Ήταν το 1991, και ο Γιάννης Μηλιώκας, προβλέποντας (μετά από Κοσκωτά, Οικουμενική, Μητσοτάκη, και όλη τη χορεία των παρευλασάντων σωτήρων) έγραψε ένα υπέροχο τραγούδι, που είναι τόσο - μα τόσο - μα τόσο πολύ επίκαιρο:
Λένε πως είμαι καντέμης, παλιοκομούνι, ανάρχας,
πιάσαν τα πόστα κοθώνια, όλα τα ξέρουν, ξεράδια,
κι'ήρθανε λέει να μας σώσουν, που να μη σώσουνε ποτέ
ΡΕΦΡΑΙΝ
Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες,
να δεις που κάποτε θα μας πούνε και χαζούς.
Μούρχεται ρεύμα τριάντα, του τηλεφώνου σαράντα,
νερό και νοίκι εξήντα, και τα κοινόχρηστα δέκα εφτά
γύρω σαίνια, κανάγιες, τρώνε με δέκα μασέλες,
θέλουν βρεμένη σανίδα, και τους φερόμαστε ευγενικά
ΡΕΦΡΑΙΝ
Κάνω εξετάσεις για κήλη, όσοι γιατροί, τόσες γνώμες,
γρίπη, συκώτι, στομάχι, πάω στο Ι.Κ.Α. με βρίσκουν καλά
άστα να πάνε στο διάολο, κάθε καρέκλα και χάχας,
όλα πηγαίνουν στο φούντο, κι'αυτοί εκεί στης λιλής το χαβά.
ΡΕΦΡΑΙΝ μαζί με διάφορες ατάκες του τύπου αμέ, χαχαχα, σοβαρά δεν κάνω πλάκα, λες;, όχι ρε ....
Αυτός μάλλον είχε καταλάβει πριν από 18 χρόνια τι θα γίνει το 2009, και ότι θα κατηγορηθούμε ότι "όλοι μαζί τα φάγαμε" .....
Ποιοί; Εμείς; Όχι βέβαια. Αυτοί ακόμη δεν χώνεψαν, και συνεχίζουν το φαγοπότι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου