Η συνήθης οδός

Όλα φαίνεται να πορεύονται στη συνήθη οδό:

Το πρωί έγινε μια συγκέντρωση στο Ε.Κ.Η. και στη συνέχεια πορεία, η οποία δεν ήταν μεγαλειώδης. Ο Δ.Σ.Η. είχε πάντως αξιόλογη παρουσία, όπως φαίνεται και από τις φωτογραφίες. Όλοι οι άλλοι μαζικοί επιστημονικοί φορείς απουσίαζαν.

Σημαντική συμμετοχή είχαν και η ΛΑ.Ε., η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η σύμπραξη ΚΚΕ (μ-λ) - (Μ-Λ) ΚΚΕ, ενώ υποβαθμισμένη ήταν η παρουσία των αναρχικών. 

Η πορεία κατέληξε στην οδό Ρούσου Χούρδου και κατατέθηκαν στεφάνια στο σημείο όπου εκτελέστηκε ο πρόεδρος του Ε.Κ.Η. Στρατής Περγαλίδης.

Το ΠΑΜΕ έκανε συγκέντρωση μπροστά στην Περιφέρεια, και αφού παρατήρησε την πορεία  που κατέβαινε από το Ε.Κ.Η., στη συνέχεια ξεκίνησε τη δική του πορεία, φροντίζοντας να μην συμπέσει με την άλλη.

Το απόγευμα έγινε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Πλατεία Δασκαλογιάννη με τη συμμετοχή μόνο της ΛΑ.Ε. και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Στο μεταξύ συνεχίζεται η συζήτηση στη Βουλή, έξω από την οποία έγιναν ξανά επεισόδια, ενώ είχαν αποκλειστεί οι σταθμοί του μετρό, των λεωφορείων και ο Εθνικός Κήπος, για να μην πλησιάσουν οι διαμαρτυρόμενοι. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αφού απομακρύνθηκε πλέον από το αριστεροχώρι, αποφάσισε να εφαρμόσει και σε πρακτικό επίπεδο τις ίδιες μεθόδους τις οποίες όλοι οι προηγούμενοι κυβερνήτες χρησιμοποιούσαν για να μπορέσουν απερίσπαστοι να μας σώσουν. Αν είχε προλάβει, αλλά δεν την άφησε η διαπραγμάτευση, θα είχε ψηφίσει ένα παράλληλο πρόγραμμα αποτροπής της προσβολής των συνεδριάσεων του κοινοβουλίου, και δεν θα αναγκαζόταν να χρησιμοποιήσει τα παλιά μέσα, τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, πολλοί τέως αριστεροχωρίτες κατήγγειλαν -ανεπιτυχώς πάντως- ως προβοκάτσια του πρώτου θέματος και των άλλων "συστημικών ΜΜΕ", στα οποία δεν συμπεριλαμβάνεται η "Αυγή" και το "Left" ακριβώς επειδή "δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι".

Το λυκαυγές της επόμενης ημέρας θα μας βρει με τα δύο σωτήρια νομοσχέδια ψηφισμένα, έστω και με ελάχιστη πλειοψηφία, και μια σωρεία ερωτημάτων αναπάντητων:

1) γιατί δεν ψήφισαν τα νομοσχέδια τα λοιπά μνημονιακά κόμματα, που ψήφισαν μαζί με την κυβέρνηση το 3ο μνημόνιο; Μάλλον επειδή δεν θεωρούν ότι αποτελούν καλή εφαρμογή του μνημονίου, και γιατί το κόστος είναι βαρύτερο από εκείνο που θα είχε η άμεση και χωρίς "διαπραγμάτευση" ψήφισή τους.

2) γιατί η κυβέρνηση δεν τα έφερε προς ψήφιση νωρίτερα, αφού επί της ουσίας τίποτε δεν άλλαξε από τότε που ξεκίνησε η "διαπραγμάτευση". Μάλλον επειδή έχει αναγάγει σε πολιτική της την τακτική "αγάλι - αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι".

3) γιατί ο Κατρούγκαλος έγινε αποστάτης της τάξης του; Μάλλον επειδή έχει ιππεύσει τον κάλαμο, και δεν έχει εννοήσει ακόμη την έννοια της τάξης. 

4) γιατί ο Μιχελογιαννάκης ψήφισε τα μέτρα; Μάλλον επειδή το Μαξίμου αδίκως φοβόταν ότι θα τα καταψηφίσει.

5) τι απέδωσε η πεντάμηνη αποχή μας; Μάλλον τίποτε, αφού το νομοσχέδιο δεν άλλαξε σε τίποτε. 

6) τι έκανε αυτό το πεντάμηνο η ηγεσία μας για το θέμα του Κ.Πολ.Δ.; Σίγουρα τίποτε. Φανερό τουλάχιστον.

7) γιατί όλο αυτό το πεντάμηνο δεν έθεσε παράλληλα και το θέμα του Κ.Πολ.Δ.; Αρχικά (τον Ιανουάριο) είπε για να μη διασπάσει το μέτωπο που είχαμε με τους γιατρούς και τους μηχανικούς. Μετά όμως; Όταν οι λοιποί επιστημονικοί κλάδοι μας εγκατέλειψαν, και μάλιστα εντελώς νωρίς;

8) τι θα προτείνει τώρα η ηγεσία μας μετά την ψήφιση των δύο νόμων; Μάλλον να σταματήσουμε την αποχή από την επόμενη Δευτέρα, και όσες και όσοι αντέξουν. Οι λοιποί θα ενωθούν με την τάξη του Κατρούγκαλου.

9) τι θα προτείνει για τον Κ.Πολ.Δ.; Μάλλον να μη συμμετέχουμε στις νέες διαδικασίες. Δηλαδή επιστροφή στο παρελθόν. Με ποια προοπτική και με ποιες μορφές πάλης; Πως θα τα ανατραπεί η κατάργηση θεμελιωδών δικαιωμάτων και αρχών της πολιτικής δίκης; 

10) τελικά ποιος ωφελήθηκε από την πεντάμηνη αποχή μας; Όλοι: οι περισσότεροι πρόεδροι και δικηγόροι που πρόσκεινται στη Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ., επειδή έκαναν σφοδρή αντιπολίτευση με στόχο την πτώση της κυβέρνησης. Και οι υπόλοιποι, που πρόσκεινται στο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή για ένα πεντάμηνο απέτρεψαν χωρίς πολιτικό κόστος τους πλειστηριασμούς εξ αιτίας της αποχής μας. 

Ακολουθεί όμως η συνέχεια. Και τότε τα πράγματα θα ακολουθήσουν ξανά τη συνήθη οδό. Και εμείς θα κληθούμε να αναμετρηθούμε με τη ζοφερή πραγματικότητα, την οποία μόνο επαναστατικά μπορούμε να ανατρέψουμε.