"Δεν γιορτάζουμε, ούτε δεχόμαστε ευχές" : με το σύνθημα αυτό αντιμετώπιζαν τη δεκαετία του '80 οι ριζοσπαστικές γυναικείες οργανώσεις τη σημερινή "παγκόσμια ημέρα της γυναίκας". Και το έκαναν αυτό γιατί είχαν πλήρη επίγνωση ότι οι γυναίκες δεν είναι κάποιο ιδιαίτερο είδος για να έχουν τη δική τους γιορτή (όπως π.χ. "ημέρα των αδέσποτων", "η γιορτή της φάλαινας " κλπ), και ότι η ημέρα αυτή δεν είναι ημέρα γιορτής, αλλά ημέρα μνήμης και αγώνα. Δυστυχώς το σύστημα "αγκάλιασε" και τη γιορτή αυτή και την έκοψε και την έραψε, όπως και τόσα άλλα (Πρωτομαγιά, παιδιά των λουλουδιών, ροκ, ρεμπέτικο κλπ), στα μέτρα του: δηλαδή τελείως ακίνδυνη. Οι σημερινές συνθήκες, στις οποίες τίθενται σε πλήρη κίνδυνο και τα ελάχιστα ατομικά και συλλογικά δημοκρατικά δικαιώματα απαιτούν να υπενθυμίζουμε τον πραγματικό χαρακτήρα των πραγμάτων, και να προστατεύσουμε την ουσία τους.
Η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.
Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη Αργία. Γρήγορα, όμως, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχασε το πολιτικό της υπόβαθρο και εορτάζεται ως έκφραση συμπαθείας των ανδρών προς τις γυναίκες, με προσφορά λουλουδιών και δώρων.
Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του '60 αναζωογόνησε τη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας, που από το 1975 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με αιχμή του δόρατος την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.
Από τη σημερινή "Αυγή"
Της Μαίρη Τρέισι
Την Παρασκευή 8 Μαρτίου του 2013 η ημέρα της γυναίκας θα είναι και πάλι μία συμβολική ημέρα διεκδίκησης και αγώνα. Στο επίκεντρο αυτή τη χρονιά επανέρχεται το διαχρονικό φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών (…)
Ας επισκοπήσουμε όμως τις ιστορικές καταβολές της ημέρας.
Τον Αύγουστο του 1910 ένα παγκόσμιο συνέδριο γυναικών προηγήθηκε της διοργάνωσης της Δεύτερης Σοσιαλιστικής Διεθνούς στην Κοπεγχάγη. Στο κλείσιμο των διαδικασιών η Λουίζ Ζιτς πρότεινε την καθιέρωση ετήσιας Ημέρας Γυναικών. Η πρόταση υποστηρίχτηκε από την Κλάρα Ζέτκιν κι επιδοκιμάστηκε επίσης από περισσότερες από 100 γυναίκες που παρακολουθούσαν το συνέδριο, προερχόμενες από 17 διαφορετικές χώρες. Αν και η πρόταση έγινε ομόφωνα αποδεκτή, δεν επιλέχτηκε συγκεκριμένη ημερομηνία.
Στα 1911, μετά την απόφαση της Κοπεγχάγης, η Διεθνής Ημέρα των Γυναικών τιμήθηκε για πρώτη φορά στην Αυστρία, στη Δανία, στη Γερμανία και στην Ελβετία. Περισσότερες από 1.000.000 γυναίκες συμμετείχαν. Ένα από τα κεντρικά αιτήματα στην ατζέντα των γυναικείων διεκδικήσεων ήταν η αναγνώριση του δικαιώματος της ψήφου, η ισότιμη πρόσβαση στα δημόσια αξιώματα και η προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων των γυναικών.
Την επόμενη χρονιά η Μπολσεβίκα Αλεξάντρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να ανακηρύξει την ημέρα αυτή ως επίσημη αργία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας συνδέθηκε με τα αντιπολεμικά κινήματα διαμαρτυρίας που είχαν αναπτυχθεί και ως απάντηση στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ως μέρος αυτού του κινήματος ειρήνης, οι γυναίκες στη Ρωσία τίμησαν την Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών την τελευταία Παρασκευή του Φεβρουαρίου του 1916.
Ακόμη και το 1917, όσο συνεχιζόταν ο πόλεμος, οι Ρωσίδες επέλεξαν να διοργανώσουν απεργία για «Ψωμί και Τριαντάφυλλα» την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου - η οποία ήταν στην πραγματικότητα η 8η Μαρτίου σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Μέσα στις επόμενες ημέρες, ο Τσάρος παραιτήθηκε και η προσωρινή κυβέρνηση εκχώρησε το δικαίωμα ψήφου στις Ρωσίδες.
Από την πρώτη επίσημη θεσμοθέτηση της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας από τους σοβιετικούς στα 1917, την ημερομηνία τιμούσαν κυρίως στη Σοβιετική Ένωση και στα υπόλοιπα σοσιαλιστικά κράτη. Οι Κινέζοι αναγνώρισαν την ημέρα το 1922 και οι κομμουνιστές/τριες της Ισπανίας στα 1936. Σήμερα, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας παραμένει επίσημη αργία σε Αφγανιστάν, Αγκόλα, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Μπουρκίνα Φάσο, Καμπόντια, Κίνα (μόνο για γυναίκες), Κούβα, Γεωργία, Γουινέα Μπισάου, Ερυθραία, Καζακστάν, Κιργιστάν, Λάος, Μαγαδασκάρη (μόνο για γυναίκες), Μολδαβία, Μογγολία, Μαυροβούνιο, Νεπάλ (μόνο για γυναίκες), Ρωσία, Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν, Ουγκάντα, Ουκρανία, Ουζμπεκιστάν, Βιετνάμ και Ζάμια.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας εμφανίστηκε στην ατζέντα των διεκδικήσεων στη Δύση όταν η χάρτα των Ηνωμένων Εθνών το 1945 συμπεριέλαβε την αναγνώριση της αρχής της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, κατά τη διάρκεια του 1975, έτους των γυναικών, τα Ηνωμένα Έθνη ενέκρινα τη θεσμοθέτηση και την ανάληψη της επίσημης χορηγίας της ημέρας.
Γεννημένη ως διαμαρτυρία απέναντι στη γυναικεία καταπίεση στους χώρους εργασίας, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας αναφέρεται σε ευρύ πεδίο ζητημάτων έμφυλων σχέσεων. Τον προηγούμενο χρόνο, για παράδειγμα, το θέμα της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας ήταν «Ενδυνάμωση των γυναικών: Να δώσουμε ένα τέλος στην πείνα και στην φτώχεια» (…). Η φετινή συζήτηση θα επικεντρωθεί στην ανάπτυξη πολιτικών για την πρόληψη και την εξάλειψη όλων των μορφών βίας κατά των γυναικών.
Μετάφραση Αλίκη Κοσυφολόγου
Πηγή: http://www.tcdailyplanet.net/blog/mary-treacy/international-womens-day-2013-focuses-violence-against-women
Από την "εποχή" της περασμένης Κυριακής
Στις 8 Μάρτη, Ημέρα της Γυναίκας, δεν γιορτάζουμε, διεκδικούμε: Μηδενική ανεργία, δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς, κράτος πρόνοιας, εξάλειψη της απλήρωτης εργασίας των γυναικών, μηδενική ανοχή στην έμφυλη βία, σεβασμό της αξιοπρέπειάς μας και αυτοδιάθεσης του σώματός μας, αντισεξιστική εκπαίδευση. Διαδηλώνουμε στο Μοναστηράκι, στις 6 μ.μ., για να πούμε το δικό μας «Δελτίο Ειδήσεων» με το «Μνημόνιο» των φεμινιστικών αιτημάτων.
Μοιράσου το:
Την Παρασκευή 8 Μαρτίου του 2013 η ημέρα της γυναίκας θα είναι και πάλι μία συμβολική ημέρα διεκδίκησης και αγώνα. Στο επίκεντρο αυτή τη χρονιά επανέρχεται το διαχρονικό φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών (…)
Ας επισκοπήσουμε όμως τις ιστορικές καταβολές της ημέρας.
Τον Αύγουστο του 1910 ένα παγκόσμιο συνέδριο γυναικών προηγήθηκε της διοργάνωσης της Δεύτερης Σοσιαλιστικής Διεθνούς στην Κοπεγχάγη. Στο κλείσιμο των διαδικασιών η Λουίζ Ζιτς πρότεινε την καθιέρωση ετήσιας Ημέρας Γυναικών. Η πρόταση υποστηρίχτηκε από την Κλάρα Ζέτκιν κι επιδοκιμάστηκε επίσης από περισσότερες από 100 γυναίκες που παρακολουθούσαν το συνέδριο, προερχόμενες από 17 διαφορετικές χώρες. Αν και η πρόταση έγινε ομόφωνα αποδεκτή, δεν επιλέχτηκε συγκεκριμένη ημερομηνία.
Στα 1911, μετά την απόφαση της Κοπεγχάγης, η Διεθνής Ημέρα των Γυναικών τιμήθηκε για πρώτη φορά στην Αυστρία, στη Δανία, στη Γερμανία και στην Ελβετία. Περισσότερες από 1.000.000 γυναίκες συμμετείχαν. Ένα από τα κεντρικά αιτήματα στην ατζέντα των γυναικείων διεκδικήσεων ήταν η αναγνώριση του δικαιώματος της ψήφου, η ισότιμη πρόσβαση στα δημόσια αξιώματα και η προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων των γυναικών.
Την επόμενη χρονιά η Μπολσεβίκα Αλεξάντρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να ανακηρύξει την ημέρα αυτή ως επίσημη αργία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας συνδέθηκε με τα αντιπολεμικά κινήματα διαμαρτυρίας που είχαν αναπτυχθεί και ως απάντηση στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ως μέρος αυτού του κινήματος ειρήνης, οι γυναίκες στη Ρωσία τίμησαν την Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών την τελευταία Παρασκευή του Φεβρουαρίου του 1916.
Ακόμη και το 1917, όσο συνεχιζόταν ο πόλεμος, οι Ρωσίδες επέλεξαν να διοργανώσουν απεργία για «Ψωμί και Τριαντάφυλλα» την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου - η οποία ήταν στην πραγματικότητα η 8η Μαρτίου σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Μέσα στις επόμενες ημέρες, ο Τσάρος παραιτήθηκε και η προσωρινή κυβέρνηση εκχώρησε το δικαίωμα ψήφου στις Ρωσίδες.
Από την πρώτη επίσημη θεσμοθέτηση της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας από τους σοβιετικούς στα 1917, την ημερομηνία τιμούσαν κυρίως στη Σοβιετική Ένωση και στα υπόλοιπα σοσιαλιστικά κράτη. Οι Κινέζοι αναγνώρισαν την ημέρα το 1922 και οι κομμουνιστές/τριες της Ισπανίας στα 1936. Σήμερα, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας παραμένει επίσημη αργία σε Αφγανιστάν, Αγκόλα, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Μπουρκίνα Φάσο, Καμπόντια, Κίνα (μόνο για γυναίκες), Κούβα, Γεωργία, Γουινέα Μπισάου, Ερυθραία, Καζακστάν, Κιργιστάν, Λάος, Μαγαδασκάρη (μόνο για γυναίκες), Μολδαβία, Μογγολία, Μαυροβούνιο, Νεπάλ (μόνο για γυναίκες), Ρωσία, Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν, Ουγκάντα, Ουκρανία, Ουζμπεκιστάν, Βιετνάμ και Ζάμια.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας εμφανίστηκε στην ατζέντα των διεκδικήσεων στη Δύση όταν η χάρτα των Ηνωμένων Εθνών το 1945 συμπεριέλαβε την αναγνώριση της αρχής της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, κατά τη διάρκεια του 1975, έτους των γυναικών, τα Ηνωμένα Έθνη ενέκρινα τη θεσμοθέτηση και την ανάληψη της επίσημης χορηγίας της ημέρας.
Γεννημένη ως διαμαρτυρία απέναντι στη γυναικεία καταπίεση στους χώρους εργασίας, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας αναφέρεται σε ευρύ πεδίο ζητημάτων έμφυλων σχέσεων. Τον προηγούμενο χρόνο, για παράδειγμα, το θέμα της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας ήταν «Ενδυνάμωση των γυναικών: Να δώσουμε ένα τέλος στην πείνα και στην φτώχεια» (…). Η φετινή συζήτηση θα επικεντρωθεί στην ανάπτυξη πολιτικών για την πρόληψη και την εξάλειψη όλων των μορφών βίας κατά των γυναικών.
Μετάφραση Αλίκη Κοσυφολόγου
Πηγή: http://www.tcdailyplanet.net/blog/mary-treacy/international-womens-day-2013-focuses-violence-against-women
Από την "εποχή" της περασμένης Κυριακής
Στις 8 Μάρτη, Ημέρα της Γυναίκας, δεν γιορτάζουμε, διεκδικούμε: Μηδενική ανεργία, δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς, κράτος πρόνοιας, εξάλειψη της απλήρωτης εργασίας των γυναικών, μηδενική ανοχή στην έμφυλη βία, σεβασμό της αξιοπρέπειάς μας και αυτοδιάθεσης του σώματός μας, αντισεξιστική εκπαίδευση. Διαδηλώνουμε στο Μοναστηράκι, στις 6 μ.μ., για να πούμε το δικό μας «Δελτίο Ειδήσεων» με το «Μνημόνιο» των φεμινιστικών αιτημάτων.
Μοιράσου το:
| Επόμενο > |
|---|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου