ΟΙ ΕΙΛΩΤΕΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

«απαράδεκτο να κατεβάζουν στις δύο το μεσημέρι τα μολύβια οι δικαστές» ???

 Σημείωση: τα κάτωθι αποτελούν σχόλιο, στο άρθρο που αναδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα:  http://dikigorosdramas.blogspot.gr/2012/12/blog-post_5657.html, από tovima.gr και ειδικότερα στο παρακάτω σχόλιο: «απαράδεκτο να κατεβάζουν στις δύο το μεσημέρι τα μολύβια οι δικαστές»

Κάποτε οι εργάτες γης σηκώνανε την τσάπα με την ανατολή του ηλίου και την κατεβάζανε με τη δύση. Στην εποχή μας, που είσαι όσο παράγεις – προσοχή, όχι ό,τι, αλλά όσο- οι Δικαστές, που στο εξής αντιμετωπίζονται ως παραγωγοί δικαστικών αποφάσεων, πρέπει να κάνουν το ίδιο. Να σηκώνουν το μολυβάκι τους με την ανατολή και να το κατεβάζουν με τη δύση.

Σαν δεν ντρεπόμαστε, λέω εγώ! Σαν δεν ντρεπόμαστε! Και όσοι το ισχυρίζονται και όσοι το διαβάζουν και δεν υψώνουν φωνή, να πούνε ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι χωράφι, να μετράς τη σοδειά και να βλέπεις πόσα έβγαλε σήμερα ο «κολίγος» και αν το προϊόν του είναι εύπεπτο για το ευαίσθητο κρατικό στομάχι.

Σαν δεν ντρεπόμαστε που τους αφήνουμε να περνάνε στην προ πολλού αποκοιμισμένη κοινωνία μας, το μήνυμα ότι για την καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης, οι ένοχοι είναι οι Δικαστές.

Το Δικαστή τον θέλουμε σε εγρήγορση. Τον θέλουμε να ακούει και να διαβάζει πίσω από τις λέξεις: τα βλέμματα, τους δισταγμούς, την έπαρση. Τον θέλουμε διαβασμένο: να ξέρει τους νόμους, ως υποχρεούται, να ξέρει τη νομολογία, να ξέρει και την κοινωνία. Τον θέλουμε ολοκληρωμένο άνθρωπο, γιατί αυτό καθορίζει τη συνείδησή του και την ηθική του και όχι οι καθωσπρεπισμοί.

Τον θέλουμε τόσο ενσυνείδητο, ώστε να νιώθει το βάρος της ευθύνης που κουβαλάει: στα ποινικά γιατί καθορίζει ζωές – αφού κάθε απόφασή του εμπεριέχει την πιθανότητα να σταλεί ένας άνθρωπος σε κολαστήριο (όλα τα άλλα περί σωφρονιστηρίων τα θεωρώ ευφημισμούς), σε όλες τις υπόλοιπες δίκες, γιατί αρκεί να δεις το πρόσωπο ενός απλού ανθρώπου, που δε βρήκε τελικά το δίκιο του, για να καταλάβεις το βάρος που φέρει μια δικαστική απόφαση, πάνω σε μια ανθρώπινη ύπαρξη.

Αν λοιπόν, αν, τολμάμε να λέμε, ότι η δουλειά του δικαστή είναι να σηκώνει το μολυβάκι του στις 9 και να το κατεβάζει στις 2, μάλλον τη μπερδεύουμε με τη δουλειά όσων διαβάζουν μέσα σε δύο-τρεις ώρες, ογκώδεις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και μετά, σηκώνουν υπάκουα τα χεράκια τους και τις ψηφίζουν.

Αν εμείς, που είμαστε στο χώρο της δικαιοσύνης, δεν υψώσουμε ανάστημα, να μιλήσουμε για την παιδεία, την κατάρτιση, την προετοιμασία και την ευθύνη που συνεπάγεται – ή θα έπρεπε να συνεπάγεται - το λειτούργημά μας, τότε εμείς είμαστε άξιοι της μοίρας μας και η κοινωνία μας, άξια της δικαιοσύνης που θα λαμβάνει.

Υστερόγραφο 1: Έως πρόσφατα, πίστευα ότι πολλοί καλοί, θα φύγουν από το χώρο της Δικαιοσύνης, λόγω οικονομικής δυσπραγίας. Τώρα αρχίζω να φοβάμαι, ότι κάποιοι θα φύγουν, γιατί δεν θα ανέχονται πια να την υπηρετούν, έτσι όπως θα εξελιχθεί.

Υστερόγραφο 2: Γνωρίζω το μέτρο αυτών που έχω  (για τη Δικαιοσύνη μιλάμε πάντα), ήτοι, δεν είμαι αιθεροβάμων. Ωστόσο, αν δεν ονειρευτώ, κι αν δεν επιθυμήσω, κι αν δεν αγωνιστώ γι’ αυτά που επιθυμώ, το μέτρο τους θα είναι πάντοτε λειψό…