε και της ενΙαίας ΡΑΚ, την οποία συνεκπροσωπούσα στο ΔΣ με τον Βασίλη Παπαστεργίου και την Τασία Χριστοδουλοπούλου . Το καταλάβαμε το βράδυ της πρώτης μέρας και εγώ και άλλοι σύντροφοι/ισσες δώσαμε μάχη και αλλάξαμε την γραμμή μέσα σε μια νύχτα.
Δημοψήφισμα της 5-7-2015. Μαύρη στιγμή για το ΔΣ η απόφαση υπέρ του Ναι. Ως ενιαία ΡΑΚ , ο Βασίλης Παπαστεργίου, εγώ και ο Νίκος Δαμασκόπουλος-και πιθανότατα και το σχήμα Γαλετσέλη, αν θυμάμαι καλά - δώσαμε μια ωραία μάχη κατά της απόφασης αυτής. Το ΚΚΕ ήταν στον κόσμο του. Δεν είμαι γενικά υπέρ των διαλύσεων των ΔΣ, αλλά εκείνο το απόγευμα ήμουν υπέρ και δεν μετανοιώνω καθόλου γι' αυτό. Ήταν πολιτικά μια πολύ οριακή στιγμή.
Πιθανή συνεργασία ΡΑΚ με Εναλλακτική στις δικηγορικές εκλογές 2014. Ήμουν αυτός που πρότεινε την συνεργασία με κοινό υποψήφιο πρόεδρο τον Γιάννη Ραχιώτη , μετά απο στενή συνεννόηση με τον Βασίλη Ασημακόπουλο και τον Γιάννη Χατζηαντωνίου. Ήταν μια έξοχη πρόταση και στόχευε στο ανεξερεύνητο αύριο του τοπίου της Αριστεράς στην χώρα και στον ΔΣΑ. Δημιουργήσαμε μια μεγάλη δυναμική μέσα στην ενιαία τότε ΡΑΚ, θυμιζω το 29-29 την 9-2-2014 στον τρίτο όροφο του ΔΣΑ, συγκρουόμενοι έντονα με τους προεδρικούς του ΣΥΡΙΖΑ, και την φάγαμε από την αδιαλλαξία της τότε Εναλλακτικής. Εκεί ΄ήταν που κατάλαβα καλά ότι το πρόβλημα στην ελληνική Αριστερά δεν ήταν μόνο η ανερχόμενη δεξιά μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ , αλλά κάλυπτε και τις αντισυστημικές της μερίδες.Εκεί ήταν που κατάλαβα καλύτερα ότι συχνά οι ιδεολογικές ενστάσεις είναι ένα εξαιρετικό πρόσχημα για να κρυφτούν οι προσωπικές στρατηγικές. Αυτήν την λεπτή στιγμή , δε θέλω να γράψω κάτι ειδικότερο.
Διάσπαση της ΡΑΚ, τον 11.2015. Έχει προηγηθεί το ξεπούλημα Τσίπρα τον 8.2015 και οι βουλευτικές εκλογές του 9.2015. Προσωπικά, πίεσα έντονα την τότε ΛΑΕ για την μη συμπόρευση πια στην ίδια παράταξη με τον μνημονιακό πια ΣΥΡΙΖΑ, επιτάχυνα την ρήξη, και την χρεώθηκα και προσωπικά, αρνούμενος να εναλλαγώ με συριζικούς συναδέλφους και να παραδώσω την έδρα μου στον ΣΥΡΙΖΑ. Παρά το ότι υπήρξε αρκετή σπεκουλα ότι το έκανα για να μην εναλλαγώ και να κρατήσω την έδρα για ιίδιον όφελος ( όλοι γνωρίζουν πόσα κοινωνικά και επαγγελματικά προνόμια απέκτησα από αυτήν την έδρα !!!), νοιώθω απόλυτα επιβεβαιωμένος για αυτήν μου την επιλογή. Παρά το γεγονός ότι το σχέδιο να κρατήσουμε τις δύο έδρες ( την δική μου και του Ασημακόπουλου) ως αφετηρία για μια ουσιαστική συνδικαλιστική ανασυγκρότηση του αριστερού αντιμνημονιακού χώρου δεν επιβεβαιώθηκε , για λόγους που δεν σχετίζονται με δικές μου επιλογές. Όμως, η εξέλιξη της πρώην ΡΑΚ/Πλειοψηφία σε "Δικηγορική Σύνθεση" αποδεικνύει την ορθότητα της επιλογής του 11.2015. Πρόκειται -κι αυτό το λέω χωρίς καμία προσωπική επίκριση στον Νίκο Δαμασκόπουλο- για μια αποιδεολογικοποιημένη παράταξη, με πολύ έντονο το προσωπικό, ελίτ και τεχνοκρατικό στοιχείο, ίσως και επειδή το στίγμα μιας μνημονιακής αριστερής θέσης δεν είναι και τόσο ελκτικό. Σε σχέση με αυτό, μου προξένησε , δεν μπορώ να το κρύψω, αρνητική έκπληξη η επιλογή του Βασίλη Παπαστεργίου να μετάσχει στον παραπάνω αποπολιτικοποιημένο και εμφανώς συντηρητικό συνδυασμό, αυτός ο ίδιος που ηγήθηκε μιας αριστερής αντιμνημονιακής παράταξης το 14 και που έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ ΤΟ 15, ασκώντας αριστερή κριτική στην μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ. Και πάλι, η κριτική μου είναι απόλυτα πολιτική και όχι προσωπική. έχοντας δώσει αρκετές μάχες αυτήν την τριετία μαζί με τον Βασίλη, αδυνατώ να κατανοήσω αυτήν την επιλογή του. Σε ένα ψηφοδέλτιο που δέχεται τον Υπουργό Κοινωνικών Ασφαλίσεων στην εκδήλωσή του αδιαμαρτύρητα και που περιλαμβάνει προσωπικότητες όχι στα έσχατα όρια αλλά στον πυρήνα της οικονομικά φιλελεύθεης επικράτειας.Για να το πω πολύ κομψά.
Για τα ζητήματα που αφορούν τις πλημμέλειες και τα σοβαρά υπαρκτά προβλήματα αλλά και τις δυνατότητες μιας ριζοσπαστικής συνδικαλιστικής Αριστεράς στον δικηγορικό χώρο θα κάνω λόγο στην δεύτερη ανάρτησή μου. Για να μην κρατάω κανέναν σε αγωνία και για να μην μου καταλογισθεί κάποια υποβόσκουσα σκοπιμότητα, δηλώνω ότι θα ψηφίσω το πολιτικά συγγενέστερό μου ψηφοδέλτιο της Εναλλακτικής Παρέμβασης-Δικηγορικής Ανατροπής .Όχι απερίσκεπτα και όχι εύκολα. Το συμπέρασμα , όμως, έχει κι αυτό την σημασία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου