«ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ
ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΥΡΩ
Εισπρακτικό
μέτρο ή μέσο αποπληθωρισμού του επαγγέλματος;
Με
το άρθρο 1 του ν. 4110/2013 τροποποιήθηκε το άρθρο 9 του Κώδικα Φορολογίας
Εισοδήματος (Κ.Φ.Ε. ν. 2238/1994), και ορίζεται για πρώτη φορά ότι το εισόδημα
από ατομική επιχείρηση και ελευθέριο επάγγελμα, υπόβάλλεται σε φόρο με
συντελεστή 26% από το πρώτο ευρώ, καταργείται δηλαδή το αφορολόγητο, το οποίο
ανήρχετο το έτος 2002 στο ποσό των 7.400 ευρώ, τα έτη 2003 και 2004 στο ποσό
των 10.000 ευρώ, τά έτη 2005 και 2006 στο ποσό των 11.000 ευρώ, τα έτη 2007, 2008, 2009 και 2010 στο ποσό των 12.000
ευρώ και τα έτη 2011 και 2012 στο ποσό των 5.000 ευρώ.
Η
ρύθμιση αυτή επαναλαμβάνεται και στον νέο Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (άρθρο 29 ν. 4172/2013), στον οποίο - σημειωτέον - μειώνονται οι κατηγορίες
(πηγές) εισοδήματος από έξι σε τέσσερις και το εισόδημα από υπηρεσίες
ελευθερίων επαγγελμάτων απαλείφεται και θεωρείται πλέον ως εισόδημα από
επιχειρηματική δραστηριότητα, το οποίο φορολογείται με συντελεστή 26% έως το
ποσό των 50.000 ευρώ και με συντελεστή 33% για το πέραν των 50.000 ευρώ
Η
φορολόγηση από το πρώτο ευρώ είναι καταφανώς αντισυνταγματική και άδικη.
Η
φορολόγησή από το πρώτο ευρώ παραβιάζει έναν βασικό φορολογικό κανόνα: Τον κανόνα του ελαχίστου ορίου συντήρησης,
σύμφωνα με τον οποίο για κάθε φορολογούμενο υπάρχει ένα τμήμα του εισοδήματός του
που δεν πρέπει να υπάγεται στη φορολογία. Το τμήμα αυτό είναι εκείνο, το οποίο
θεωρείται ότι καλύπτει τις απαραίτητες ανάγκες του ίδιου του φορολογούμενου και
της οικογένειας του και είναι αναγκαίο για τη συντήρησή του.
Επιπλέον
παραβιάζει τις διατάξεις των άρθρων 2 παρ. 1,
4 παρ. 1 και 5 και 25 παρ. 1 του
Συντάγματος, καθόσον αντίκειται στην συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή του
σεβασμού και της προστασίας του ανθρώπου η επιβολή φορολογίας που στερεί τον
φορολογούμενο από το αναγκαίο για τη
συντήρηση του ποσό (2 παρ. 1 Σ),
παραβιάζει την αρχή της φορολογικής ισότητας με την έννοια της καθολικότητας
της φορολογικής υποχρέωσης και της φορολογίας βάσει της φοροδοτικής δυνατότητας
των πολιτών (4 παρ. 1 και 5 Σ), ενώ
ακόμη παραβιάζει την αρχή του κοινωνικού
κράτους δικαίου (25 παρ. 1), σύμφωνα με την οποία το κράτος οφείλει να μεριμνά
για την επιβίωση και συντήρηση των πολιτών.
Τέλος
είναι κατάφωρα άδικη διότι θίγει κυρίως τους οικονομικά ασθενέστερους και μαζί
με την επιβολή αναγκαστικών μέτρων για την είσπραξη των ασφαλιστικών εισφορών
από το ΚΕΑΟ οδηγεί μετά βεβαιότητας ελεύθερους επαγγελματίες και εμπόρους που
λόγω της ύφεσης και της οικονομικής κρίσης μόλις και μετά βίας κατορθώνουν να
επιβιώνουν σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας.
Η
φορολογία ως μέσο "αποπληθωρισμού" επαγγελματικών κλάδων
Οι
φόροι δεν χρησιμοποιούνται μόνο για τη χρηματοδότηση των δημοσίων δαπανών και
δεν εξυπηρετούν μόνο ταμιευτικούς σκοπούς. Το Δημόσιο σε πολλές περιπτώσεις
επιβάλλει φόρους, όχι για την απόκτηση εσόδων, αλλά για να αφαιρέσει αγοραστική
δύναμη από το κοινωνικό σύνολο και να μειώσει τη δαπάνη του , προκειμένου να
αποφύγει πληθωριστικές πιέσεις στην οικονομία ή
για να δημιουργήσει αποπληθωρισμό. Αλλοτε πάλι για να αποθαρρύνει τους
φορολογούμενους από μια δραστηριότητα ή για να περιορίσει την έκτασή της
άσκησής της .
Εν
προκειμένω, με τη φορολόγηση του ελαχίστου ορίου συντήρησης είναι σαφές ότι το
Δημόσιο δεν θα συγκεντρώσει τα έσοδα, τα οποία θα μπορούσε να επιτύχει, χωρίς
να δημιουργήσει οικονομική ασφυξία στους ασθενέστερους φορολογούμενους, θέτοντας και για τους
"επιχειρηματίες" τους ίδιους όρους φορολόγησης με αυτούς που έθεσε
για τους μισθωτούς, δηλαδή μείωση του φόρου κατά τα αναφερόμενα στο άρθρο 16 ν.
4172/2013 και τρείς φορολογικές κλίμακες ( έως το ποσό των 25.000 ευρώ με
φορολογικό συντελεστή 22%, από 25.000 ευρώ έως 42.000 ευρώ με φορολογικό
συντελεστή 32% και από 42.000 ευρώ και πάνω με φορολογικό συντελεστή 42%).
Μολαταύτα, προτίμησε να φορολογήσει τους "μη έχοντες", πράγμα που
σημαίνει ότι κύριος στόχος του δεν είναι
η συγκέντρωση εσόδων, αλλά ο
"αποπληθωρισμός" των ελεύθερων
επαγγελμάτων και το κλείσιμο των παντός είδους μικρών "επιχειρήσεων",
οι οποίες αντιμετωπίζονται ως περιττό βάρος και αίτιο καθυστέρησης της
πολυπόθητης "ανάπτυξης",
η δε εξαφάνισή τους αποτελεί
βασικό και δηλωμένο στόχο των αναδιαρθρώσεων που επιβάλλουν οι δανειστές .
Οι
συνθήκες άσκησης της δικηγορίας σήμερα
Αν
τα παραπάνω ισχύουν για όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες και εμπόρους, για
εμάς τους δικηγόρους η κατάσταση είναι ακόμη πιο δύσκολη.
Η
δικαιοσύνη έχει μετατραπεί σε εισπρακτικό μηχανισμό και εμείς εργαζόμαστε
αδιαμαρτύρητα για λογαριασμό του (ΦΠΑ 23% στις υπηρεσίες μας από το έτος 2010,
δραματική αύξηση των παραβόλων μήνυσης και πολιτικής αγωγής, επιβολή παραβόλων
στην άσκηση ενδίκων μέσων, διπλασιασμός του δικαστικού ενσήμου και επιβολή του
ακόμη και στις αναγνωριστικές αγωγές, υποχρέωση έκδοσης γραμματίου και
προκαταβολής φόρου κατά την κατάθεση αγωγής) απορροφώντας τους κραδασμούς από
τη δραματική αύξηση του κόστους της δικαιοσύνης δια της συμπιέσεως των αμοιβών
μας.
Και
προφανώς, επειδή όλα αυτά τα υφιστάμεθα αδιαμαρτύρητα, καλούμεθα να πληρώσουμε
φόρο από το πρώτο ευρώ, μαζί με τέλος επιτηδεύματος και προκαταβολή φόρου 55%!
Μπορούμε
λοιπόν πλέον να παραμείνουμε απαθείς; Η απάντηση είναι προφανώς όχι !
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
Επαναφορά του αφορολογήτου, κατάργηση του Κ.Ε.Α.Ο και απαγόρευση της λήψης
αναγκαστικών μέτρων για την είσπραξη καθυστερούμενων ασφαλιστικών εισφορών
Ζητάμε
ο Δικηγορικός Σύλλογος Πειραιά:
Να
απευθύνει άμεσα διαμαρτυρία – καταγγελία προς την κυβέρνηση και όλους τους
αρμόδιους υπουργούς για την άδικη αυτή φορολογική μεταχείριση των ασθενέστερων
μελών του
Να
αναλάβει πρωτοβουλία και δράση για την οργάνωση κοινού αγώνα για τα θέματα αυτά
με τους εμπόρους, βιοτέχνες και λοιπούς επαγγελματίες του Πειραιά.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ ΜΑΣ
Πειραιάς
19.6.2014»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου