Στις 18 Ιανουαρίου συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση του Βασίλη Τσιτσάνη, του αξεπέραστου συνθέτη του ρεμπέτικου και λαικού τραγουδιού. Ο, παρ'ολίγον συνάδελφος (υπήρξε φοιτητής στη Νομική Αθηνών), Τσιτσάνης μας πρόσφερε καινοτόμες συνθέσεις εξαιρετικής έμπνευσης, με ώριμο, προβληματισμένο και ευαίσθητο στίχο, φανταστικές εισαγωγές και μουσικές γέφυρες σε μια μοναδική ποικιλία ρυθμών. Είχα την τύχη να τον παρακολουθήσω από κοντά τόσο στο ιστορικό "Σκοπευτήριο" στην Καισαριανή, όσο και στην τελευταία του συναυλία στο κατάμεστο Κηποθέατρο Νίκος Καζαντζάκης στο Ηράκλειο. Πραγματικά δυσκολεύομαι να αναφερθώ με λίγα λόγια στο υπέροχο έργο του, που με έκανε, μαζί με το έργο κυρίως του Βαμβακάρη, αλλά και την παθιασμένη διδασκαλία του φίλου και συμπαίκτη μου, Κώστα Τζίκα, αθεράπευτο εραστή του ρεμπέτικου τραγουδιού και της εποχής που άνθισε, και ονειροπόλο συμπαίκτη στα λαικά πάλκα της εποχής εκείνης. Τελειώνοντας, θα αναφερθώ και στο ρεμπέτη - μύθο της εποχής μας, το Μπάμπη Γκολέ, που έφυγε πριν λίγες μέρες από τη ζωή, η φήμη του οποίου έφθανε από την Πάτρα στην Αθήνα πολύ πριν εκείνος μεταναστεύσει στην πρωτεύουσα και μας προσφέρει μοναδικές ερμηνείες σε ξεχασμένες συνήθως επιτυχίες (φοβερή η επανεκτέλεση του "Μαρόκο" από την Κατερίνα (Α)Σκορδαλάκη, αδελφή του συναδέλφου μας, Μιχάλη Ασκορδαλάκη), και δώσει μια νέα ώθηση στην αναβίωση του ρεμπέτικου και λαικού τραγουδιού.
Παραθέτω κάποια από τα τραγούδια του Τσιτσάνη, που δεν είναι τόσο γνωστά, και αναδεικνύουν την ευαισθησία και τον κοινωνικό προβληματισμό του. Προσέξτε το "φτωχέ διαβάτη" πόσο σημερινό είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου