ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ: Ή ΜΕ ΤΟ ΛΥΚΟ Ή ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ

 

Τα τελευταία τρία χρόνια, ο νομικός κόσμος που εξακολουθεί να πιστεύει σε μια κοινωνία δικαίου έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα, ο οποίος δεν έχει λάβει την αναγνώριση που του αρμόζει, δεν έχει καταστεί γνωστός στο ευρύ κοινό και δυστυχώς, δεν έχει βρει πολλούς και πρόθυμους συμμάχους.

            Μιλώ για τις αιτήσεις ακύρωσης για το ειδικό τέλος ακινήτων, για ατομικές προσφυγές, για συμπαράσταση, νομική και ηθική, σε πολλές ομάδες της κοινωνίας που πλήττονται, για τον αγώνα μιας μερίδας δικηγόρων, ως ομάδα, αλλά και προσωπικά έκαστος, να υπερασπιστούν το Σύνταγμα, τη Δημοκρατία και την ισονομία.

Παρόμοιο αγώνα κάνει πιστεύω και μια μερίδα Δικαστών, όταν προσωπικά ο καθένας τους, αποφασίζει να κρίνει κατά συνείδηση και επιλέγει να διατηρεί τη συνείδησή του ζωντανή και την κρίση του ακριβοδίκαιη. Πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια Δικαστήρια, απέδειξαν με κάποιες γενναίες και δίκαιες αποφάσεις τους ότι κατά κανόνα, όσο πιο μικρή είναι η απόσταση από την κοινωνία, τόσο πιο ισχυρό είναι το αίσθημα δικαίου.

Έφτασε ωστόσο η στιγμή, που οι μεμονωμένες και αποσπασματικές δράσεις, αν και αναγκαίες, δεν είναι επαρκείς. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, νομίζω ότι πρέπει να δράσουμε "έκαστος εφ' ω ετάχθη", δηλαδή ως νομικοί, αλλά να δράσουμε συλλογικά και πανελλαδικά, όσοι τουλάχιστον ενδιαφερόμαστε.

Οι δύο από τις τρεις εξουσίες, εκτελεστική και νομοθετική -δυστυχώς, ένα και το αυτό πλέον- νομίζω ότι έχουν χάσει κάθε ελπίδα, στην παρούσα φάση. Η τρίτη όμως, η δικαστική, της οποίας είμαστε συγκοινωνοί, σεβόμενη το σκοπό και το ρόλο της, θα μπορούσε να γίνει πραγματικά "ασπίδα" στο γρονθοκόπημα της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Σκοπεύει όμως?

Η συλλογική αντίδραση των δικηγόρων μόνο για τα «του οίκου τους» και η συλλογική αντίδραση των δικαστών μόνο για τους μισθούς τους, είναι η πιο εύγλωττη δήλωση της στάσης που σκοπεύουν να τηρήσουν. Οι επιλεκτικές αυτεπάγγελτες διώξεις, η επιλεκτική κώφωση και τύφλωση, η σιωπή και η στάση αναμονής μπροστά στη λαίλαπα που έχει ήδη έρθει, το ίδιο. Κι ας λέει η κοινή λογική, πως όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, θα καεί και το δικό σου.

Τη στιγμή λοιπόν που η κοινωνία λεηλατείται, νομίζω ότι πρέπει κανείς να πάει ή με το λύκο ή με τα πρόβατα - αλλά όχι ως πρόβατο. Και νομίζω ότι έχει διαφανεί πως πολλοί είναι αυτοί που έχουν επιλέξει το μέρος του λύκου, αρκεί να μη δαγκάσει τους ίδιους.

Όχι λοιπόν πλέον ως σύλλογοι, συνδικαλιστικές ηγεσίες κ.λ.π. αλλά ως μερίδα δικηγόρων, όλοι όσοι ενδιαφερόμαστε, νομίζω ότι πρέπει να έρθουμε σε επαφή με συλλόγους και δικηγορικές παρατάξεις που ακόμα το παλεύουν και να ανοίξουμε εμείς - οι δικηγόροι εννοώ - ως έχουμε υποχρέωση το θέμα της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας. Και να το πράξουμε αυτό με κάθε δυνατό τρόπο: με υπομνήματα, δημοσιεύματα, συγκεντρώσεις, ομιλίες, με ανάδειξη του ρόλου και της στάσης της Δικαιοσύνης σε δύσκολους καιρούς της ιστορίας μας κ.λ.π.  Κάθε μέτρο που περνάει, κρίνεται εν τέλει από τη δικαιοσύνη, καιρός λοιπόν να αναλάβει το ρόλο της.

Με πολύ απλά λόγια, καιρός να νιώσει η «νομοεκτελεστική» εξουσία στο σβέρκο της, την ανάσα της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.