Και όμως ....

Η αριστερά για πρώτη φορά επιλέγει να διεκδικήσει την εξουσία στη χώρα μας. Και οι αντιδράσεις είναι τεράστιες, και αναμενόμενες. Σκεφτείτε τι θα γίνει αν το εγχείρημα πετύχει. Η πρόταση αυτή έχει δώσει τεράστια ελπίδα στο λαό, και έχει πανικοβάλλει το μνημονιακό στρατόπεδο, με αποτέλεσμα ο Τσίπρας να δέχεται διαρκώς επιθέσεις και από Βενιζέλο και από Σαμαρά,αλλά και την Αλέκα, που αισθάνεται μετά από χρόνια να χάνει την παραδοσιακή πρωτοκαθεδρία.

Δυστυχώς όμως, για το σχηματισμό της κυβέρνησης της αριστεράς δεν χρειάζονται μόνον δύο, όπως στο τάνγκο. Χρειάζονται περισσότεροι. Στην πρόταση για σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης κάθετα αντίθετο είναι το κόμμα εκείνο που, όπως λέει, δεν είναι αριστερό, αλλά κομμουνιστικό, αρνείται οποιαδήποτε συνεργασία για σχηματισμό κυβέρνησης της αριστεράς, και έχει επιλέξει τη διαρκή αντιπολίτευση χωρίς ορατή (προς το παρόν τουλάχιστον - χρονοδιάγραμμα δεν έχει θέσει άλλωστε) πρόταση εξουσίας. Με αυτή τη σχεδιασμένη επιλογή του ακυρώνει οποιοδήποτε πιθανότητα εξόδου από την κρίση, και επικυρώνει με τον πιο βέβαιο τρόπο τη μνημονιακή πολιτική. Γιατί το ΚΚΕ δεν έχει πρόταση για το πως και πότε η εξουσία θα περάσει στο λαό. Η μόνη πρόταση είναι να ενισχυθούν τα ψηφοδέλτια και οι τάξεις του ΚΚΕ. Δηλαδή, αν δεν κάνω λάθος, η εξουσία θα περάσει στο λαό όταν όλοι μας  ψηφίσουμε το κόμμα αυτό. Το ΚΚΕ μπορεί να ελπίζει ότι αυτό κάποτε θα γίνει, γιατί αυτό το μοντέλο κοινωνίας και εξουσίας γνωρίζει και έχει σπουδάσει, εμείς όμως είμαστε βέβαιοι ότι αυτό ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί. Δεν έχει άλλωστε ποτέ συμβεί με εκλογές, παρά μόνον με επαναστάσεις. Επανάσταση όμως δεν μας προτείνει το κόμμα του Περισσού. Άρα το ΚΚΕ για πάρτη του δεν έχει ρεαλιστική, παρά μόνο φαντασιακή, πρόταση εξουσίας. Επειδή όμως η αλήθεια μόνο από το ΚΚΕ πηγάζει και εκπορεύεται, το κόμμα αυτό αρνείται ακόμη και να παράσχει την ανοχή έστω σε μια κυβέρνηση της αριστεράς. Ως επιχείρημα για την άρνησή του αυτή προβάλλει όλα εκείνα που το ΚΚΕ θεωρεί ως λάθη των άλλων. Την τελευταία εβδομάδα θυμήθηκε και το 1968 για να θεμελιώσει την πεποίθησή του ότι συμπόρευση με την αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν μας είπε βέβαια τι ήταν εκείνο που το οδήγησε στη συμπόρευση του 1991, στη δημιουργία του Συνασπισμού και στην επί σειρά ετών παραμονή του σε αυτόν, ή παλιότερα στην Ενιαία Αριστερά (το 1974). Με αυτόν τον τρόπο το ΚΚΕ οδηγεί τον τόπο σε δύο κατευθύνσεις: στην έρημο και τη μακραίωνη δυστυχία του ΔΝΤ, και στη φαντασιακή κομμουνιστή εξουσία του απώτατου μέλλοντος. Και επειδή γνωρίζει πολύ καλά που μας οδηγεί, σπεύδει να δηλώνει (χαρακτηριστικές οι φωνές της βουλευτίνας του και πρώτης συνεντευξιασθείσης με τη Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου) "δεν θα μας φορτώσετε την αποτυχία, εφόσον εμείς το έχουμε δηλώσει προεκλογικά - πως θα σέρνετε μια νύφη στην εκκλησία αν σας δηλώνει πως δεν σας θέλει".

Επειδή όμως αυτά τα κόλπα φαίνεται ότι δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, χθες παίχτηκε και το χαρτί του παρά κάτι υπεραιωνόβιου: ενώ η Μαρίκα περνάει δύσκολες στιγμές στην εντατική, η Ντόρα βρίσκεται στην εντατική προκειμένου να μπει στη βουλή, ο Κυριάκος αγωνιά να ανακαλύψει σε ποιο κόμμα βρίσκεται, ο Μητσοτάκης εμφανίσθηκε με μια  ξαφνική δήλωση στην οποία, αφού υποστηρίζει τη μνημονιακή πολιτική, και καλεί το λαό να ενισχύσει την πολιτική αυτή, αναφέρεται και στο ΚΚΕ και λέει ότι είναι ένα σοβαρό και ιστορικό κόμμα, και ότι πρέπει να γίνει μαζί του μια νέα ιστορική συμφωνία για να μην είναι ταυτόχρονα παράνομο και νόμιμο. Με τη δήλωση αυτή προσπαθεί να βγάλει όλους τους άλλους από το κάδρο (δεν αναφέρεται άλλωστε καν σε αυτούς), και να ενισχύσει το μόνο κόμμα το οποίο, χωρίς να είναι μνημονιακό, στηρίζει σταθερά και διά της εις άτοπον απαγωγής τη μνημονιακή πολιτική με τον τρόπο που προαναφέρθηκε. Και σαν να μην έφτανε η δήλωση του Μητσοτάκη, ήρθε και η εμπνευσμένη δήλωση της Παπαρήγα, η οποία είπε ότι έχει δίκιο ο Μητσοτάκης, και ότι η παρέμβασή του αποδεικνύει ποιος είναι ο εχθρός του συστήματος: το ΚΚΕ.

Η παρέμβαση Μητσοτάκη αποδεικνύει με τον πιο καθαρό τρόπο την αντιλαική στάση και πολιτική του ΚΚΕ. Είναι απαράδεκτο να παίρνεις από τους βρυκόλακες του ιμπεριαλισμού επιχειρήματα κατά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Είναι λυπηρό να βλέπει κανείς ένα κομμουνιστικό κόμμα να εγκλωβίζει με τον πιο απαράδεκτο τρόπο προοδευτικές δυνάμεις και να συντάσσεται διαφωνώντας με την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής. Το σχέδιο όμως είναι πολύ απλοικό για να περάσει στο λαό. Ο λαός πεινά και δυστυχεί, και γνωρίζει ότι δεν θα βρει τη λύση σε φαντασιακές κυβερνήσεις, αλλά σε πραγματικές, και ότι η λύση βρίσκεται πάντα στο εφικτό. Περιμένουμε να ακούσουμε τη φωνή του. Μια φωνή που θα καταδικάζει τη συμφωνία Μητσοτάκη - Παπαρήγα.