Έχω μια συνταξούλα - μισθουλάκο, ίσα-ίσα παροχή οξυγόνου για να με
συντηρεί στο κώμα που έχω πέσει. Μα φοβάμαι πάντα, μη μου τραβήξουνε το διακόπτη…
Μένω λοιπόν στο κώμα μου… Έχω κι ένα σπιτάκι που φοβάμαι μην το χάσω… αμ, πως αλλιώς,
η ιδιοκτησία είναι ιερή… Βλέπετε, για να το χτίσω έφτυσα αίμα… όχι κανένα αίμα
κόκκινο, μη φανταστείτε… απλά, να, δεν έζησα βρε παιδιά σαν άνθρωπός, να γελάσω
μια φορά… μέρα νύχτα, δουλειά… για να έχω το σπιτάκι που θα στεγάσει το κώμα
μου…
Κάτι άκουσα βέβαια… να, πως υπάρχουν λέει πράγματα, που άμα χαθούνε σε
παίρνει ο διάολος… έτσι λένε… κάτι για ελευθερίες και εργασιακά δικαιώματα και
υγεία λέει και παιδεία και κοινωνική αλληλεγγύη… μου ‘πανε κιόλας… (κάτι ανισόρροποι,
για να πω την αλήθεια μου φανήκανε)… πως γι’ αυτά λέει τα πράματα, κάποιοι κάποτε
χύσανε αληθινό αίμα… κατακόκκινο… όχι σαν το δικό μου που σας έλεγα…
Αλλά πάλι, τι με νοιάζει εμένα… σάμπως ήτανε το δικό μου αίμα… και γιατί
να λυπηθώ που τα χάσαμε… εγώ έτοιμα τα βρήκα… και δε μου φανήκανε και ποτές σπουδαία…
Για να πω τη μαύρη αλήθεια… δεν πολύ-σκαμπάζω κι από αυτά… κούφια λόγια
και θεωρίες για αργόσχολους… Εγώ άμα πεινώ … η ελευθερία τρώγεται? … κι άμα
νυστάζω… μου δίνει προσκεφάλι?... που τελευταία όλο νυστάζω, εδώ που τα λέμε, …
όλο νυστάζω… σα να μην έχει νόημα μου φαίνεται πια, να ξυπνώ και να σηκώνομαι
απ’ το κρεβάτι… αλλά ξέχασα: είμαι σε κώμα…
Περιμένω… δεν ξέρω πια τι περιμένω… έτσι απολιθωμένος που νιώθω…
Έχω βέβαια κι εγώ τα θάρρη μου κάπου: στη δικαιοσύνη και στη Δευτέρα
παρουσία… δε μπορεί… αφού έζησα ως νεκρός κι έτσι θα φύγω … δεν πείραξα άνθρωπο…
μήτε και βοήθησα βέβαια… μα είναι που δεν προλάβαινα, γιατί σε όλη μου τη ζωή, κοιτούσα
τη δουλειά μου… δεν ήθελα και φασαρίες ποτές μου… δε, μπορεί… εμένα δε θα με
πειράξουνε…
Τέτοια συλλογίζομαι ολημέρα… Μόνο που … να… πώς να το πω?
Τελευταία δεν ησυχάζω πια μ’ αυτά… Φοβάμαι… όλο και πιο πολύ φοβάμαι…
Πως άμα κάποτε μου τα πάρουνε όλα… θέλω κάτι να ‘χω να κρατηθώ…
Κι έχω μόνο το φόβο μου… αυτός με συντρόφευε μια ζωή… δεν θέλω να τον χάσω…
δεν ξέρω πως είναι να ζω χωρίς αυτόν… Φοβάμαι μη χάσω το φόβο μου…
Κι είναι και μια κακή σκέψη που μου ‘ρχεται… πως η μοναδική μου ασφάλεια
και η μοναδική μου ιδιοκτησία είναι λέει να ‘μαι κύριος του εαυτού μου… κι εγώ τέτοιον
δεν έχω… Κάπου τον έχασα… κάπου τον ξέχασα… κάτι θυμάμαι, μα δε θέλω να ‘θυμάμαι…
Σςςςςςςςς… σώπασε… κοιμήσου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου