Η Marie Claire
δεν είναι πια μια γυναίκα με πάθος, όπως
έλεγε και η θαυμαστή διαφήμιση…
Με το λεοπάρ τσαντάκι και το ασορτί δεκάποντο, ζορίζεται να τρέχει ολημερίς προς ανεύρεση εργασίας…
Με τη μάσκαρα να μην μπορεί να καμουφλάρει πια την αγωνία στα μάτια και το κραγιόν να μη λέει με τίποτα να υποκαταστήσει αξιοπρεπώς το έρμο το χαμόγελο…
Με το σπίτι της να μην μοιάζει πια βγαλμένο από σελίδες περιοδικού, αλλά από το προχθεσινό κατασχετήριο…
Με την αγωνία να γεμίσει το ψυγείο με φαγητό αντί το σαλόνι με κομμάτια deco…
Με τα κοσμήματα να μη στολίζουν το λαιμό της, αλλά το ράφι στο ενεχυροδανειστήριο…
Με τα coffee table books (βιβλία για διακόσμηση και όχι για διάβασμα), θαμμένα κάτω από τη στοίβα των απλήρωτων λογαριασμών…
Με την κρέμα για τις ρυτίδες ξεχασμένη σε μια γωνιά, γιατί τώρα θέλει να τις βλέπει στις γωνίες των ματιών και να θυμάται ότι κάποτε γελούσε…
Με τις δανεικές διακοπές, τις δανεικές χαρές, το δανεικό γέλιο…
Με τα fo bijoux της, τους fo φίλους, το fo πάθος, τη fo ζωή...
Η Marie Claire μας άφησε χρόνους…
Τη θέση της πήρε μια γυναίκα που κλαίει, γελάει, παραμιλάει ενίοτε, οργίζεται, αγωνίζεται, απελπίζεται, ξαναπροσπαθεί…
Τέλεια μες την ατέλεια της, θυμήθηκε πως η ζωή δεν πάει παραπέρα με χαρτοφύλακα, ανταύγεια και ύφος μπλαζέ, αλλά με μυαλό, καρδιά και τσαγανό…
Και είναι αλήθεια, δεν θέλει πια μέρες τιμής, αλλά να τιμάει τις μέρες της…
Με το λεοπάρ τσαντάκι και το ασορτί δεκάποντο, ζορίζεται να τρέχει ολημερίς προς ανεύρεση εργασίας…
Με τη μάσκαρα να μην μπορεί να καμουφλάρει πια την αγωνία στα μάτια και το κραγιόν να μη λέει με τίποτα να υποκαταστήσει αξιοπρεπώς το έρμο το χαμόγελο…
Με το σπίτι της να μην μοιάζει πια βγαλμένο από σελίδες περιοδικού, αλλά από το προχθεσινό κατασχετήριο…
Με την αγωνία να γεμίσει το ψυγείο με φαγητό αντί το σαλόνι με κομμάτια deco…
Με τα κοσμήματα να μη στολίζουν το λαιμό της, αλλά το ράφι στο ενεχυροδανειστήριο…
Με τα coffee table books (βιβλία για διακόσμηση και όχι για διάβασμα), θαμμένα κάτω από τη στοίβα των απλήρωτων λογαριασμών…
Με την κρέμα για τις ρυτίδες ξεχασμένη σε μια γωνιά, γιατί τώρα θέλει να τις βλέπει στις γωνίες των ματιών και να θυμάται ότι κάποτε γελούσε…
Με τις δανεικές διακοπές, τις δανεικές χαρές, το δανεικό γέλιο…
Με τα fo bijoux της, τους fo φίλους, το fo πάθος, τη fo ζωή...
Η Marie Claire μας άφησε χρόνους…
Τη θέση της πήρε μια γυναίκα που κλαίει, γελάει, παραμιλάει ενίοτε, οργίζεται, αγωνίζεται, απελπίζεται, ξαναπροσπαθεί…
Τέλεια μες την ατέλεια της, θυμήθηκε πως η ζωή δεν πάει παραπέρα με χαρτοφύλακα, ανταύγεια και ύφος μπλαζέ, αλλά με μυαλό, καρδιά και τσαγανό…
Και είναι αλήθεια, δεν θέλει πια μέρες τιμής, αλλά να τιμάει τις μέρες της…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου