Αναδημοσίευση από το The Press Project. Ένα θαυμάσιο άρθρο της Λαμπρινής Θωμά που αναρτήθηκε στην αρχή αυτής της ιστορίας, στις 6.2.2021, όταν κανείς δεν πίστευε ότι η υπόθεση Κουφοντίνα θα έφθανε στη σημερινή τραγικά λεπτή κατάσταση. Εννοείται ότι το άρθρο είναι εξαιρετικά επίκαιρο, και δείχνει ότι η δημοκρατία μας έδειχνε πάντοτε μια γαλαντομία προς τους δεξιούς εχθρούς της, ακριβώς επειδή πολύ σύντομα ξεχνούσε ότι αυτοί (οι δεξιοί εχθροί) ήταν σαρξ εκ της σαρκός της. Το ίδιο έγινε και με τους ταγματασφαλίτες άλλωστε. Αντίθετα πάντοτε θεωρούσε πραγματικούς εχθρούς τους αγωνιστές της Αριστεράς. Για αυτό και η οποιαδήποτε πολιτισμένη αντιμετώπισή τους από κάποιες δήθεν προοδευτικές κυβερνήσεις καταγγέλλεται πάντοτε ως εναγκαλισμός στην "τρομοκρατία", με την υποσημείωση ότι "θα αποκατασταθεί η τάξη" όταν τα πράγματα αλλάξουν. Και η ώρα αυτή επέστη. Και νάτος πάλι ο Μητσοτάκης !!!! Είναι προφανές.
Στη δίκη των πρωταιτίων της χούντας, που έγινε το 1975, οι κατηγορούμενοι ήταν εικοσιτέσσερις (24). Από αυτούς, τρεις καταδικάστηκαν σε θάνατο – οι Γεώργιος Παπαδόπουλος, Στυλιανός Παττακός και Νικόλαος Μακαρέζος. Η θανατική ποινή στην Ελλάδα καταργήθηκε χρόνια αργότερα, αλλά στην περίπτωση τους, έτσι κι αλλιώς δεν εκτελέστηκε. Οι ποινές τους μετετράπησαν σε ισόβια από τον «Εθνάρχη» και πρώτο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης, Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος, δικαιολογώντας την «ανθρωπιστική» του στάση είχε πει τότε και την περίφημη φράση «και όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια».
Το 1990, η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού, επεδίωξε να δώσει αμνηστία, να απελευθερώσει τους ηγέτες της χούντας στο πλαίσιο της «Εθνικής Συμφιλίωσης». Οι χουντικοί, υπεύθυνοι για δολοφονίες, βασανιστήρια, βιασμούς, εξορίες, διώξεις, είχαν περάσει 16 χρόνια στη φυλακή. Ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Καραμανλής, φέρεται να αρνήθηκε, αλλά ο Μητσοτάκης πατήρ ήταν της άποψης, ως γνωστόν, ότι η λαϊκή μνήμη κρατά καμμιά δεκαετία και μετά «θα τα ξεχάσουμε».
Το πρόβλημα της αποφυλάκισης των ηγετών της χούντας λύθηκε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη με τον «ανθρωπισμό», που στην περίπτωση χουντικών και βασανιστών, περίσσευε πάντα. Ο αμετανόητος και σκληρός Στυλιανός Παττακός αποφυλακίστηκε το 1990 «λόγω ανηκέστου βλάβης της υγείας του», η οποία του επέτρεψε να ζήσει ελεύθερος και να δίνει συνεντεύξεις στα κανάλια επί εικοσιέξι (26) χρόνια: πέθανε το 2016, σε ηλικία 104 ετών.
Ο Μακαρέζος, επίσης, έζησε από το 1990 σε κατ’ οίκον περιορισμό «για λόγους υγείας» μέχρι το 2009, δηλαδή δεκαεννέα (19) χρόνια, στα 90 του. Ο Ζωιτάκης είχε αποφυλακιστεί, από τα ισόβια του, το 1988, δύο χρόνια πριν, και πάλι «λόγω ανηκέστου» και πέθανε το 1996, μετά οκτώ χρόνια. Ο Ιωάννης Λαδάς, ομοίως, αφέθηκε ελεύθερος το 1990 και πέθανε μετά 20 χρόνια, το 2010, στα 90 του. Η υγεία όλων τους μάλλον αποκαταστάθηκε ως εκ θαύματος μετά την αποφυλάκισή τους.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας βρίσκεται στη φυλακή επί 18 χρόνια.
Επιπρόσθετα, οι πρωταίτιοι της χούντας δεν περίμεναν σε κελί να δικαστούν – έμεναν σπίτι τους, σε κατ’ οίκον περιορισμό καθ’ όλη την περίοδο μέχρι την καταδίκη τους. Όταν φυλακίστηκαν μπήκαν σε ειδική πτέρυγα, στον Κορυδαλλό, απ’ όπου ο Γεώργιος Παπαδόπουλος θα ιδρύσει κόμμα, ώστε να υπερασπιστεί την χούντα και την κυβέρνηση του. Δεν μπορεί βεβαίως να κατέβει σε εκλογές, διευθύνει όμως από τη φυλακή την ΕΠΕΝ, την Εθνικήν Πολιτικήν Ένωσιν, από την ηγεσία της οποίας θα αποχωρήσει όταν το κόμμα του θα αποφασίσει να κατέχει στις ευρωεκλογές, το 1984 – για την ιστορία, εξέλεξε και ευρωβουλευτή, λαμβάνοντας ποσοστό περί το 2,5%.
Της νεολαίας του κόμματος του Παπαδόπουλου ηγήθηκαν δύο πολύ γνωστές σήμερα πολιτικές προσωπικότητες της «συντηρητικής παράταξης»: ο γνωστός από τη Χρυσή Αυγή και σήμερα καταδικασμένος ως εγκληματίας, Νίκος Μιχαλολιάκος, και ο υπουργός της ΝΔ, Μάκης Βορίδης.
Η πιθανότητα της ίδρυσης κόμματος, έστω του 2%, από τον Δημήτρη Κουφοντίνα ώστε να υπερασπιστεί τις ενέργειες του – πολύ λιγότερο δολοφονικές, τυραννικές και καταστροφικές από της χούντας – ανήκει στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας.
Οι δίκες των αρχιβασανιστών ήταν μια πολύ πιο «ανθρώπινη» ιστορία. Μόνο για το διαβόητο κτήνος, το διοικητή της ΕΑΤ-ΕΣΑ Θεοφιλογιαννάκο, είχαν καταθέσει όσα πέρασαν στα χέρια του πάνω από 700 άνθρωποι. Ο Θεοφυλογιαννάκος καταδικάστηκε σε 20ετή κάθειρξη και βγήκε έξω στα 18 χρόνια. Έκανε ακριβώς εννέα μέρες φυλακή για κάθε θύμα του. Αποφυλακίστηκε το 1992 και έζησε μέχρι το 2015.
«Συνελήφθην το πρωί της 13ης Αυγούστου, στην παραλιακή οδό, στο σημείο που έγινε η απόπειρα εναντίον του Παπαδόπουλου. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι τη στιγμή που βγήκα από τις φυλακές μου δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία να συναντήσω τον κατηγορούμενο Θεοφιλογιαννάκο… Από την πρώτη στιγμή και παρουσία των Λαδά, Τζεβελέκου, Καραμπάτσου άλλων ανωτέρων και ανωτάτων αξιωματικών άρχισε με τα χέρια δεμένα πίσω να μου κάνει εγκαύματα με το τσιγάρο του, να μου τραβάει τα μαλλιά και να μου χτυπάει το κεφάλι ωρυόμενος και στη συνέχεια προχωρήσαμε για να φτάσουμε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Η ανάκριση άρχισε κλιμακούμενη από της περιοχής των γρονθοκοπημάτων, των εγκαυμάτων, της φάλαγγος και των ραβδισμάτων μέχρι και της περιοχής των σεξουαλικών βασανιστηρίων. Ο Θεοφιλογιαννάκος ο ίδιος προσωπικά με χτύπησε με ένα καλώδιο, κατ’ επανάληψη σε όλο μου το σώμα. Υπάρχουν ακόμη στην περιοχή των ώμων μου σημάδια γιατί το άκρο του καλωδίου ήταν δεμένο με σύρμα και δημιούργησε μεγαλύτερη πληγή. Και στη μια πλευρά και στην άλλη.
Ο ίδιος ο Θεοφιλογιαννάκος υπήρξε μάρτυρας όταν ο Μάλλιος και ο Μπάμπαλης μου είχαν περάσει σιδηρά βελόνη στην ουρήθρα και εθέρμαιναν το εκτός της ουρήθρας μέρος…» Αλέκος Παναγούλης, κατάθεση στη δίκη των βασανιστών
Ήταν από τους λίγους που έκαναν φυλακή ο Θεοφιλογιαννάκος, έστω κι αυτήν τη φυλακή – η ποινή του ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη μετά του Χατζηζήση. Μάλλον αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό του βαρέως και ανθυγιεινού: Ο Χατζηζήσης, ο υποδιοικητής της ΕΣΑ, είχε πει άλλωστε πως «περισσότερο ταλαιπωρήθηκαν οι ανακριτές παρά εκείνοι που ανακρίθηκαν» στο κολαστήριο. Ο Χατζηζήσης έκανε 20 από τα 23 χρόνια της ποινής του πριν απελευθερωθεί.
Άνω των μισών βασανιστών είχαν κριθεί αθώοι ή είχαν λάβει μικροποινές για δεύτερης κλάσης παραπτώματα. Μεταξύ των αθωωθέντων ήταν οι Μάλλιος και Μπάμπαλης – ο πρώτος εκτελέστηκε από την ΕΟ17Ν το 1976 και ο δεύτερος από τον ΕΛΑ το 1979.
Ο Δημήτρης
Κουφοντίνας βρίσκεται στη φυλακή επί 18 χρόνια. Δεν ζητεί να
αποφυλακιστεί. Ζητεί να του φερθούν με βάση τους νόμους για τους
κρατουμένους. Τον φωτογραφικό για εκείνον νόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου