Έψαξα να βρω την ιστορία αυτών των "στοιχειωμένων" στίχων, που συγκινούν βαθύτατα. Από τις πάμπολες συζητήσεις και ερμηνείες που υπάρχουν για το νόημά τους, μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη, αυτήν την οποία άντλησε, όπως λέει, επί λέξη ένα φίλος, από το facebook του στιχουργού:
(Σας μεταφέρω την απάντηση του ΜΙ.Μπουρμπούλη, όπως ακριβώς την έγραψε στο facebook, κάτω απο το σύνδεσμο του τραγουδιού και σε συνεχεια μιας συζήτησης που είχε προηγηθεί):
"Αυτά που γράφεις για το "ΘΑ ΜΕ ΔΙΚΑΣΕΙ Ο ΚΟΥΚΟΣ ΚΑΙ Τ' ΑΗΔΟΝΙ", είναι μια ερμηνεία. Τα τραγούδια που μιλάνε με συνταγές δεν μεταφέρουν παρά μόνο το λεχθέν. "Τσέτες": Τα άτακτα στίφη του Κεμάλ, Κούρδοι όλοι, που κατέσφαξαν τον Ελληνισμό της Μ. Ασίας. Η μνήμη δικάζει. Δεν δέχομαι τις δίκες των ανθρώπων. Ο κούκος και τ' αηδόνι, η απόλυτη αντίθεση δεν είναι και αντίφαση. Σε αυτούς δίνω τος εαυτό μου. Ό,τι ακολουθεί, τα ζούμε σήμερα από Φράγκους και Βενετσιάνους. Ο Θεόφιλος, η ψυχή της αγνότητας, δίνει στο χαμένο και χυμένο αίμα το χρόμα της απόλυτης θυσίας, απλά, γεωμετρικά. Μετατρέπει το κόκκινο σε γαλάζιο. Ευνόητο."
Κρατώ το "Η ΜΝΗΜΗ ΔΙΚΑΖΕΙ" Να είσαι καλά Γιάννη για την ανάρτηση!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜουσική: Δημήτρης Λάγιος
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Αρχική Ερμηνεία: Σωτηρία Μπέλλου
Έψαξα να βρω την ιστορία αυτών των "στοιχειωμένων" στίχων, που συγκινούν βαθύτατα. Από τις πάμπολες συζητήσεις και ερμηνείες που υπάρχουν για το νόημά τους, μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη, αυτήν την οποία άντλησε, όπως λέει, επί λέξη ένα φίλος, από το facebook του στιχουργού:
(Σας μεταφέρω την απάντηση του ΜΙ.Μπουρμπούλη, όπως ακριβώς την έγραψε στο facebook, κάτω απο το σύνδεσμο του τραγουδιού και σε συνεχεια μιας συζήτησης που είχε προηγηθεί):
"Αυτά που γράφεις για το "ΘΑ ΜΕ ΔΙΚΑΣΕΙ Ο ΚΟΥΚΟΣ ΚΑΙ Τ' ΑΗΔΟΝΙ", είναι μια ερμηνεία. Τα τραγούδια που μιλάνε με συνταγές δεν μεταφέρουν παρά μόνο το λεχθέν.
"Τσέτες": Τα άτακτα στίφη του Κεμάλ, Κούρδοι όλοι, που κατέσφαξαν τον Ελληνισμό της Μ. Ασίας.
Η μνήμη δικάζει. Δεν δέχομαι τις δίκες των ανθρώπων.
Ο κούκος και τ' αηδόνι, η απόλυτη αντίθεση δεν είναι και αντίφαση.
Σε αυτούς δίνω τος εαυτό μου. Ό,τι ακολουθεί, τα ζούμε σήμερα από Φράγκους και Βενετσιάνους.
Ο Θεόφιλος, η ψυχή της αγνότητας, δίνει στο χαμένο και χυμένο αίμα το χρόμα της απόλυτης θυσίας, απλά, γεωμετρικά. Μετατρέπει το κόκκινο σε γαλάζιο. Ευνόητο."
Κρατώ το "Η ΜΝΗΜΗ ΔΙΚΑΖΕΙ"
Να είσαι καλά Γιάννη για την ανάρτηση!