Απόφαση Συντονιστικής για Αποχή Δικηγόρων στις 17 και 18 Σεπτεμβρίου

“τὰ πρόβατα ἀπήργησαν
ζητοῦν καλύτερες συνθῆκες σφαγῆς”    (Ντίνος Χριστιανόπουλος)

 Το πρόβλημα δεν είναι η αποχή... αλλά ο ευτελισμός της τα τελευταία χρόνια... Ένας ευτελισμός, τα αποτελέσματα του οποίου φαίνονται ήδη στις αντιδράσεις των συναδέλφων, σε κάθε νέα εξαγγελία αποχής...

Το πρόβλημα είναι ότι κάθε αντίδρασή μας, στις επανειλημμένες επιθέσεις που δεχόμαστε, είναι συγκυριακή, αποσπασματική, εν είδει πυροτεχνήματος, αποφασισμένη σχεδόν πάντα, κεκλεισμένων των θυρών και απούσης της δικηγορικής βάσης, η οποία απέχει ούτως ή άλλως εδώ και καιρό…

Το πρόβλημα είναι ότι δεν παραπονούμαστε για την έλλειψη στρατηγικής, δυναμικής αντίδρασης και ουσιαστικής εκπροσώπησης, αλλά για την ίδια την αντίδραση, που –ας μη γελιόμαστε – δεν ευτελίστηκε ερήμην μας, αλλά με τη συνενοχή – αδιαφορία – ανοχή μας…

Το πρόβλημα είναι ότι, όταν σφαγιάζεται η κοινωνία, η πλειοψηφία των Δικηγορικών Συλλόγων, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, και ενώ είναι γνωστός ο ρόλος που θα έπρεπε να έχουν, υιοθετούν μια χλιαρή θέση συμπαράστασης, λες και είμαστε μια ξέχωρη από την κοινωνία ελίτ, λες και η καταστροφή της μικρής – μεσαίας τάξης, θα μας αφήσει ανέγγιχτους, γιατί εμάς οι πελάτες μας είναι τα μεγάλα αφεντικά…

Το πρόβλημα είναι ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο, ενώ «άνοιγε» το επάγγελμά μας, έκλεινε κάθε δίοδος επαφής με τον υπόλοιπο κόσμο. Ενδιαφερόμαστε μόνο για τα του οίκου μας, με αποτέλεσμα δικαίως ή αδίκως να μας θεωρούνε κάστα, φάρα, μπουρζουαζία…

Το πρόβλημα είναι ότι η τακτική που υιοθετήθηκε από την αρχή του μνημονίου, δηλ. «να έχουμε τις μικρότερες δυνατές απώλειες», είναι τακτική ηττοπάθειας, για όσους πιστεύουν ότι η μάχη που δίνουν είναι εκ των προτέρων χαμένη. Η πορεία προς την ήττα ξεκίνησε με την επιβολή Φ.Π.Α. στην παροχή δικηγορικών υπηρεσιών, με τη φρούδα ελπίδα ότι θα αποφύγουμε τα χειρότερα. Το  παρόν μας διαψεύδει οικτρά. Στο τέλος θα τα υποστούμε λοιπόν όλα; Ήττα κατά κράτος…

Το πρόβλημα είναι ότι η συστηματική απαξίωση κάθε μορφής συμμετοχής-αντίδρασης, οδήγησε πολλούς να πιστεύουν, ότι τα δικαστήρια δύο ημερών του Σεπτεμβρίου, αρκούν για να κρατηθούμε ζωντανοί…

Αναρωτιέμαι, δεν βλέπουμε ότι όλοι πια είμαστε επιζώντες με αναστολή;