Από το facebook του Μανόλη Ατσαλή. Μια σημαντική ανάρτηση που συμπληρώνει τη δική μου, δίνοντας σημαντικά επί πλέον στοιχεία για την πορεία του Στέλιου.
Γόνος εύπορης οικογένειας που λειτούργησε από τις αρχές του 1900 μέχρι και το τέλος της 10ετιας του ' 70 περίπου, την επιχείρηση "Μύλοι Καστρινάκη" κοντά στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου. Σπούδασε Νομικά στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και αρχικά άσκησε δικηγορία στην Αθήνα. Το 1974 επέστρεψε στη γενέθλια πόλη προκειμένου, μέσα σε αντίξοες συνθήκες (και με προβλήματα υγείας του ίδιου), να περισώσει ότι απέμεινε από την οικογενειακή επιχείρηση. Θυμάμαι ότι δεν αισθανόταν ιδιαίτερα ευτυχής για τούτο. Γύρω στο 1986 βρέθηκα νέος συνεργαζόμενος δικηγόρος στο γραφείο του (στην οδό 25ης Αυγούστου) για δύο περίπου χρόνια. Οπλισμένος με καλλιέργεια ψυχής, ευγενής, με εξαιρετικό ήθος, κέρδισε την εμπιστοσύνη των συναδέλφων του και το 1996 εκλέχτηκε πρόεδρος του Δ.Σ.Η. μέχρι και το 1999 (αφού πρώτα υπήρξε γραμματέας και αντιπρόεδρος του δ.σ.). Στη θητεία του αυτή εκλέχτηκα σύμβουλος του δ.σ.
Με την θέληση και την επιμονή ενός ευπατρι δη αλλά και "νοικοκύρη" :
* Οργάνωσε και εμπλούτισε τη νομική βιβλιοθήκη του συλλόγου στην οδό Ζωγράφου, με ωράριο και κανονισμό λειτουργίας .
*Κατάρτισε τον Κανονισμό λειτουργίας του δ.σ., έπειτα από εισήγηση της συναδέλφου και συμβούλου Κατερίνας Αποστολακη- Ξυριτακη.
* Πρωτοστάτησε στην ηλεκτρονική αναβάθμιση του δικηγορικού Συλλόγου Ηρακλείου (αγορά υπολογιστών έπειτα από προσφορές εταιρειών, με σύνδεση στην πρώτη τράπεζα νομικών πληροφοριών την Eλλαςlex ).
* Λειτούργησε όλες τις επιτροπές του συλλόγου (δείγμα δημοκρατικής ευαισθησίας και μοιρασιάς αρμοδιοτήτων παρά το εντονο "προεδροκεντρικο" σύστημα διοίκησης των δικηγορικών συλλόγων), με αιχμής αυτές των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων & Συνταγματικών Ελευθεριών, Επιστημονική και Πολιτιστική.
* Ανέβασε- σκηνοθέτησε και έπαιξε ο ίδιος στην παράσταση "Η επέτειος" (μονόπρακτο του Α. Τσεχωφ ), συνεχίζοντας την παράδοση του Συλλόγου μας στο πολιτιστικό γίγνεσθαι της πόλης .
Δεν είχε δηλαδή κανένα απολύτως θέμα στο να "τσαλακωθει" πάνω στο σανίδι, όπως και πολλοί άλλωστε από τους συναδέλφουςτην εποχή εκείνη.
Ήταν άλλωστε που τότε έπνεε άνεμος δημι- ουργικής "τρέλας", ήδη απο την προεδρία του αείμνηστου επίσης Μιχάλη Φαρσαρη, που διαρκεί μέχρι τις μέρες μας, αν εξαιρέσει κανείς τα δύο χρόνια πανδημίας ( ενδεικτικά θα αναφέρω: 7 θεατρικές παραστάσεις του συναδέλφου και σκηνοθέτη Γ. Μαρκοπούλου, εκθέσεις ζωγραφικής , έκδοση της ποιητικής συλλογής "Απόπειρες Κατά Συρροήν" (1992), ποικίλες εκδόσεις βιβλιων, χρηματοδότηση εκδόσεων η επιστημονικών συγγραμμάτων ή βιβλίων συναδέλφων, εκδοση περιοδικου κ.α. πολλά..)
Ο Στέλιος Καστρινάκης επίσης ήταν πάντοτε παρών και στα τεκταινόμενα της πόλης. Βρεθήκαμε σε πορείες- διαδηλώσεις μαζί μέσα στην κρίση του 2008 και μετά. Θυμάμαι γύρω στο 2009 ή 2010 σε μια από τις πορείες την έντονη αποστροφή του (..) που δεν θα εξέφραζε εύκολα κάποιος με την ιδιότητα του, που κατέδειχνε την απογοήτευση του από την πολιτική και τους πολιτικούς για την κρίση που μας επέβαλαν οι τράπεζες και οι άστοχες -εγκληματικές πολιτικές δεκαετιών.
Συνέγραψε δύο βιβλία την "γνώση της παρακμής" και την "παρέα των φυγάδων" έργο εξόχως αυτοβιογραφικό.
Εύχομαι πλέον η συνειδητοποίηση της παρακμής που τον απογοήτευσε να έχει μειωθεί μιας και αυτός ανήκει και πάλι στην παρέα εκείνων "των φυγάδων" που περιγρά- φει στο βιβλίο του.
*Επίσης επί θητείας του μαζί με την τότε σύμβουλο Βιβή Δερμιτζάκη διοργανώσαμε εκδηλώσεις για τον "ρατσισμό και την ξενοφοβία" με τους αείμνηστους επίσης Αλικη Γιωτόπουλου- Μαραγκοπούλου, Γιώργο Βότση και τον τότε πρόεδρο της "Διεθνούς Αμνηστίας" Παπαϊωάννου, οι οποίες την εποχή που στήθηκαν (δηλ αμέσως μετά την έκρηξη του προσφυγικού- μεταναστευτικού από χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης και τα Βαλκάνια) έγιναν και με αρκετές διαφωνίες ακόμη και μελών του ΔΣ του ΔΣΗ.
*Με την Αριστέα Πλεύρη στήσαμε μουσική εκδήλωση μέσα στις φυλακές Αλικαρνασσού για τους τότε κρατούμενους..
Καλό σου κατευόδιο αγαπητέ Στέλιο μοιραστηκαμε αμοιβαία αισθήματα, σκέψεις , χαρές και λύπες που θα μείνουν για πάντα στην σκέψη μου και συ μαζί!! Πιστεύω πως η μνήμη του δεν πρέπει να γίνει λήθη. Υπάρχουν τρόποι ..όπως μια επετειακή έκδοση με την ιστορία τουλάχιστον μία 40ετιας 1975-2015
Μερικοί άνθρωποι δεν γερνούν μα πεθαίνουν νέοι.
Θερμά συλλυπητήρια στη Λενια, τα παιδιά και τα εγγόνια του.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου